ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 78

"ผมเองก็จำเป็นจะต้องกลับมา"

"บอกเหตุผลอันสมควรมา แล้วผมจะให้เหตุผลในการมีชีวิตต่อไปของคุณ"

เย่หยิ่งพูดขึ้นว่า "รถของเราถูกขโมย"

เซี่ยเชียนเกอ "......!??"

ฝู้อวี้สิง "......!??"

ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอ ฝู้อวี้สิง เย่หยิ่งและผู้หญิงที่หมดสติไป จึงเดินลงมาจากภูเขาต่อให้พวกเขาไม่มีรถ

มองดูแล้วฆาตกรคนนั้นคงขโมยรถพวกเขาไปด้วย

ฆาตกรสมัยนี้ช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน ไม่เพียงแค่ฆ่าคนอีกทั้งยังขโมยรถด้วย

ผู้หญิงที่เย่หยิ่งแบกอยู่ตอนนี้ลมหายใจรวยรินขึ้นเรื่อยๆ หากว่ายังไม่ส่งเธอไปโรงพยาบาลเธอคงจะตายจริงๆ ตอนนี้กระเป๋าของเธอไม่รู้ว่าถูกคนร้ายโยนทิ้งไปไว้ตรงไหนแล้ว ในกระเป๋าของเธอมีเข็มเงินอยู่ข้างใน ถ้าเธอมีเข็มนั้น ก็จะสามารถช่วยผู้หญิงคนนี้ได้

เซี่ยเชียนเกอกำชับกับเย่หยิ่งว่า "เย่หยิ่ง โทรศัพท์เรียกรถพยาบาลเร็ว"

"แต่ที่นี่ไม่มีสัญญาณนะครับ"

แย่แล้ว

เสื้อผ้าของเซี่ยเชียนเกอเปียกชุ่ม ตอนนี้ต่อให้เธอจะหนาวก็ไม่เป็นไร เธอกลัวแต่เพียงว่าฝู้อวี้สิงจะหนาวแล้วเป็นหวัดเสียก่อน เพราะสุขภาพร่างกายของเขาไม่ค่อยดีมาแต่ไหนแต่ไร

เซี่ยเชียนเกอยืนอยู่ข้างกายของเขา เธอไม่มีทางเลือกจริงๆ จึงตัดสินใจจะไปหายาสมุนไพรมารักษาผู้หญิงคนนี้ เพราะเธอไม่อาจจะยืนมองเฉยๆ โดยไม่ช่วยเหลืออะไรได้

"เย่หยิ่งคุณช่วยฉันดูแลฝู้อวี้สิงและผู้หญิงคนนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเก็บสมุนไพรที่ด้านหลังเขา"

เซี่ยเชียนเกอพูดประโยคนี้ออกมาและไม่ให้โอกาสฝู้อวี้สิงพูดอะไรอีก เธอวิ่งออกไปที่ภูเขานั้นท่ามกลางสายฝนพรำอีกครั้ง ฝู้อวี้สิงมองไปยังร่างที่หายลับตาของเซี่ยเชียนเกอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล ผู้หญิงตัวคนเดียวถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง

ตอนนี้ฝู้อวี้สิงเกลียดชังขาตัวเองมากเหลือเกินที่ไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้

"เย่หยิ่งไปคุ้มกันเซี่ยเชียนเกอ"

"แต่ถ้าผมจากไป ท่านเก้าและผู้หญิงคนนี้จะทำยังไง?"

"ทิ้งเธอไว้ที่นี่ แล้วคุณไปดูแลเซี่ยเชียนเกอ"

เย่หยิ่งลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเข็นฝู้อวี้สิงไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง วางผู้หญิงที่แบกเอาไว้ลง หันหลังวิ่งตามเซี่ยเชียนเกอไป เย่หยิ่งรู้ดีถึงความเป็นห่วงกังวลของฝู้อวี้สิง เพราะตอนนี้เซี่ยเชียนเกอได้รับบาดเจ็บ หากว่าด้านหลังภูเขาไม่ได้มีฆาตกรเพียงคนเดียว เซี่ยเชียนเกอที่เก็บสมุนไพรอยู่ ก็คงจะพบเข้ากับปัญหาใหญ่

แม้ว่าเซี่ยเชียนเกอจะเก่งเพียงใด แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงและจำเป็นต้องได้รับการปกป้อง

ไม่นานหลังจากที่เซี่ยเชียนเกอและเย่หยิ่งจากไป ฆาตกรที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็เดินถือมีดสั้นออกมาแล้วโจมตีไปที่ฝู้อวี้สิง

ฝู้อวี้สิงได้ยินเสียงฝีเท้าจึงหันกลับมามองพบว่าฆาตกรสวมแมสใส่หมวก ฝู้อวี้สิงยื่นมือออกไปจับมือของฆาตกรเอาไว้

"แกเป็นใคร?"

ฆาตกรได้รับการบาดเจ็บที่มือข้างหนึ่ง ดังนั้นมีดในมือของเขาจึงถูกฝู้อวี้สิงแย่งไปได้อย่างง่ายดาย อีกทั้งถูกฝู้อวี้สิงกุมตัวเอาไว้แน่น

ฆาตกรพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากน้ำมือของฝู้อวี้สิง เขามองไปที่ขาทั้งสองข้างของฝู้อวี้สิงซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็น ก่อนจะยกขาขึ้นแล้วเตะไปที่รถเข็นของฝู้อวี้สิง

"ตุบ!"

ฝู้อวี้สิงและเก้าอี้รถเข็นตกลงใหม่ในบ่อโคลน

ฆาตกรพูดด้วยความเย็นชาว่า "ก็แค่ไอ้พิการคนหนึ่ง กล้าดียังไงมาสู้กับฉัน?"

"ฉันเกลียดพวกคนเข้ามายุ่งเรื่องของชาวบ้านแบบแกเป็นที่สุด ฉันฆ่าคนมามากมาย แต่ในวันนี้เป็นครั้งแรกที่พลาดมือ ดังนั้นเพื่อไม่ให้ฉันทำพลาดอีก ฉันจึงตั้งใจแล้วว่าจะให้แกเห็นผู้หญิงคนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตา!"

ฆาตกรหยิบกริชขึ้นมาจากบนพื้นแล้วพุ่งแทงไปยังหน้าอกของหญิงสาว

ฝู้อวี้สิงมองเห็นก้อนหินที่วางอยู่ด้านข้าง จึงได้หยิบมันขึ้นมาแล้วปาไปที่มือของฆาตกร ฆาตกรเจ็บเสียจนต้องขยับมือออกจากบริเวณหัวใจของหญิงสาวแล้วหันไปจ้องฝู้อวี้สิงซึ่งนอนอยู่ข้างๆ "แกนี่มันรนหาที่ตายจริงๆ ไอ้เดี้ยง เดี้ยงแล้วยังอยากจะช่วยใครอีกเหรอ?"

"แกคิดว่ามีคุณสมบัติเพียงพอหรือไง?"

ฆาตกรรมเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าหญิงสาวคนนั้นแล้วพุ่งตรงเข้ามาหาฝู้อวี้สิง หากว่าโจมตีระยะไกล ขาของฝู้อวี้สิงไม่อาจสู้ได้ แต่ถ้าโจมตีระยะใกล้ ฆาตกรคนนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฝู้อวี้สิงเลย

ฝู้อวี้สิงยกมือขึ้นรั้งคอของฆาตกรเอาไว้ พยายามจะล็อกคอของเขาแล้วทำให้สลบ ฆาตกรดิ้นอยู่ในเอื้อมมือของฝู้อวี้สิง เขายกกริชขึ้นแล้วแทงไปที่ขาของฝู้อวี้สิงอย่างจัง

ใบหน้าของฝู้อวี้สิงอันไร้อารมณ์ ผลักฆาตกรที่พยายามดิ้นรนเมื่อสักครู่แต่บัดนี้อยู่ในอาการสลบออกไป จากตัวเขาก่อนจะจ้องไปที่ขาทั้งสองข้างซึ่งมีเลือดไหล แววตาของเขาเผยถึงความเหลือเชื่อออกมา

เขามีความรู้สึกแล้ว!

"ฝู้อวี้สิงของฉันยอดเยี่ยมจริงๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณก็น่าทึ่งเป็นที่สุด!"

เซี่ยเชียนเกอวางสมุนไพรห้ามเลือดที่อยู่ในมือของตนเองลงแล้วเดินไปข้างกายของหญิงสาวเริ่มทำการห้ามเลือดให้แก่เธอ

ผ่านไปสักพักหลังจากที่เซี่ยเชียนเกอใส่ยาให้แก่ผู้หญิงคนนั้นแล้ว เธอก็กำชับกับเย่หยิ่งว่า "เย่หยิ่ง ตอนนี้พวกเราไม่มีรถ หากว่าต้องการจะกลับไปคงต้องเดิน ฉันว่าตอนนี้ฝนตกเบาลงมากแล้วคุณลองเดินไปที่ด้านหน้าดูว่าจะมีสัญญาณไหม ถ้าหากว่ามีสัญญาณให้แจ้งตำรวจและเรียกรถพยาบาลมา ถ้าไม่ได้ก็ให้กลับมาที่นี่พวกเราจะขึ้นไปบนเขาและนอนค้างคืนที่ถ้ำก่อน"

เย่หยิ่งฟังคำพูดของเซี่ยเชียนเกอทุกประการ จากนั้นวิ่งไปที่ด้านหน้าเพื่อค้นหาสัญญาณ หลังจากที่เย่หยิ่งเดินทางจากไปแล้ว สายตาของเซี่ยเชียนเกอจึงจับจ้องมาที่ฝู้อวี้สิง เธอพบว่าสีหน้าของฝู้อวี้สิงดูไม่ดี จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงว่า "ฝู้อวี้สิงคะ คุณเป็นอะไรไป ทำไมดูหน้าซีดมากเลย ร่างกายไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ?"

เพื่อไม่ให้เซี่ยเชียนเกอเป็นกังวล ฝู้อวี้สิงจึงฉวยโอกาสก่อนที่พวกเซี่ยเชียนเกอจะกลับมาถึง พันบาดแผลที่อยู่บนขาของตนจนเรียบร้อย และเนื่องด้วยฝู้อวี้สิงใส่กางเกงสีดำ เซี่ยเชียนเกอจึงมองไม่ออกหากไม่ได้สังเกต เธอไม่รู้เลยว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

ฝู้อวี้สิงส่ายหน้า "ผมไม่เป็นไร"

"แต่ดูจากสีหน้าของคุณมันแย่มากเลยนะคะ ขอฉันจับชีพจรหน่อย"

เซี่ยเชียนเกอยังไม่ทันจะได้จับมือของฝู้อวี้สิง ฝู้อวี้สิงก็รีบหลบไปเสียก่อน

เซี่ยเชียนเกอรู้สึกว่าค่อนข้างแปลก เธอจึงมองไปที่ฝู้อวี้สิงด้วยแววตาลึกซึ้งก่อนจะเห็นรอยเลือดจางๆ บนพื้นดิน เซี่ยเชียนเกอจึงส่งสายตาไปมองที่ขาของฝู้อวี้สิง "ขาของคุณเป็นอะไร?"

"ได้รับบาดเจ็บเหรอคะ?"

" เป็นฝีมือของฆาตกรคนนั้นใช่ไหม?"

เซี่ยเชียนเกอยกขาฝู้อวี้สิงขึ้นดู พบว่าขาของเขาตรงบาดแผลถูกน้ำฝนชะล้างเสียจนขาวซีด เซี่ยเชียนเกอพูดขึ้นด้วยความทุกข์ใจว่า "ขอโทษนะคะฝู้อวี้สิง ฉันเคยบอกกับคุณเอาไว้แล้วว่าฉันจะปกป้องคุณเอง แต่ก็มักทำให้คุณเดือดร้อนบาดเจ็บเป็นประจำ

เมื่อสักครู่ถ้าฉันไม่ไปไหน คุณก็คงไม่รับบาดเจ็บใช่ไหม?"

"คุณเจ็บมากหรือเปล่า"

ฝู้อวี้สิงเหยียดมือออกมาแล้วดึงเซี่ยเชียนเกอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด "ขาของผมไม่มีความรู้สึกใด ดังนั้นไม่เจ็บหรอกครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วง อีกอย่างผมเคยบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าเรื่องการปกป้องควรจะเป็นหน้าที่ของผู้ชาย"

"แต่ว่าตอนนี้ตาของคุณก็มองไม่เห็นค่าของคุณก็เดินไม่ได้ คุณจะปกป้องฉันได้ยังไงคะ"

ฝู้อวี้สิง "......"

"เพราะฉะนั้น คุณรู้สึกรังเกียจผมเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอรีบส่ายหน้า "เปล่านะคะฉันก็แค่รู้สึกปวดใจแทนคุณที่ต้องมาเจอและทนทุกข์กับสิ่งเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล ว่าแต่ฝู้อวี้สิงคะ คุณ......"