ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 129

“องค์ชาย ทำไมเราไม่ไปที่หมู่บ้านโดยตรง ทำไม่ต้องอ้อมตีนเขา”

เสี่ยวม่าน สาวใช้แต่งตัวเป็นผู้ชายถามอย่างสงสัย

จี้หยุนม่อขมวดคิ้ว "องค์หญิงบอกว่าอย่าเพิ่งให้พวกเขารู้ตัว เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้"

“แต่ก็ไม่น่ามาสถานที่เหล่านี้ หุบเขาอันแล้งแค้นขาดน้ำ น่าขยะแขยง” เสี่ยวม่านทำหน้ามุ่ย

จี้หยุนม่อไม่ต้องการคุยกับเธอ

พูดตามตรง เขาไม่อยากพาสาวใช้ตัวน้อยมาที่นี่เลย

แต่เจ้านายของเธออยากให้มา แม้จะเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตก็ตาม

จี้หยุนม่อไม่มีทางเลือกอื่น ดังนั้นเขาจึงยอมพาเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ มาที่นี่

“องค์ชาย ไปกันเถอะ ภูเขานี้ดูน่าขยะแขยงมาก” เซียวมานยังคงพึมพำอยู่ที่นั่น

จี้หยุนม่อรู้สึกรำคาญ และเดินออกไป

เสี่ยวม่านหันกลับมาอย่างมีความสุขแต่ บังเอิญไปเหยียบอะไรลื่น ๆ นิ่ม ๆ เมื่อเธอมองลงไปข้างล่างดวงตาของเธอก็เบิกกว้างทันที

"อะไร……"

เธอร้องเสียงดัง

เดิมทีสิ่งที่ลื่นและอ่อนนุ่มไม่ตอบสนองต่อการถูกเหยียบ แต่เมื่อเธอตะโกน สิ่งนั้นก็กระโดดขึ้นด้วยความตกใจและกัดขาของเธอระหว่างทาง

เมื่อจี้หยุนม่อได้ยินเสียงกรีดร้อง และเมื่อเขาหันกลับมา งูพิษก็หนีไปแล้ว

เสี่ยวม่านพูดด้วยดังว่า "องค์ชาย ขาข้า ขาข้าโดนงูกัด มันเจ็บมาก"

"ทำไมมีงูพิษอยู่ที่เชิงเขา" แม้ว่าจี้หยุนม่อจะไม่อยากมากับเสี่ยวม่าน แต่เขาก็ทนดูเธอเสียชีวิตไปไม่ได้ เขารีบก้มลงอุ้มเสี่ยวม่าน แล้วรีบออกไป

“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” ใบหน้าของเสี่ยวมานค่อย ๆ ซีดลง “องค์ชาย ไม่เจ็บแล้ว ข้าไม่เจ็บแล้ว”

งูไม่มีพิษเจ็บกว่างูมีพิษ

จี้หยุนม่อสีหน้ามืดมน และเขาพูดเบา ๆ ว่า "อย่ากังวล ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอที่ใกล้ที่สุด"

เสี่ยวม่านยิ้มอย่างอ่อนแรง "มันสายไปแล้ว องค์ชาย เสี่ยวม่านมีความสุขมากที่ได้ออกมาดูโลกร่วมกับฝ่าบาท แต่เสี่ยวม่าไม่อาจดูแลฝ่าบาทได้อีกต่อไป หากมีชาติหน้า เสี่ยวม่านขอรับใช้ฝ่าบาทอีกครั้ง "

"ไร้สาระอะไร" จี้หยุนม่อดุเธอ "เจ้าต้องรอด ข้าได้ยินว่าที่นี่มีตงจือถัง สามารถช่วยชีวิตเจ้าได้"

ทั้งสองรีบหารถม้าและรีบวิ่งไปทางเมืองซีหยาง

...

เฉียวเหลียนเหลียนไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น

เธอกลับบ้านพร้อมกับลูกแกะที่กำลังจะตายบนหลังของเธอ

เธอลับมีด ฆ่าแกะ ถลกหนัง และสับกระดูก

เด็ก ๆ ชินกับแม่เลี้ยงผู้มีรูปร่างเพรียว เหมือนผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ในความเป็นจริงเธอสามารถเอาชนะคน และฆ่าแกะได้

“แม่ แกะน้อยตัวนี้เราจะกินอย่างไรดี?” กู้เกอถามเบาๆ

เธอจ้องมองเฉียวเหลียนเหลียนทั้ง ๆ ที่ดวงตาเต็มไปด้วยคาบน้ำตา

เฉียวเหลียนเหลียนไปตักน้ำ

ขณะที่เธอกำลังหั่นผัก และดวงตาเล็กๆ ของลูกสาวตัวน้อยก็จับจ้องไปที่กระดานสี

นอกจากตอนฆ่าแกะ...

กู้เชวี่ยห้ามไม่ให้เธอดู และต้องปิดตาทุกครั้ง

อันที่จริง กู้เกอต้องการจะบอกว่าเธอไม่กลัวเวลาที่แม่เธอฆ่าแกะ ถ้าเธอทำได้ เธอจะเป็นเหมือนแม่ของเธอ เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ยกมีดขึ้น และฆ่าแกะ

ยิ่งได้กินแกะก็ยิ่งมีความสุข

“ทำไม เสี่ยวเกอเอ๋อร์หิวเหรอ” เฉียวเหลียนเหลียนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

เนื่องจากลูกแกะตัวไม่ใหญ่นัก เธอจึงไม่เก็บไว้

เธอหั่นขาแกะเป็นชิ้นเล็ก ๆ หมักหัวหอม ขิง และกระเทียมไว้สักครู่

เนื้อแกะไม่ได้ถูกตัด แต่หมักทั้งตัว