ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 193

หลังจากที่เฉียวเหลียนเหลียนถาม จี้หยุนชูก็ตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้บังคับเขา เพียงแค่เงยหน้าขึ้นเงียบ ๆ รอคำตอบ

อย่างไรก็ตาม จี้หยุนชูยังคงไม่พูดจนกระทั่งเขามาถึงโรงหมอ

ณ ตงจือถัง

เจียงไป๋หยินกำลังจ่ายยา หลังจากที่เขาก็เห็นอ๋องชิงผิงรีบเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งในอ้อมแขน เขาก็ตกใจ

เมื่อเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าผู้หญิงที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดเขาคือใคร เขาก็ตะลึงไปชั่วขณะ เขาโยนสมุนไพรในมือแล้ววิ่งไปหา "เกิดอะไรขึ้น ใครทำร้ายเฉียวเหลียนเหลียน"

จี้หยุนชูสงบสติและพูดว่า "มาเอามีดออกให้เธอก่อน เลือดไหลมากขึ้นเรื่อย ๆ"

เจียงไป๋หยินพยักหน้าอย่างรีบร้อน เขาเรียกใครสักคนนำภาชนะมา จากนั้นทำแผลให้กับเฉียวเหลียนเหลียน

ชายในชุดสีเทาแทงด้วยความเหี้ยมโหด เฉียวเหลียนเหลียนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้โดนตำแหน่งสำคัญ ไม่ให้เลือดออกจนตาย

แต่ชายชุดสีเทานั้นแข็งแกร่งเกินไป คมมีดทิ่มเข้าไปในร่างของเธอจนเกือบมิด

ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้คือจะเอามีดออกอย่างไร ?

หากบาดแผลลึกเกินไป การดึงมีดอย่างลวก ๆ จะทำให้เลือดพุ่ง และถ้าเสียเลือดมากเกินไป คน ๆ นั้นจะเสียเลือดมาก และอาจถึงแก่ชีวิต

สำหรับการดึงมีดออกเลยนั้นยังไม่สมควรทำ

"เฉียวเหลียนเหลียน" เจียงไป๋หยินตรวจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้มอย่างมีเลศนัย "เธอสร้างปัญหาใหญ่ให้ฉัน"

เขาฝึกฝนวิชาแพทย์มากว่าสิบปี และไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นคนที่มีบาดแผลฉกรรจ์มาก่อน

แต่คนเหล่านั้นก็พร้อมที่จะตาย และปล่อยให้เขารักษาอย่างไม่เขินอาย แม้ว่าการรักษาจะไม่หายขาด เขาก็ไม่ต้องรับผิดชอบ

แต่ตอนนี้คน ๆ นั้นคือ เฉียวเหลียนเหลียน

เขาต้องช่วยเฉียวเหลียนเหลียนให้ได้เท่านั้น เขาไม่มีทางเลือกอื่น

ด้วยเหตุนี้เองทำให้เจียงไป๋หยินหนักใจ ก่อนที่เขาจะเริ่มผ่าตัด มือของเขาก็สั่นเล็กน้อย

เฉียวเหลียนเหลียนลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่ง เธอไม่มีแรงมากนัก แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มและพูดว่า "เถ้าแก่เจียง ปล่อยไว้ ฉันไม่เป็นไร"

"แต่..." เจียงไป๋หยินลังเล

เฉียวเหลียนเหลียนยกมือขึ้น และหยิบยาห้ามเลือดออกมา "อย่ากังวลกับการผ่าตัด โรยยานี้หลังจากผ่าตัดดึงมีดออก จากนั้นกดแผลแรง ๆ ไม่ถึงแก่ชีวิต เชื่อฉัน"

แต่ก่อน เมื่อเธอออกตรวจ เธอจะถอดบรรจุภัณฑ์สมัยใหม่ออก และแทนที่ด้วยขวดหยกหรือขวดลายคราม

ตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว เธอทำได้เพียงหยิบขวดแก้วเดิมออกมา

เจียงไป๋หยินและจี้หยุนชูเห็นขวดนั้น

พวกเขาล้วนเป็นคนช่างสังเกต และเมื่อพวกเขาเห็นขวดแก้วสีน้ำตาลแปลกประหลาดที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาของพวกเขาก็เปล่งประกาย

เฉียวเหลียนเหลียนเป็นคนที่เต็มไปด้วยความลับ

"ได้" เจียงไป๋หยินหายใจเข้าลึก ๆ และในที่สุดก็รับขวดแก้วจากมือของเฉียวเหลียนเหลียน

ขณะที่รอเขาเปิดจุกออก เฉียวเหลียนเหลียนก็มองไปที่จี้หยุนชู

ดวงตาของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความกังวล แต่การแสดงออกของเขานั้นสงบลงในไม่ช้าราวกับว่าเขากำลังระงับอะไรบางอย่าง

“อาเส้า” เฉียวเหลียนเหลียนพูดอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอแหบพร่า “เราอาจจะได้พบกันเป็นครั้งสุดท้าย คุณยังไม่ยอมบอกความจริงกับฉันอีกหรือ ?”

น้ำเสียงของเธอดูเหมือนต้องการจะยืนยันอะไรบางอย่างมากกว่าการคาดเดา

จี้หยุนชูตกตะลึง แต่เขายังคงพูดอย่างกล้าหาญว่า "ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร ผมชื่อจี้หยุนชู"

“นามสกุลของผมคือจี้ และผมเป็นลูกชายคนโตตระกูลจี้ แม่ของผมคือองค์หญิงอู๋ชวง ผมมีผู้คุ้มกันชื่อกู้เส้า” เขากัดฟัน “ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังหาใคร ? หาผู้คุ้มกันของผมเหรอ?”