ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 79

"คุณวางใจเถอะค่ะ ฉันจะแก้แค้นให้คุณแน่ๆ!"

เมื่อเซี่ยเชียนเกอพูดจบ เธอก็ผละออกจากอ้อมแขนของฝู้อวี้สิงแล้วเดินตรงไปที่ฆาตกร หยิบมีดบนพื้นออกมาแล้วตัดเอ็นร้อยหวายทั้งแขนและขาของฆาตกรทันที

"ไอ้ขยะ แกไม่ควรค่าที่จะมีแขนและขา!"

หลังจากเซี่ยเชียนเกอพูดจบก็ได้โยนกริชในมือทิ้งไปแล้วเดินกลับมาข้างกายของฝู้อวี้สิงอีกครั้ง นำสมุนไพรที่ยังไม่ได้ใช้ออกมารักษาบาดแผลให้แก่ฝู้อวี้สิง

เซี่ยเชียนเกอคิดว่าดวงตาของฝู้อวี้สิงยังคงมองไม่เห็น ดังนั้นการกระทำเมื่อคู่ของเธอเขาก็คงมองไม่เห็นด้วย

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ ตอนนี้ดวงตาของฝู้อวี้สิงหายดีแล้ว และขาก็เริ่มมีความรู้สึก ดังนั้นท่าทางที่เธอตัดเอ็นร้อยหวายของอีกฝ่ายหนึ่งอย่างโหดเหี้ยม เขาจึงเห็นมันอย่างชัดเจนทุกขั้นตอน

เธอเป็นใครกันแน่?

ฝู้อวี้สิงพยายามปกปิดความสงสัยในดวงตาของตนแล้วปล่อยให้เซี่ยเชียนเกอทำแผลของเขาไป

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เย่หยิ่งที่เดินทางออกไปหาสัญญาณก็วิ่งกลับมา

ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้ว

เย่หยิ่งวิ่งกลับมาอยู่ข้างกายของเซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงด้วยท่าทางเหงื่อท่วมตัว "ท่านเก้าครับ คุณนายครับ ผมพบสัญญาณมือถือข้างหน้าและโทรศัพท์ออกไปหาขอความช่วยเหลือแล้ว ทางโรงพยาบาลจะส่งรถพยาบาลและตำรวจมาถึงที่นี่อีกประมาณหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้พวกเรารอให้พวกเขามาช่วยเธออยู่ที่นี่เถอะครับ"

"อืม"

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาเซี่ยเชียนเกออยู่เคียงข้างฝู้อวี้สิงอย่างเงียบๆ

ส่วนผู้หญิงที่ได้รับบาดเจ็บนั้นยังคงสลบไสล

ด้านของเย่หยิ่งมองไปที่ฆาตกรด้วยความเบื่อหน่าย

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง รถตำรวจและรถพยาบาลก็เดินทางมาถึงพร้อมกัน

ทั้งเซี่ยเชียนเกอ ฝู้อวี้สิง ผู้หญิงคนนั้นและเย่หยิ่งถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลทันที ด้านของฆาตกรถูกตำรวจคุมตัวไป

เรื่องในค่ำคืนนี้นับว่าตื่นเต้นมากจริงๆ

เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้เซี่ยเชียนเกอได้ทำแผลเอาไว้ให้แก่ผู้หญิงคนนั้นแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีอันตรายถึงชีวิต ส่วนขาของฝู้อวี้สิงก็ได้รับการดูแลเบื้องต้นจากเซี่ยเชียนเกอเช่นเดียวกัน ทีมแพทย์ได้ทำการฆ่าเชื้อให้แก่ฝู้อวี้สิงและใส่ยา ก่อนจะให้ฝู้อวี้สิงเดินทางกลับบ้าน ส่วนบาดแผลของเซี่ยเชียนเกอค่อนข้างหนัก

ข้อมือของเธอถูกไฟลวกแผดเผา เนื้อก็ติดอยู่กับผ้า

เมื่อตอนที่แกะผ้าออกมา ทำให้ผิวหนังและเนื้อถูกฉีกไปตามผ้าไปด้วย แพทย์กลัวว่าบาดแผลของเซี่ยเชียนเกอจะติดเชื้อ ดังนั้นจึงได้ทำการฆ่าเชื้อให้กับเธอ

เมื่อน้ำยาฆ่าเชื้อทั้งขวดถูกเทราดลงไปที่บาดแผลของเซี่ยเชียนเกอ เซี่ยเชียนเกอก็เจ็บเสียจนแทบหมดสติ ฝู้อวี้สิงนั่งอยู่ด้านข้าง เขาจ้องไปยังข้อมือของเซี่ยเชียนเกอที่ได้รับบาดเจ็บ จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าการที่เซี่ยเชียนเกอตัดเอ็นร้อยหวายของฆาตกรไปนั้น ไม่ได้โหดเหี้ยมเท่าไหร่เลย

มันเป็นสิ่งที่เขาควรจะชดเชย

หลังออกมาจากโรงพยาบาล เซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงเดินทางกลับบ้าน ส่วนเย่หยิ่งเดินทางไปให้ปากคำจดบันทึกต่อเจ้าหน้าที่ตำรวจ

ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เช้าวันต่อมา บาดแผลของเซี่ยเชียนเกอยังคงร้อนผ่าวและเริ่มมีการอักเสบทำให้เธอเป็นไข้ เมื่อพบว่ามือใหญ่อันเย็นเฉียบวางอยู่บนหน้าผากของตนเพื่อลดอุณหภูมิร่างกายให้เธอ เซี่ยเชียนเกอจึงลืมตาขึ้นมองด้วยความงุนงง "ฝู้อวี้สิง......"

"คุณมีไข้"

เพื่อไม่ให้ฝู้อวี้สิงเป็นห่วงกังวลเธอ ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอจึงได้พูดล้อเล่นกับฝู้อวี้สิงว่า "ร่างกายฉันโอเคมาก แค่กินยาไม่กี่เม็ดก็ลุกขึ้นเต้นได้แล้วล่ะค่ะ"

"จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว"

เซี่ยเชียนเกอไม่เข้าใจถึงความหมายที่ฝู้อวี้สิงพูดออกมา "คุณหมายความว่ายังไงคะ?"

"ต่อจากนี้ผมจะเป็นคนดูแลคุณเอง"

ฝู้อวี้สิงใช้มือของเขาวางไปในก้อนน้ำแข็งผสมน้ำเพื่อให้มันแข็ง รอจนกระทั่งเย็นจัดเขาจึงได้เอามือวางไว้บนหน้าผากของเซี่ยเชียนเกออีกครั้งเพื่อลดอุณหภูมิร่างกายให้เธอ เซี่ยเชียนเกอถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า "ทำไมไม่เอาก้อนน้ำแข็งวางไว้บนศีรษะของฉันโดยตรง?"

"มันเย็นเกินไป ผมกลัวว่าคุณจะหนาว"

"แต่ว่าถ้าคุณทำแบบนี้ มือของคุณอาจจะแข็งและได้รับบาดเจ็บเอา"

ฝู้อวี้สิงมองไปที่เซี่ยเชียนเกอด้วยท่าทางจริงจัง "เพียงแค่คุณไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว"

เซี่ยเชียนเกอกระโดดขึ้นจากเตียงด้วยความซาบซึ้งใจแล้วกอดฝู้อวี้สิงเอาไว้ "ฉันเพิ่งจะแต่งงานกับคุณเอง ฉันอยากจะยอมให้เกิดเรื่องกับคุณได้ยังไง"

"ฝู้อวี้สิงคะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ทำให้ฉัน"

ประโยคนี้ควรจะเป็นเขาต่างหากที่พูดกับเธอ

"ขอบคุณนะครับเซี่ยเชียนเกอ"

"ต่อจากนี้ไปผมจะดูแลคุณอย่างดีเอง"

......

อาจเป็นเพราะฤทธิ์ไข้ หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอกินโจ๊กเข้าไปหนึ่งชามก็ผล็อยหลับไปอีกครั้งด้วยความมึนงง เซี่ยเชียนเกอตื่นขึ้นมาอีกครั้งในตอนบ่าย และพบว่าฝู้อวี้สิงยังอยู่เคียงข้างเธอคอยดูแล

ตอนที่เซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงเดินทางมาถึงสถานีตำรวจ บรรยากาศที่โรงพักดูเคร่งขรึม

เนื่องจากหลังที่เขาจับตัวฆาตกรคนนี้ได้แล้ว ก็ยังมีหญิงตั้งครรภ์ถูกฆ่าอีกคนเมื่อเช้านี้

นั่นหมายความว่าฆาตกรคนนี้มีผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นอีก

ตอนนี้สิ่งที่ยากที่สุดนั่นก็คือฆาตกรคนนี้ไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย เอาแต่เรียกหาเซี่ยเชียนเกออย่างเดียวเท่านั้น เมื่อเซี่ยเชียนเกอเดินทางมา สารวัตรเฉินจึงได้รีบพาเซี่ยเชียนเกอไปยังห้องสืบสวนเพื่อพบกับฆาตกร

ฝู้อวี้สิงนั่งรออยู่ด้านนอกห้องสอบสวนและดูจอมอนิเตอร์จากกล้องวงจรปิดพร้อมกับสารวัตรเฉินและคนอื่นๆ

เซี่ยเชียนเกอนั่งลงตรงข้ามกับฆาตกร เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "ได้ยินว่าคุณต้องการจะพบฉัน ทำไมเหรอคะ? เมื่อคืนนี้ถูกฉันทำร้ายยังไม่พอหรือไง อยากจะให้ฉันตัดเอ็นร้อยหวายข้อมืออีกข้างของคุณออกด้วย?"

ฆาตกรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงลึกล้ำว่า "ฉันฆ่าคนมามากมายและไม่เคยพลาดเลย คิดไม่ถึงว่ามีวันหนึ่งจะถูกจับตัวได้เพราะน้ำมือของผู้หญิงคนเดียว"

"ตอนนี้ลองคิดดูแล้วแปลกใจใช่ไหมล่ะ?"

ฆาตกรพยักหน้า "นั่นสิ ฉันประหลาดใจมากจริงๆ ก่อนหน้านี้สิ่งที่ฉันรู้สึกเกลียดและดูถูกมากที่สุดก็คือผู้หญิง แต่ตอนนี้เธอทำให้ฉันรู้สึกชื่นชม"

เซี่ยเชียนเกอพูดขึ้นด้วยความประชดประชันว่า "ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากจะได้รับคำเชยชมจากฆาตกรหรอกนะ เพราะว่าฉันรู้สึกถึงความสะอิดสะเอียน เอาล่ะตอนนี้ฉันมาแล้ว พวกเรามีอะไรให้รีบพูดเถอะ บอกมา คุณฆ่าคนเหล่านั้นเพื่อจุดประสงค์อะไร? มีแรงจูงใจอะไรในการฆ่า?"

"แรงจูงใจในการฆ่า?"

ฆาตกรหัวเราะออกมาสองสามครั้ง น้ำเสียงของเขาดังก้องดูน่าขนลุกอยู่ภายในห้องสอบสวน แต่ว่าเซี่ยเชียนเกอกลับไม่กลัวแม้แต่น้อย

"แรงจูงใจในการฆ่าคนของฉันง่ายมาก นั่นเพราะว่าฉันเกลียดผู้หญิง ฉันเกลียดผู้หญิงตั้งท้องเหล่านั้น เกลียดมากที่สุด! ดังนั้นการที่ฉันจะฆ่าคนที่เกลียดฉันผิดอะไรล่ะ?"

น้ำเสียงของเซี่ยเชียนเกอพูดขึ้นด้วยท่าทางรังเกียจสะอิดสะเอียนว่า "คุณมันโรคจิต!"

ฆาตกรไม่ได้ปฏิเสธ "ถ้าฉันไม่ได้โรคจิตแล้วฆ่าคนอื่นได้ยังไง?"

"แกจะต้องได้รับผลกรรม!"

"ทำยังไงดีล่ะ ฉันไม่เคยเชื่อเรื่องเวรกรรม"

เซี่ยเชียนเกอจ้องไปยังฆาตกรที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม "บอกมาสิว่าทำไมถึงเกลียดผู้หญิงตั้งครรภ์เหล่านั้น โดยปกติแล้วการที่จะเกลียดใครคนหนึ่ง มันต้องมีเหตุผลสินะ บอกเหตุผลของคุณมา"

"ทำไมฉันต้องบอกแก!"

ไอ้ฆาตกรคนนี้กำลังล้อเล่นอยู่กับเธอ!

เขา......