ข้ามมิติรักขุนนางกังฉิน นิยาย บท 254

ซูเมิ่งเหยายิ้มออกมา จากนั้นก็ถือแก้วชานั้นขึ้นแล้วเอาเข้าปากตนเอง แต่แล้วน้ำชามันก็ไหลออกปากข้างซ้าย หลี่หังนั้นก้มตัวลงไปเลียทันทีอย่างไม่ลังเล ค่อยๆ เลียเข้าปากไป

ซูเมิ่งเหยายิ่งยิ้มอย่างดีใจ แถมยังได้ยินเสียงด้วย เพียงแต่เสียงนี้มันแปลกมาก อยู่ท่ามกลางป่าไผ่ที่เปลี่ยวแบบนี้ ยิ่งทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

หลิวอวิ๋นเซียงนั่งยองลงมาสงบอารมณ์ เมื่อลุกขึ้นยืนแล้วมองไปอีกครั้ง หลี่หังนอนเป็นอัมพาตอยู่บนโต๊ะหินราวกับถูกปลดเอากระดูกออก ซูเมิ่งเหยาเอากุญแจออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อ นางเปิดไขโซ่ที่เท้าออกแล้วเปลี่ยนไปใส่ให้หลี่หัง

นางเดินถอยหนึ่งก้าวแล้วชมดูผลงานของตนเอง จากนั้นก็เอามีดสั้นที่จินไห่ถังให้นางออกมา จับหลี่หังกดไว้ที่โต๊ะหิน

หลี่หังยังพอมีสติ เขาส่ายหัวขัดขืน “เหยาเหยา... ไม่... อ๊าก!”

หลิวอวิ๋นเซียงเห็นซูเมิ่งเหยาเอาปลายมีดแทงเข้าปากของหลี่หัง ทันใดนั้นเลือดก็พุ่งกระจาย นางเห็นภาพแบบนี้ไม่ได้ จึงรีบนั่งยองลงอีกครั้ง

“ยังมีอีกหลายสิบปี... ชีวิตยังยาวนาน... ข้าจะเล่นกับเจ้าเอง” ซูเมิ่งเหยายิ้มแล้วพูด

ดูแล้วนางไม่ต้องให้ตนเองช่วยเลย ตอนที่หลิวอวิ๋นเซียงกำลังจะจากไป ก็เห็นมีคนวิ่งมาทางนี้

หลิวอวิ๋นเซียงรีบพูดเตือนซูเมิ่งเหยา ซูเมิ่งเหยาจึงได้รีบเอาหลี่หังที่หมดสติไปเพราะความเจ็บปวดทิ้งลงในพุ่มดอกเสาเหย่า

คนที่มานั้นคือทหารในค่าย ราวกับว่ามีเรื่องด่วนอะไร แต่ก็กล้าแค่พูดรายงานอยู่นอกประตู

“สารวัตรทหาร คลังอาวุธที่นอกเมืองของพวกเราถูกขโมยไป!”

“อาวุธที่ส่งมาเมื่อหลายวันก่อนถูกขโมยไปหมดเลย!”

“สารวัตรทหาร! สารวัตร...”

เวลาต่อมา มีมือข้างหนึ่งยื่นออกมาจากความมืดแล้วบีบคอทหารคนนั้นไว้ เสียงกระดูกดังขึ้น ทหารคนนั้นก็ล้มลงกับพื้นทันที

หลิวอวิ๋นเซียงตะลึงไป เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบตาเข้ากับซูเมิ่งเหยา มีความเยือกเย็นโหดเหี้ยม แต่จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความรักอ่อนโยน

นางโบกมือให้เพื่อให้นางรีบไป

“ท่านเองก็รีบหนีเถอะ!” หลิวอวิ๋นเซียงพูด

นางส่ายหัวแล้วชี้ไปที่ข้างใน “พวกเขา... ยังอยู่”

เมื่อรู้ว่า ‘พวกเขา’ ของนางหมายถึงใคร หลิวอวิ๋นเซียงก็ถึงกับตัวสั่น จากนั้นก็รีบเดินออกจากป่าไผ่

ที่จวนนั้นวุ่นวายอย่างมาก แขกส่วนใหญ่นอนสลบอยู่บนโต๊ะ คนรับใช้วิ่งไปมาด้วยความหวาดหวั่น เมื่อไม่เห็นคนของหมู่บ้านอินทรี หลิวอวิ๋นเซียงก็รีบวิ่งออกไปนอกจวน

เมื่อออกจากประตูจวน นางก็ไม่กล้าที่จะประมาท นางรีบวิ่งไปที่ถนนต่อ

ที่เหลียนโจวเองก็มีร้านขายข้าวหลิงอวิ๋น เพียงแค่นางไปเคาะประตูของร้านขายข้าวหลิงอวิ๋น นางก็จะปลอดภัยแล้ว

นางตามหาทีละร้าน ในที่สุดก็เจอร้านขายข้าวหลิงอวิ๋นที่ทางสี่แยก นางคิดดีใจ กำลังจะเข้าไปเคาะประตู ที่ไกลออกไปนั้นก็มีคนขี่ม้ามาอย่างรวดเร็ว

นางรู้สึกไม่ดีเลย จึงได้วิ่งไปอีกทาง แต่ยังไม่ทันได้วิ่งไปไหน ก็ถูกยัดเข้าถุงกระสอบ จากนั้นก็ถูกโยนขึ้นหลังม้า

“เจ้าเป็นใคร”

“ข้าไม่รู้จักเจ้า!”

“ปล่อยข้านะ!”