ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 14

ป้าหลิวได้ยินเข้าก็ไม่พอใจกับคำพูดเหล่านี้มาก แต่ในขณะที่เธอกำลังจะพูด เฉียวเหลียนเหลียนก็ดึงมือเธอไว้

“คิดว่าใครเสียอีก พี่สะไภ้นั่นเอง” เฉียวเหลียนเหลียนก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆยิ้มอย่างจริงใจ “พี่ใหญ่ไม่หนีทหารแล้วเหรอ ทำไมออกไปล่าสัตว์ได้?”

สะไภ้คนโตตระกูลกู้ใบหน้ามืดมน

พี่ใหญ่ตระกูลกู้หนีทหาร และมีความผิดทางวินัย ทำให้ทางราชการต้องนำตัวกู้เหล่าซานไปแทน ตลอดระยะเวลาสามเดือน เขารู้สึกผิดจึงไม่กล้าออกจากบ้านมาเจอหน้าใคร

ว่ากันว่าหม้อใบไหนยังไม่เดือดก็เอาหม้อใบนั้น เฉียวเหลียนเหลียนแค่ปริปากพูดพี่สะไภ้สีหน้าก็เปลี่ยนไป ตัวเธอเอนไปมาและถอยหลังสองเก้า

"แก……"

เธอขาดความมั่นใจเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องของแกที่จะมายุ่ง นั่นเป็นเรื่องของครอบครัวเรา เป็นแค่ลูกสะไภ้ที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูล มีคุณสมบัติอะไรถึงมายุ่งกับตระกูลเรา"

“โอ้ พี่สะไภ้ยังจำได้ว่าฉันถูกไล่ออกจากตระกูลด้วย” เฉียวเหลียนเหลียนหัวเราะ แต่อีกฝ่ายไม่ทันคิด “เป็นเช่นนั้นแล้ว ฉันจะเอาเนื้อชิ้นนี้ไปล่าสัตว์ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณสินะ?”

คำพูดเดียวกันถูกส่งกลับไป

สะไภ้คนโตตระกูลตู้ถอยหลังเล็กน้อย

ป้าหลิวและเด็กๆอดหัวเราไม่ได้

พี่สะใภ้กู้ถูกเฉียวเหลียนเหลียนกดขี่ และเธอไม่โกรธเหมือนตอนที่เธอพูดในตอนแรก “ฉัน... พ่อแม่เป็นห่วงเธอและลูกมาก ก็เลยให้ฉันมาดู"

“ใช่ ฉันตั้งใจมาเยี่ยมเด็กๆ” พี่สะใภ้โกรธมากขึ้นเรื่อยๆ และเดินเข้าไปดูแกะพร้อมกับจับขา “ไม่ว่าจะพูดยังไง เด็กๆก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขตระกูลกู้ ปู่ย่าคิดถึงหลานๆ ฉัน"

เธอเอื้อมมือไปดึงน่องแกะ เมื่อเด็กๆเห็น เด็กๆต่างรีบร้อน

เด็กๆที่มีอายุน้อยวิ่งช้า บางคนขาพิการ มีเพียงกู้เชวี่ยที่ว่องไวและวิ่งไปด้านหน้าแกะตัวใหญ่

พี่สะไภ้หยุดและมองตาเขม็ง

กู้เชวี่ยตัวสั่นด้วยความตกใจ แต่เธอยังคงกัดฟันและพูดว่า "แกะตัวนี้เป็นของบ้านเรา หนูไม่ให้ป้ามาขโมยมันไป"

“เด็กเหลือขอ ไม่รู้จักบุญคุณ ตอนพวกแกอยู่บ้านตระกูลกู้ กินดีอยู่ดีไม่มีใครจะพูดอะไร แม้แต่ตัวแกเองก็เป็นเลือดเนื้อตระกูลกู้ บ้านของแกก็บ้านเดียวกัน!” พี่สะไภ้ตะโกนใส่กู้เชวี่ย

เด็กหญิงตัวเล็กๆผอมเพรียว ไม่อาจต้านทานหญิงชาวไร่ชาวสวนได้ ทันใดนั้นเธอก็ล้มลงกับพื้น

“แกะตัวนี้อ้วนและสดมาก นำไปตุ๋นน่าจะดี” ดวงตาของพี่สะใภ้เป็นประกาย

กู้เชวี่ยกลั้นน้ำตาไว้ นี่คือแกะของพวกเขา!

เมื่อเห็นว่าพี่สะไภ้กำลังจะลากแกะออกไป มันก็สายเกินไปแล้ว และเฉียวเหลียนเหลียนที่ยืนขึ้นพร้อมกับป้าหลิวก็ทำเหมือนพายุพัดผ่านไป

ยกมือ จิกผม

ตบ

ใช้เท้าเตะออกไป

พี่สะไภ้ตกใจไปชั่วขณะ

เฉียวเหลียนเหลียนก้าวไปข้างหน้าเอื้อมมือให้กู้เชวี่ย

เหมือนกับตอนที่เธอยื่นกิ่งไม้ให้กู้เชวี่ยจับตอนที่พวกเขาตกลงไปในหลุม

ตอนนั้นกู้เชวี่ยนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แต่ตอนนี้เธอเอาแต่ร้องไห้

“แม่” เธอสะอื้นและเข้าไปในอ้อมกอดของเฉียวเหลียนเหลียน

“เจ็บไหม ไม่ต้องกลัวนะ แม่อยู่นี่แล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนลูบศรีษะเธอเบาๆๆ

จากนั้นเธอก็หันกลับมาและจ้องที่พี่สะใภ้ด้วยสายตาที่เย็นชา ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า