ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 44

" ฉันอยากจะบอกคุณ "

นี่คงเป็นการตบหน้าฉาดใหญ่ แค่เห็นเซี่ยเชียนเกอนั่งลงข้างๆ ฝู้อวี้สิง เราเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดที่โรงพยาบาลวันนี้โดยไม่ปิดบังให้กับฝู้อวี้สิงฟัง รวมถึงบอกเหตุผลกับฝู้อวี้สิงที่ทำให้เธอกลับบ้านช้าในวันนี้

" เพี๊ยะๆ " เหมือนมีเสียงดังติดกันหลายครั้ง เย่หยิ่งรู้สึกว่าหน้าตัวเองโดนตบซ้ำๆ

ปรากฏว่าเซี่ยเชียนเกอนั้นไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป เพื่อรนหาที่ตาย มีเรื่องอะไรก็บอกกับท่านเก้าไปจนหมด

ฝู้อวี้สิงเองเดิมทีในใจก็โกรธอยู่บ้าง แต่หลังจากได้ฟังคำที่เซี่ยเชียนเกอสารภาพออกมาจนหมด ความโกรธในใจของเขาก็มลายสิ้น ฝู้อวี้สิงถามมันขึ้นมา: " เธอกับเจียงฮ่านเป็นอะไรกัน? "

เย่หยิ่ง: " ..... "

คำถามพันธุ์นี้ เซี่ยเชียนเกอคงตอบไม่ได้แน่! ถึงจะตอบก็คงจะพูดโกหกอยู่ดี

" ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แต่ก่อนที่ฉันจะแต่งงานกับคุณฉันเคยแอบชอบเขา "

" เพี๊ยะเพี๊ยะ " เย่หยิ่งรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าของตัวเองเหลือเกิน

ฝู้อวี้สิงยังคงถามต่อ: " ถ้างั้น ตอนนี้ทำไมถึงไม่แอบชอบต่อล่ะ? "

เซี่ยเชียนเกอตอบเสียงหวาน: " เพราะว่าฉันมีคุณอยู่แล้วนี่ไง "

ความหวานโชว์มาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว เขารับไม่ไหวล่ะ

มุมปากของฝู้อวี้สิงยกขึ้น เซี่ยเชียนเกอรีบคว้าใบหน้าของเขาเอาไว้ มือของเธอกุมไปที่ใบหน้าของเขา: " ฝู้อวี้สิง เมื่อกี้คุณยิ้มแล้ว ดูดีจัง "

ฝู้อวี้สิงก็รีบพบรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาทันที แล้วกลับมาทำหน้าเย็นชาเช่นเดิม เซี่ยเชียนเกอลูบไปที่ใบหน้าของฝู้อวี้สิง และจุ๊บไปที่แก้มสองที: " ถ้าคนไม่ชอบยิ้มจริงๆ แล้วก็ฉันจะไม่ฝืนคุณ เพราะฝู้อวี้สิงของเราจะเป็นแบบไหน ฉันก็ชอบอยู่ดี "

เย่หยิ่ง: " ..... "

" พอดีผมจุกนิดหน่อย ขอออกไปเดินให้อาหารย่อยหน่อยนะครับ "

" อืม "

เย่หยิ่งรีบวิ่งออกไป เพราะเขากลัวว่าถ้าตัวเองยังอยู่ตรงนี้ คงถูกทารุณจนตายเป็นแน่

เซี่ยเชียนเกอคลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของฝู้อวี้สิง: " ตอนค่ำวันนี้เย่หยิ่งกินข้าวไปเยอะเลยเหรอ? "

" อืม "

" แล้วคุณล่ะ? กินไปเยอะแค่ไหน? "

" รอเธออยู่ ยังไม่ได้กินเลย "

ยังไม่กินข้าว? นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? เธอไม่เคยบอกเหรอว่า ฝู้อวี้สิงต้องกินข้าวให้ตรงเวลา? แต่ทำไมเขาถึงไม่ฟังเลยนะ?

เซี่ยเชียนเกอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยยินดีนัก: " ฝู้อวี้สิง ถ้าครั้งหน้าคุณยังกินข้าวไม่ตรงเวลาอีก ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณแล้ว "

" เธอทำได้ลงเหรอ? "

แหงสิทำไม่ลงหรอก แต่เมื่อเห็นฝู้อวี้สิงทำแบบนี้กับร่างกายตัวเองเธอก็อดที่จะปวดใจไม่ได้

เซี่ยเชียนเกอผละตัวออกจากอ้อมกอดของฝู้อวี้สิง ต้องเข้าไปที่ครัวและอุ่นกับข้าวที่พ่อบ้านทำเอาไว้ จากนั้นก็ให้ฝู้อวี้สิงมานั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหาร

หลังจากมื้ออาหารแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็เข็นฝู้อวี้สิงขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำเข้านอน พอเสร็จเรื่องทั้งหมดแล้ว ฝู้อวี้สิงก็มานอนด้วยกันกับเซี่ยเชียนเกอ

เซี่ยเชียนเกอถามขึ้นมาว่า: " พักนี้ตาของคุณมองเห็นอะไรบ้างไหม? "

" ไม่เลย "

" แล้วขาของคุณล่ะ? รู้สึกอะไรบ้างหรือเปล่า? "