ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 55

"ฉันไม่จากไปหรอก เพราะฉันสัญญากับฝู้อวี้สิงว่าจะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป ดังนั้นฉันจะไม่ไปจากเขาเด็ดขาด"

ฝู้เฉิงหยุนประชดประชันว่า: "เธอนี่หลงรักพี่ชายของฉันจริงๆ! ในเมื่อเธอไม่ยอมจากไปโดยดี ฉันก็จะโทรแจ้งตำรวจและบอกตำรวจว่ามีผู้หญิงหน้าด้านในคฤหาสน์หลังนี้ ซึ่งบุกรุกบ้านคนอื่นโดยพลการ

และด้วยวิธีนี้ตำรวจจะมาพาเธอออกไปและอาจจะเอาพี่ชายของฉันไปด้วย เพราะพี่ชายของฉันทำผิดเรื่องการสมรสซ้อน

เซี่ยเชียนเกอไม่รู้ว่าการสมรสซ้อนคืออะไร

แต่ทำผิดจนต้องติดคุกนี่ต้องเป็นเรื่องร้ายแรงมากเลย เธอไม่ยอมให้ฝู้อวี้สิงติดคุก และไม่ยอมให้มีคนอื่นมากล่าวหาฝู้อวี้สิงได้

เซี่ยเชียนเกอค่อยๆปล่อยมือของฝู้อวี้สิงออก และฝู้อวี้สิงก็รู้สึกว่าเซี่ยเชียนเกอสั่นคลอนเพราะคำพูดของฝู้เฉิงหยุนเขาจึงคว้าแขนของเซี่ยเชียนเกอไว้: "อย่าไป"

"ฝู้อวี้สิงภรรยาของคุณไม่ใช่ฉัน"

ฝู้อวี้สิงพูดอย่างจริงจัง: "เธอคิดผิดแล้ว ภรรยาของฉันก็คือเธอ แล้วฉันก็ขอให้ทนายความร่างข้อตกลงการหย่าร้างไว้เรียบร้อยแล้ว เพียงแค่เซี่ยหานมาถึงแล้วให้เธอเซ็นชื่อของเธอเอง ฉันกับเธอก็จะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันอีกต่อไป เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะขอเธอแต่งงานอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นอย่าจากไปเลย"

เมื่อมองไปยังฝู้เฉิงหยุนที่ทำหน้าเหมือนวายร้ายผู้ที่ได้รับชัยชนะแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็รู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย

เซี่ยหานเกลียดเธอมาก แม้ว่าเธอจะไม่ชอบฝู้อวี้สิง เธอก็ไม่ตกลงที่จะหย่ากับฝู้อวี้สิงหรอก เพราะตราบใดที่เธอไม่หย่ากับฝู้อวี้สิง หากเธอจะอยู่ข้างกับฝู้อวี้สิง ก็จะเป็นได้แค่เมียน้อยเท่านั้น ถ้าเธอโดนต่อว่าเพียงผู้เดียวก็ไม่มีหรอกนะ แต่เธอกลัวฝู้เฉิงหยุนจะใช้เรื่องนี้ทำลายชื่อเสียงของฝู้อวี้สิง

เธอไม่ต้องการให้ฝู้เฉิงหยุนมีโอกาสที่จะจับข้อบกพร่องของฝู้อวี้สิงได้

ดังนั้นวันนี้เธอจึงต้องจากไป

เซี่ยเชียนเกอโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของฝู้อวี้สิงและกอดเขาไว้: "ฝู้อวี้สิงฉันปล่อยให้ใครมาทำร้ายฉันได้ แต่ฉันทำไม่ได้เมื่อเห็นนายได้รับบาดเจ็บจากคนเลวทรามพวกนั้น เพราะฉะนั้นฝู้เฉิงหยุนต้องการให้ฉันจากนายไป ฉันยอมตกลงได้ แค่เขาไม่ทำร้ายนาย ที่เหลือจะทำยังไงก็ชั่ง"

ฝู้อวี้สิงกำมือแน่นขึ้นและพูดว่า: "ฉันบอกว่าอย่าไป"

"ถ้าฉันไม่ไปคุณอาจบาดเจ็บได้!"

"ฉันไม่สนใจ"

ฝู้อวี้สิงปกป้องเซี่ยเชียนเกอไว้ในอ้อมแขนของเขา แล้วมองไปทางฝู้เฉิงหยุน แม้ว่าฝู้อวี้สิงจะตาบอดและมองไม่เห็นอะไรเลย แต่ดวงตาของฝู้อวี้สิงก็ยังเฉียบคมมาก จนฝู้เฉิงหยุนกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ฝู้อวี้สิงพูดอย่างเย็นชาว่า: "เซี่ยเชียนเกอเป็นผู้หญิงที่ฝู้อวี้สิงยอมรับทั้งชีวิตเท่านั้น! พวกเธอสองคนใครกล้ามาแตะต้องเธอล่ะก็ คนนั้นจะต้องตาย!"

น้ำเสียงของฝู้อวี้สิงแน่วแน่อย่างเห็นได้ชัดว่าเขาจริงจังมาก ซึ่งเขาไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเขาเลย จนท่าทางของฝู้เฉิงหยุนลดลงอย่างมาก: "พี่ชาย ภรรยาของพี่คือเซี่ยหาน ไม่ใช่เซี่ยเชียนเกอ ถ้าพี่ยืนยันที่จะอยู่กับเซี่ยเชียนเกอแล้ว เซี่ยเชียนเกอก็จะเป็นเพียงเมียน้อยที่น่ารังเกียจตลอดไป"

"หุบปาก!"

ฝู้เฉิงหยุนปิดปากเงียบเมื่อเขาถูกฝู้อวี้สิงตะโกนใส่ และเมื่อแม่ฝู้ เห็นแล้วก็พูดด้วยว่า: "ฝู้เฉิงหยุน ตระกูลฝู้ไม่ยอมให้เมียน้อยอยู่ต่อแล้วทำลายชื่อเสียงของตระกูลฝู้หรอกนะ เพราะฉะนั้นไม่ว่านายจะชอบเมียน้อยมากแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์ เธอต้องออกไปจากตระกูลฝู้เท่านั้น ไม่งั้นอย่าหาว่าแม่ไร้ญาติขาดมิตรต่อนายเลยนะ"

ฝู้อวี้สิงยิ้มอย่างประชดประชัน: "ฉันไม่เคยรู้เลยว่านายเคยเป็นมิตรต่อฉันเมื่อไหร่"

"ฝู้อวี้สิง"

ฝู้อวี้สิงปฏิเสธที่จะคุยกับแม่ฝู้: "เย่หยิ่งโยนพวกเขาทั้งสองออกไปให้พ้น และอย่าปล่อยให้พวกเขาเข้ามาในคฤหาสน์ของฉันอีก"

"ฝู้อวี้สิงนายกล้าดียังไง!"

"เย่หยิ่ง!"

เย่หยิ่งเดินมาหาแม่ฝู้และฝู้เฉิงหยุน แล้วทำท่าทางเชิญอย่างสุภาพก่อน ทว่าฝู้เฉิงหยุนและแม่ฝู้ ไม่ขยับตัวเลย สุดท้ายเย่หยิ่งจึงลงมือกับแม่ฝู้และฝู้เฉิงหยุน โดยเย่หยิ่งคว้าแขนของฝู้เฉิงหยุนแล้วดึงเขาออกจากประตูอย่างแรง