ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 151

ในเวลานั้น เฉียวเหลียนเหลียนกำลังเดินนำหน้าสาวใช้สองคน

ขณะที่กำลังเลือกของ เธอถามอย่างเป็นกันเองว่า "คุณชื่ออะไร? "

หญิงรับใช้ที่ซื่อสัตย์คนนั้นผงะและไม่พูด

หญิงรับใช้ที่แข็งแกร่งคนนั้นกล่าว "ฉันชื่อเอ้อร์หยา หลังจากที่คุณซื้อฉันแล้ว คุณสามารถตั้งชื่อให้ฉันได้"

ในการซื้อสาวใช้ แม้ว่าสาวใช้จะมีชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ก็สามารถเปลี่ยนได้

เฉียวเหลียนเหลียนอดถอนหายใจไม่ได้

แต่ชื่อเอ้อร์หยาไม่ค่อยดี

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หากเธอมีชื่อที่คุ้นเค​ย สามารถใช้ชื่อที่คุ้นเค​ย หากไม่มี ฉันจะตั้งให้”

หญิงรับใช้รีบพูดอย่างเรียบง่ายและตรงไปตรงมาว่า "ฉันมี แต่ชื่อนั้นเป็นชื่อที่เจ้านายเก่าเรียกฉัน เขาเรียกฉันว่า ฉินจือ"

"ฉินจือ" เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม "ชื่อนี้ดีมาก ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน"

ฉินจือถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

เธอไม่ต้องการเปลี่ยนชื่อที่เธอใช้มานานหลายปี โชคดีที่เจ้านายใหม่เข้าใจคซึ่งทำให้เธอรู้สึกถึงความรักอันแรงกล้า และแม้แต่ การอุ้มก็ยังอ่อนโยนกว่ามาก

“ฉันไม่ชอบชื่อเดิม ฉันขอให้คุณตั้งชื่อให้ฉันใหม่” หญิงรับใช้ผู้แข็งแกร่งยืนกราน

เฉียวเหลียนเหลียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ชื่อของเธอคือฉินจือ ถ้าเช่นนั้นอีกคนชื่อหยาจือละกัน เป็นโชคชะตาที่เธอทั้งสองถูกซื้อมาพร้อมกัน"

หยาจือก้มศีรษะลงทันที "ขอบคุณคุณผู้หญิงที่ตั้งชื่อให้ฉัน"

ฉินจือยิ้มอย่างโง่เขลา แต่แล้วเมื่อเธอหันศีรษะ เธอก็สังเกตุว่ากู้เส้าหายตัวไป "เอ๊.....คุณผู้ชายหายไปไหน"

เฉียวเหลียนเหลียนตกใจ​ และทันใดนั้นเธอก็เพิ่งพบว่าเธอไม่ได้ยินเสียงกู้เส้ามาพักหนึ่งแล้ว

แต่ก่อนเขาจะเรียกเธอเป็นระยะระยะ

เฉียวเหลียนเหลียนรู้ว่าเขาพยายามตอกย้ำความมีอยู่ของครอบครัวนี้ แรกเริ่มก็มีความรู้สึกดี ๆ แต่เมื่อนานไปก็ชินแล้ว

แต่ตอนนี้เขาไม่ได้เรียกเธอเป็นเวลาค่อนข้างนาน

เฉียวเหลียนเหลียนกังวลใจ​ เธอวางผักลงและหันกลับไปมองหา

“อาเส้า?”

“อาเส้า?”

เธอตะโกนหลายครั้งแต่ไม่มีการตอบรับ

จำได้ว่า การได้ยินของกู้เส้านั้นดีมาก บางครั้งยืนอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านและตะโกน เขาสามารถได้ยินได้ถึงในบ้านหลังใหม่

แต่ตอนนี้ไม่มีการตอบสนองเลย

เฉียวเหลียนเหลียนเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้น​ เธอรู้สึกเหมือนเธอกำลังสูญเสียอะไรบางอย่างไป

เขาอาจจะไม่ได้อยู่ในซีหยางอีกต่อไป

แต่เธอก็ปลอบใจตัวเองว่า "บางทีรอบ​ ๆ อาจมีเสียงดังเกินไป หรือเขาอาจจะติดอะไรบางอย่าง"

“แม่” กู้เชวี่ยคว้ามือเธอ “เราแยกกันหาเถอะค่ะ หนูจะพาฉินจือไป แม่พาหยาจือไปหา แล้วเราเจอกันที่ทางเข้าตรอก”

“ได้” เฉียวเหลียนเหลียนตอบ และในขณะเดียวกันเธอก็ใจเย็นขึ้น

เธอไม่ชินกับสถานการณ์นี้ แค่แยกย้ายกันหาเธอก็ยังลืมนึกถึงวิธีนี้ไปได้

โชคดีที่มีลูกสาวคนโตอยู่เคียงข้าง

“ฉันจะไปทางตะวันออก” เฉียวเหลียนเหลียนหันหลังกลับ

หยาจือตามเธอไป กู้เชวี่ย ฉินจือและกู้เกอไปอีกทาง