ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 224

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนในห้องโถงก็หันหน้ามองกัน

เสียงองค์หญิงดังฟังชัดราวกับรู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนอยู่ด้านใน

หานจ้าวถอนหายใจ เขากังวลว่าองค์หญิงจะทำในสิ่งที่เขาไม่อาจยอมรับได้

อย่างไรก็ตามสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เฉียวเหลียนเหลียนเดินออกมาอย่างใจเย็น เธอยืนอยู่เบื้องหน้าขององค์หญิงและผลิยิ้ม

องค์หญิงให้เกียรติมาทานอาหาร

หานจ้าวโล่งใจ และแอบชื่นชมในใจ

หนึ่งปีกว่า เธอเติบโตขึ้นอย่างมาก

"ตามสบาย" องค์หญิงประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน "ใครให้ความมั่นใจแก่เจ้า?

"หม่อมฉันมั่นใจเอง " เฉียวเหลียนเหลียนนิ่งสงบลง "หม่อมฉันไม่ได้ขโมย หม่อมฉันก็แค่เปิดภัตตาคาร ไม่ได้สร้างความลำบากพระทัยแก่พระองค์หญิงเลย"

องค์หญิงกระพริบตา

หากพระองค์เข้าใจสาวชาวไร่จากพื้นที่ห่างไกลก็ดี แต่พระองค์ไม่เข้าใจ

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดี

องค์หญิงขมวดคิ้วและดุว่า "แน่นอน ภัตตาคารนี้เป็นของลูกชายของข้า และแต่ละเดือนค่าได้รับค่าเช่าจำนวนมาก ดังนั้นเจ้ามีสิทธิ์อะไร แม้แต่ข้าในฐานะแม่ไม่มีสิทธิ์พูดเหรอ ?"

ดูสิ ดูสิ

เฉียวเหลียนเหลียนโชคดีมาก

โชคดีที่เธอฉลาดปฏิเสธที่จะนำภัตตาคารนี้ไปอย่างไร้ประโยชน์ มิฉะนั้นองค์หญิงจะต้องหาทางจับผิด และเธอก็ไม่สามารถเปิดภัตตาคารด้วยความอุ่นใจต่อไป

แต่ตอนนี้ ...

เธอยิ้มเล็กน้อย

องค์หญิงขมวดคิ้ว และดูกังวลเล็กน้อย

"ภัตตาคารนี้ท่านอ๋องมีหุ้นส่วนสามในสิบ ดังนั้นจึงใช้สถานที่แห่งนี้" เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มให้มีไหวพริบ "หากองค์หญิงสนใจรับประทานอาหารที่นี่ องค์หญิงสามารถรับประทานได้โดยใช้สิทธิ์ของอ๋องชิงผิงเพียงแค่ลงบัญชี "

สำหรับหุ้นส่วนไม่ต้องจ่ายเงิน เงินส่วนนี้จะถูกหักในเงินปันผล

องค์หญิงมีสิทธิ์เท่ากับท่านอ๋อง

องค์หญิงปากกระตุก

พระองค์จะสนใจค่าใช้จ่ายในมื้ออาหารนี้หรือ? สิ่งที่เธอสนใจคือลูกชายของเธอให้ภัตตาคารทำเลทองแก่สาวชาวไร่เพื่อทำมาหากินเช่นนี้ได้อย่างไร

เธอไม่อาจโกรธได้ ทำได้เพียงใช้สิทธิ์ในภัตตาคาร

ไม่คิดว่าหญิงสาวคนนี้จะบอกว่าภัตตาคารนี้ลูกชายเธอมีหุ้นส่วน

ถ้าเธอแตะต้องร้านนี้ก็เท่ากับแตะต้องผลประโยชน์ของลูกชาย

องค์หญิงทำได้แต่อดใจ

แม้จะไม่เต็มใจทนเสียเท่าไหร่ แต่ด้วยเธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นกับเธอ เธอไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร

"หญิงแซ่เฉียวช่างน่าเสียจริง" องค์หญิงเยาะเย้ย

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ประตูห้องโถง และดูขบวนเกียรติยศอันหรูหรา

จนเมื่อขบวนลับสายตาไป เธอจึงหุบยิ้ม

“คุณเฉียวกล้าหาญมาก ต่อหน้าองค์หญิงองค์โตไม่มีอาการประหม่า” หานจ้าวฟาชื่นชมจากหัวใจของเขา

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ "แรกเริ่มฉันก็ประหม่าต่อหน้าพวกเขา"

เธอรู้สึกประหม่า แต่เมื่อเห็นขุนนางบ่อยเข้าก็ทำให้รู้สึกเหมือนกลองตีในใจเสมอ

"ทำไมเขาไม่ประหม่าเลย?" หานจ้าวถาม

"องค์หญิงก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง อารมณ์ของพระองค์แตกต่างออกไป เมื่อเคยชินก็หายกลัว" เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มเบา ๆ "แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีอะไรมีผลกับเธอ"

ไม่ว่าองค์หญิงจะมีอำนาจเพียงใด แต่องค์หญิงก็ไม่สามารถทำให้เธอออกไปจากที่นี่ได้อย่างเงียบ ๆ

หานจ้าวมองเฉียวเหลียนเหลียนอย่างชื่นชมเป็นเวลานาน