ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 221

หานจ้าวมาเมืองหลวงในครั้งนี้ได้พาคนของเขามาด้วย

เขาเกรงว่าเฉียวเหลียนจะจัดการยากจึงพาคนมาด้วย

เช่นคุณหูเจ้าของภัตตาคาร​ หัวหน้าพ่อครัวโจวและคนอื่น ๆ กล่าวได้ว่าเป็นคนที่เติบโตพร้อมเฉียวเหลียนเหลียนที่ซีหยาง

ตอนนี้เพิ่มร้านค้าที่ดีสองล็อตก็คือว่าทุกอย่างพร้อมเพียงรอที่จะกําหนดอาหารที่ดีสําหรับเนื้อสัตว์และสิ่งอื่น ๆ อาคารซิกซี่สามารถเปิดได้

เดิมทีหานจ้าวต้องการเก็บเป็นความลับ รอสร้างความตื่นตาตื่นใจแก่ชาวเมืองหลวง

เฉียวเหลียนเหลียนคิดว่าสิ่งที่หานจ้าวคิดนั้นผิด

เมืองหลวงมีร้านอาหารที่มีชื่อเสียงเสมอ ถ้าภัตตาคารซื่อสี่เปิดอย่างเร่งรีบ แม้ว่ารสชาติเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ แต่ก็มีคนเมืองหลวงหลายคนที่รอดูและลองชิมอาหาร

วิธีนี้เทียบเท่ากับการลงทุนในช่วงต้นในระยะเวลาสั้น ๆ ยากที่จะได้รับผลตอบแทน

สิ่งนี้จะทำให้สูญเสียทรัพยากรทางการเงิน​ และทําลายความเชื่อมั่น

จะดีกว่าที่จะประชาสัมพันธ์แต่เนิ่น​ ๆ การประชาสัมพันธ์เป็นการสร้างความคาดหวัง​และทำให้ลูกค้ากระหาย

พอถึงเวลาเปิดจริง​ ๆ​​ ก็จะมีคนมาเรื่อย​ ๆ

และสิ่งนี้เองที่จะทำให้ภัตตาคารซื่อสี่เป็นตำนาน

เดิมทีหานจ้าวชื่นชมเฉียวเหลียนเหลียนอยู่แล้ว และเมื่อได้ยินคํานี้ ดวงตาของเขาก็สว่างไสวดุจดวงดาว ไหม้เกรียมมองเฉียวเหลียนเหลียนจนลูกชายสังเกตได้ "นับว่าเป็นวาสนาที่ได้พบกับหญิงเช่นนี้"

เฉียวเหลียนเหลียนสีหน้าเขินอาย

อันที่จริงเธอแค่ลอกเลียนภูมิปัญญาของคนยุคใหม่ แต่ไม่ง่ายที่จะอธิบายให้ละเอียด เธอได้แต่พูดกํากวมว่า "ประสบการณ์ทั้งหมดเป็นสิ่งที่สืบทอดมากจากคนรุ่นก่อน ฉันไม่ได้เป็นหญิงมหัศจรรย์อะไร"

หานจ้าวยิ้ม "คุณเฉียวไม่ต้องกังวล ผมแค่ชื่นชมคุณเฉย ๆ "

ณ เมืองซีหยาง เขาไม่อาจกล่าวว่าเขามีความคิดเป็นอื่นได้

ตอนนี้ ณ เมืองหลวง หญิงร่างผอมเพรียวพูดคุยกับเขาอย่างกล้าหาญเกี่ยวกับธุรกิจที่เขาไม่อาจทำได้

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกประหลาดใจ ไม่คิดว่าหานจ้าวจะพูดเช่นนี้

"คุณเฉียว แล้วพี่กู้หล่ะ? ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดออกมา เฉียวเหลียนเหลียนหันไปมองหานมู่

เมื่อสองวันก่อน ตอนที่หานจ้าวและหานมู่ สองพ่อลูกมาถึงเมืองหลวงได้ถามถึงกู้เฉิง

และเขาได้ทราบข่าวของกู้เฉิงจากเฉียวเหลียนเหลียน

กู้เฉิงตั้งหน้าตั้งตาเรียน จนไม่สนใจหานมู่

เฉียวเหลียนเหลียนถามกลับ และกู้เฉิงก็ตอบว่า "อยากเจอฉันก็สอบเข้าสำนักศึกษาสิ"

เขาจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เจ้าเด็กนี่ไม่มีจิตสํานึก ไม่มีความเมตตา

แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของเธอ แต่เธอก็ไม่บ่นไม่ได้

หานมู่สบตา "เมืองหลวง...เขาต้องเรียนทุกวัน วิชาที่สำนักศึกษาแน่นมาก"

"ไม่เลิกเรียนเหรอ ? หานมู่ทำหน้างงและถามว่า "งั้นผมมาหาพี่กู้ตอนกลางคืนก็ได้ครับ ? "

เฉียวเหลียนเหลียนรีบตอบ "เจอเขาได้หลังเลิกเรียน แต่สำนักศึกษาในเมืองหลวงเวลาเลิกเรียนไม่คงที่......หานมู่อยากมาเรียนไหม ?

"สำนักศึกษา?" หานมู่สะดุ้งถามว่า “ผมได้ยินว่าที่สำนักศึกษาใกล้ถึงเวลาสอบแล้ว ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลารับสมัครนักศึกษา หรือหากเป็นเวลารับสมัคร ผมก็เตรียมสอบไม่ทัน”

จะมีเด็กคนไหนที่ไม่อยากสอบเข้าสำนักศึกษา

แต่หานมู่รู้ตัวของเขาดี เขาไม่สอบเข้าได้ แม้แต่การสอบรอบฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมายังสอบไม่ผ่าน

ผมแค่ไม่อยากให้ครอบครัวของผมผิดหวัง