ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 170

หลังจากหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดจี้หยุนชูก็กลับเข้าสู่อารมณ์ปกติ

จากนั้นเขาก็มองไปที่เฉียวเหลียนเหลียนที่ยังคงก้มหน้าอยู่ และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "แต่ข้าไม่ได้ต้องการ"

เฉียวเหลียนเหลียนตกใจ แต่ก็รู้ตัวในทันที

อ๋องชิงผิงไม่มีหน้าที่ที่จะต้องช่วยเหลือเธอ เป็นเรื่องปกติหากมีการร้องขอ

“ฝ่าบาท หากฝ่าบาทประสงค์สิ่งใด โปรดบอกข้าน้อยได้เพคะ” เฉียวเหลียนเหลียนกล่าวเบา ๆ “หากข้าน้อยทำสิ่งใดได้ ข้าน้อยก็จะทำ ฝ่าบาทโปรดรับสั่ง”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง อย่าบังคับถ้าทำไม่ได้

จี้หยุนชูปากสั่นเล็กน้อย เขาพูดอย่างหนักแน่นว่า "ข้าเป็นโรคชราขี้หลงขี้ลืมหลังจากกลับจากสนามรบ และกระดูกของข้าก็ไม่เคยดีนัก เจ้าต้องเป็นหมอประจำตัวข้า และรักษาข้าจนกว่าข้าจะหายดี "

หมอประจำ

เฉียวเหลียนเหลียนสัมผัสได้ถึงความตั้งใจ จากนั้นเธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เธอคิดว่าเป็นเพียงการวินิจฉัยและรักษาเพียงครั้งเดียวเพื่อแลกกับหนังสือรับรอง ไม่คิดว่าจะทำการวินิจฉัยและรักษาจนกว่าเขาจะหายดี

ช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อ

เฉียวเหลียนเหลียนไม่พอใจเล็กน้อย

จี้หยุนม่อพูดอย่างตื่นเต้น "คุณผู้หญิง รีบมาขอบคุณองค์ชายสิ "

เธอมองอย่างงงงวย

จีหยุนม่อรีบพูดด้วยความตื่นเต้นว่า "คุณคิดว่าใครจะเป็นหมอของท่านอ๋องก็ได้หรือ ? คุณได้เป็นหมอประจำตัวของอ๋องชิงผิง ใครกล้ารังแกคุณ คนเหล่านั้นในอนาคตจะขัดแย้งกับอ๋องชิงผิง ผู้พึ่งพิงยิ่งใหญ่อย่างเขา คุณไม่ต้องการ ?”

พึ่งพิง ?

เฉียวเหลียนเหลียนตกใจ เธอไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้ไปได้

ตัวเธอเป็นแม่หม้าย อีกทั้งยังมีเด็ก ๆ ที่กำพร้าพ่อ ไม่ง่ายเลยที่จะอาศัยอยู่ในเมืองหลวงขนาดใหญ่แห่งนี้

ตามคำกล่าวที่ว่า ข้าราชบริพารหลายคนอยู่ภายใต้การปกครองของจักรพรรดิ หากอยู่ข้างน้อกแล้วบังเอิญขัดแย้งกับขุนนางจะลำบากมาก

มีอ๋องชิงผิงก็เหมือนมีที่พึ่งพิง

การตีสุนัขขึ้นอยู่กับเจ้าของ

แม้ว่าอ๋องชิงผิงจะเป็นเพียงอ๋องแห่งมลฑลแต่เขาก็ทรงพลังด้วยศักดินาและชื่อเสียง นอกจากนี้ พระมารดาของพระองค์คือองค์หญิงใหญ่ที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราชวงศ์ซึ่งทำให้พระองค์เป็นหนึ่งเดียวในเมืองหลวง

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องหมอของพระองค์

เฉียวเหลียนเหลียนค้นหาบริบทและเข้าใจความหมายของคำพูดของจี้หยุนม่อในทันที

“ขอบพระทัยเพคะ ท่านอ๋อง” เธอขอบคุณอีกครั้ง

แม้ว่าจะยังไม่ชัดเจนนัก แต่ก็รู้สึกดีหลังจากเข้าใจ

ครั้งนี้จี้หยุนชูกลั้นยิ้มไม่ไหว

“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณ แค่คำขอร้องของสุภาพบุรุษก็ยากที่จะทำตาม ในเมื่อเจ้าสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อข้า เจ้าจะผิดคำพูดไม่ได้” เขาพูดเบาๆ

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า “นั่นเป็นสิ่งที่ข้าน้อยควรปฏิบัติ”

การพูดแต่ละครั้งก็เปลืองน้ำลาย ถ้าทำไม่ได้อย่างที่พูดก็อย่าพูด

หลังจากผ่านไป.... เฉียวเหลียนเหลียนก็รู้สึกแยกไม่ออกระหว่างเสียใจกับปวดใจ

แต่นั่นคือเรื่องหลังจากนั้น

อย่างน้อยจนถึงตอนนี้เธอก็ตั้งใจกับการรักษาอ๋องชิงผิง

อ๋องชิงผิงผู้หล่อเหลาเหลือบมองเธอ เขานอนราบแล้วเหยียดมือขวาออก

เริ่มตรวจรักษา

เฉียวเหลียนเหลียนก้าวไปข้างหน้าทันที มือของเธอว่องไว เธอปลดเข็มขัดของอ๋องชิงผิงออก