ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 100

ด้านนอกภัตตาคารซื่อสี่

พ่อครัวใหญ่ที่มีความสามารถกลายต่างพากันโต้เถียงกับคุณหู

ในบรรดาพวกเขา พ่อครัวโจวมีอำนาจมากที่สุด

เขายืนอยู่ในตำแหน่งผู้นำที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความเศร้าโศกและความขุ่นเคือง "ผมอยู่ภัตตาคารซื่อสี่มาหลายสิบปีแล้ว ไม่ได้ใช้กำลังแต่กว่าจะผ่านมาถึงจุดนี้ได้ก็ยากลำบาก เพียงเพราะแค่ศัตรูตัวร้ายจากไหนไม่รู้ คุณหูเลยสร้างความลำบากให้กับผม? ให้ผมออกจากภัตตาคารซื่อสี่ หูว่างซาน คุณมีความแค้นส่วนตัวหรือเปล่า”

คุณหูลูบเคราขาวอย่างทำตัวไม่ถูก "บอกแล้วไงว่า แค่ให้คนๆนั้นยืนขึ้น ภัตตาคารซื่อสี่ของเราไม่อาจเก็บศัตรูไว้ได้"

“ถ้าอย่างนั้น คุณก็ตามหาคนๆนั้นไปสิ ให้เราออกเพื่ออะไร?” พ่อครัวโจวโกรธจนแทบจะหัวเราะออกมา

“ฉันยังหามันไม่เจอหน่ะสิ” คุณหูสีหน้าขมขื่น “หุ้นส่วนของเราบอกแล้วว่า ถ้าหาไม่เจอว่าเป็นใคร ก็สู้ให้ออกทั้งหมดเลยก็ดี ถ้าจะโทษก็ทาที่ดวงไม่ดี อยู่กับคนแบบนี้จนทำให้ตัวเองพบกับอุปสรรค”

พ่อครัวโจวเยาะเย้ย และถ่มน้ำลายลงบนพื้น “คุณและหุ้นส่วนก็ไม่ใช่คนดี ดูๆไปแล้วภัตตาคารซื่อสี่ไม่ต้องการเรามากกว่า”

“ใช่ พวกคุณคงหาพ่อครัวใหม่แล้ว ใช่คุณเฉียวไหม?” พ่อครัวหวงพูดเสียงดัง

คุณหูตาเป็นประกายและพูดว่า "พ่อครัวหวง พูดไร้สาระอะไร คุณเฉียวเป็นหุ้นส่วนเล็กๆอะไร เธอไม่ได้จะมาเป็นพ่อครัวใหญ่เสียหน่อย"

“หุ้นส่วนเล็กๆอะไรกัน” สายตาของพ่อครัวหวังเต็มไปด้วยความดูถูก “แค่เมียน้อยหุ้นส่วนหาน กับคนอื่นบอกว่าเป็นหุ้นส่วนหล่ะมั้ง บอกว่าเป็นหุ่นส่วนเล็กๆ ที่ไหนได้เป็น**ของหุ้นส่วนหาน”

พูดจบเขาก็หัวเราะ

คนข้างๆเขาไม่กี่คนที่ขี้ขลาดหัวเราะเพียงไม่เท่าไหร่

พ่อครัวโจสขมวดคิ้วไม่พูดต่อ "ทำไมภัตตาคารซื่อสี่ถึงปฏิเสธพวกเรา ไล่พวกเราออก แม้แต่เงินเดือนสุดท้ายก็ไม่ให้ พวกคุณจะให้เราอดตายหรือ"

“สูตรของภัตตาคาซื่อสี่รั่วไหลออกไป ไม่มีใครยอมรับ” คุณหูพูดอย่างขมขื่น “พ่อครัวโจว อย่าหาเรื่องเลย หลายปีที่ผ่านมาเงินที่คุณได้จากภัตตาคารซื่อสี่ก็เพียงพอในการใช้ชีวิตแล้ว ไม่จำเป็นต้องโวยวายให้ดูแย่”

เงินคือสิ่งสำคัญ

เช่นเดียวกับพ่อครัวโจวที่เป็นคนทำงานหาเงิน ได้เงินเท่าไหร่ เขาก็ยังคงบ่นพึมพำต่อหน้าคนอื่น

จะทำให้หน้าอายทำไม

“ได้ ถือว่าภัตตาคารซื่อสี่เก่งกาจ” พ่อครัวโจวหัวเราะ “ในเมื่อภัตตาคารซื่อสี่ไร้ความปราณี ก็อย่าหาว่าผมไม่มีคุณธรรม”

พูดเสร็จเขาก็หันหลังเดินออกไป

พ่อครัวหวงตามติดอย่างใกล้ชิด

พ่อครัวคนอื่นๆก็เดินออกไปตามๆกัน

คนกลุ่มหนึ่งจากไปที่ละคน

เจ้าของภัตตาคารหยุนซีนั่งจิบชาในรถม้าและฟังการทะเลาะวิวาทในร้านด้วยรอยยิ้ม

หลังจากที่พ่อครัวทั้งหมดเดินออกไปได้ครึ่งทาง เขาก็ลงจากรถม้าโดยมีเสี่ยวเอ้อร์ช่วยพยุง

บังเอิญลงมาเจอกับพ่อครัวโจว

“ทุกคน” เขากระแอมในลำคอและพูดเบา ๆ “ได้ยินว่าพวกคุณถูกภัตตาคารซื่อสี่ไล่ออกหรือ?”

“อะไรนะ?” พ่อครัวโจวมองอย่างระมัดระวัง “มีธุระอะไร?”

เจ้าของภัตตาคารหยุนซียังคงยิ้มต่อไป "ฉันเป็นเจ้าของภัตตาคารหยุนซี ได้ยินว่าพ่อครัวของภัตตาคารซื่อสี่ต่างก็มีฝีมือ หลายคำชมไม่เท่ากับเห็นกับตา วันนี้พบเจอนับเป็นเรื่องที่ดี”