ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 94

ดูสิท่าทางโกรธของฝู้อวี้สิงนี้ ในใจก็ของเซี่ยเชียนเกอก็เริ่มตื่นตระหนก

การโกหกถูกเปิดโปงโดยลูกน้องของสามี เธอควรทำยังไง?

กังวลมาก จนไม่รู้จะทำยังไง

เซี่ยเชียนเกอเป็นเหมือนเด็กที่ทำอะไรผิด เธอหลุบตาลง มองซ้ายมองขวาอยู่นั่นแหละ แต่ก็ไม่กล้ามองตาของฝู้อวี้สิง เพียงฟังฝู้อวี้สิงถามไถ่อย่างเยือกเย็น: "เธอจะไม่อธิบายให้ฉันหน่อยเหรอ?"

เซี่ยเชียนเกอกะพริบตา จากนั้นพูดอย่างจริงจังว่า: "ตอนที่ฉันถ่ายทำในกองถ่าย ไม่ทันระวังทำมือบาดเจ็บ กลัวว่าพูดความจริงกับคุณ นายจะไม่ให้ฉันไปถ่ายละคร ดังนั้น ฉันก็ทำได้เพียงโกหกคุณ ฝู้อวี้สิง คุณอย่าโกรธฉันได้มั้ย?"

เซี่ยเชียนเกอพูดไปด้วย สังเกตท่าทางของฝู้อวี้สิงไปด้วย

เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าของฝู้อวี้สิงไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากนัก เขาเพียงแค่มองเซี่ยเชียนเกอแวบหนึ่ง ก็เข็นรถเข็น ไปที่ข้างๆ หยิบชุดปฐมพยาบาลออกมาวางบนโซฟา และสั่งเซี่ยเชียนเกอ: "มานี่"

เซี่ยเชียนเกอเดินไปยืนข้างกายของฝู้อวี้สิงอย่างว่าง่าย ฝู้อวี้สิงมองไปที่ผ้าพันแผลที่หลังมือของเธอ ซึ่งแปดเปื้อนไปด้วยเลือด เขาประกายผ่านไปด้วยความอาฆาตแค้น ตรงที่เซี่ยเชียนเกอมองไม่เห็น

"ในเมื่อมือได้รับบาดเจ็บ ช่วงนี้ก็ไม่ต้องไปถ่ายละครที่กองถ่ายแล้ว"

ไม่ไปถ่ายละครที่กองถ่าย ได้ยังไงกันล่ะ?

เธอยังต้องหาเงินนะ

"พรุ่งนี้ผู้กำกับให้ฉันหยุด ฉันสามารถที่จะพักผ่อนในบ้านอย่างเต็มที่"

สายตาอันเยือกเย็นของฝู้อวี้สิงจับจ้องตรงไปที่บนตัวของเซี่ยเชียนเกอ: "เธอน่าจะรู้ดีว่า ที่ฉันพูดไม่เพียงแค่พรุ่งนี้"

"แต่ว่าฉัน......."

"ไม่มีคำว่าแต่"

ฝู้อวี้สิงเผด็จการมาก แต่เซี่ยเชียนเกอกลับไม่โกรธเลยสักนิด เพราะว่า เธอรู้ว่าฝู้อวี้สิงหวังดีกับเธอ

"ได้ ฉันจะขอลากับผู้กำกับหลายวัน อยู่บ้านกับคุณ"

"อือ"

ฝู้อวี้สิงทายาให้กับเซี่ยเชียนเกอเสร็จ เขาก็บอกให้เซี่ยเชียนเกอขึ้นไปพักผ่อนบนชั้นบน ตอนนี้ฝู้อวี้สิงโกรธ เซี่ยเชียนเกอก็ไม่อยากยั่วโมโหเขา ด้วยเหตุนี้ เซี่ยเชียนเกอขึ้นไปชั้นบนอย่างว่าง่าย

ทันทีที่ร่างของเซี่ยเชียนเกอหายไป ฝู้อวี้สิงก็สั่งการกับเย่หยิ่งว่า: "คนที่ทำร้ายผู้หญิงของฉัน ฉันหวังว่าก่อนพรุ่งนี้ หล่อนจะหายตัวไปจากโลกนี้"

เย่หยิ่งพยักหน้า บ่งบอกว่าเข้าใจ

......

ตกกลางคืน แสงไฟของเมืองก็สว่างขึ้น

หลังจากที่เซี่ยหานออกจากกองถ่าย ก็กลับไปที่ตระกูลเซี่ย

ตอนที่หน้าบวมช้ำของเธอปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของแม่เซี่ย แม่เซี่ยจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะใบหน้าของเซี่ยหาน บวมมากจนมองไม่ออกแล้ว

จนกระทั่งเซี่ยหานเรียกแม่ แม่เซี่ยถึงได้รู้ตัว

"เสี่ยวหาน ทำไมหน้าของลูกถึงบวมแบบนี้? ใครเป็นคนทำ?"

เซี่ยหานตอบกลับอย่างหงุดหงิดใจ: "นอกจากนังสารเลวเซี่ยเชียนเกอคนนั้น แม่คิดว่ายังมีใครอีก ที่สามารถทำร้ายจนหนูจนกลายเป็นสภาพนี้?"

เซี่ยหานกุมใบหน้าบวม และเดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆ

แม่เซี่ยเดินตามหลังของเซี่ยหาน ยกมือขึ้นอย่างปวดใจ แตะบนใบหน้าของเธอ ในดวงตาของเผยให้เห็นสายตาฆ่าคน: "นังเซี่ยเชียนเกอสมควรตาย ลงมือได้โหดจริงๆ! หล่อนไร้เหตุไร้ผล ทำไมต้องทำร้ายลูกด้วย?"

เซี่ยหานพูดอย่างโกรธเคือง: "เพราะเธอรู้ว่าหนูใช้เงินจ้างคนมาเปลี่ยนอุปกรณ์ประกอบฉาก ทำร้ายเธอได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นเธอก็อาศัยการถ่ายละครมาทำร้ายหนู ที่สำคัญคือ หลังจากที่เธอทำร้ายหนูเสร็จ ไม่นึกเลยว่าหนูจะกล้าโกรธแต่ไม่กล้าพูด แม่ค่ะ หนูนำทุนเข้ากองถ่าย เพื่อที่จะจัดการกับนังสารเซี่ยเชียนเกอคนนี้ แต่ว่าตอนนี้ หนูกลับถูกเธอจัดการ ในใจของหนูก็ไม่พอใจ"

เมื่อแม่เซี่ยเห็นว่าลูกสาวของตัวเองถูกเซี่ยเชียนเกอทำร้ายจนกลายเป็นแบบนี้ ในใจของเธอก็ไม่พอใจมาก ดูเหมือนว่า อยากจะจัดการกับเซี่ยเชียนเกอ เธอต้องลงมือเองจริงๆ

ยังไงซะ ถ้าเธอไม่ลงมือ ลูกสาวของเธอ ยังไม่รู้ว่าจะถูกเซี่ยเชียนเกอรังแกกลายเป็นสภาพแบบไหน