ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 253

ห้องด้านในที่เงียบงัน

คนหนึ่งนอนราบ

หญิงสาวตัวแข็งทื่อ

และทุกสิ่งนิ่งกระทันหัน

เฉียวเหลียนเหลียนสบสายตาจี้หยุนชูด้วยความรู้สึกเสียใจชั่วครู่ในใจของเธอ

เธอลืมความกระตือรือร้นของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ไปได้อย่างไร?

จี้หยุนชูกำลังหลับอยู่ แต่ตราบใดที่เธอเข้ามาใกล้และหายใจรดใบหน้า มันคงแปลกถ้าเขาไม่ตื่น

เช่นนั้นจะทำอย่างไรดี ?

ถอยไปก่อน ? บอกว่าแค่มาดูว่าตายหรือยัง?

ดีกว่าที่จุมพิตขณะที่เขาหลับตา

เฉียวเหลียนเหลียนไม่รู้ว่าเขาน่ารักแค่ไหนเมื่อเขาเบิกตากว้าง

จี้หยุนชูสับสนเล็กน้อยในตอนแรก แต่ตอนนี้เขาแค่ต้องการจับมือผู้หญิงคนนั้นด้วยมือข้างเดียวแล้วดึงลงมา

และเขาทำอย่างนั้นจริง ๆ

แรงดึงืำให้เฉียวเหลียนเหลียนซวนเซ

ริมฝีปากทั้งสอง อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่นิ้ว และประกบกันอย่างสมบูรณ์

สัมผัสที่เปียกชื้น บรรยากาศแปลก ๆ ทำให้ทั้งสองนิ่งเงียบ

เฉียวเหลียนเหลียนผละตัวออกและยืนขึ้นพรั้อมพูดด้วยความลำบากใจว่า "ท่านอ๋อง...ฟันท่านโดนแก้มข้า"

มันเจ็บมาก

จี้หยุนชูไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดแบบนี้ และหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ตอบด้วยเสียงต่ำว่า “อืม"

เสียงของชายคนนั้นดูงัวเงียเล็กน้อยเมื่อเขาเพิ่งตื่นนอน ประกอบกับดวงตาที่ใสสะอาดคู่หนึ่ง เซ็กซี่อย่างอธิบายไม่ได้

แก้มของเฉียวเหลียนเหลียนแดงก่ำเป็นประกาย

เมื่อชายคนนั้นลุกขึ้นจากเตียง ผ้านวมก็ถูกสลัดออก เผยให้เห็นหน้าอกเนียนของเขา

หล่อชะมัด !

ในที่สุดใบหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนก็แดงเหมือนก้นลิง เธอไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป และวิ่งออกไปราวกับจะหนีเอาชีวิตรอด

ทิ้งให้จี้หยุนชูนั่งอยู่คนเดียว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก

ดูเหมือนว่าเขาจะตื่นเช้าเกินไปหน่อย

คืนนั้น บรรยากาศที่โต๊ะอาหารในเรือนสานรักค่อนข้างแปลก

ไม่เพียงแต่เด็ก ๆ เท่านั้นที่รู้สึกได้ แม้แต่หลี่ชุนผฮัว หญิงรับใช้ในลานบ้านก็รู้สึกเช่นกัน

บรรยากาศระหว่างท่านหญิงกับอ๋องชิงผิง แปลกไปหน่อย

“แม่ เป็นอะไรไป? ” กู้โหลวไม่รู้จะซ่อนอย่างไร เขาจึงถามตรงๆ ว่า “พ่อทำให้แม่โกรธหรือเปล่า?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ลูกชายอีกสองคนก็เงยหน้าขึ้นทันที

ดวงตาของกู้เฉิงจริงจัง

การแสดงออกของกู้จงนั้นเฉียบคม

สิ่งเดียวที่ตรงกันคือถ้าพ่อทำให้แม่โกรธจริง ๆ พ่อจะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆ !

“เปล่า” เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกอายเล็กน้อย

“แล้วพ่อกับแม่เป็นไงบ้าง?” กู้โหลวถามทันที “แม่ครับ ทำไมหน้าแดง? ทำไมไม่คุยกับพ่อ”

เฉียวเหลียนเหลียนพูดไม่ออก

เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องการที่จะปิดปากของเด็กน้อยตัวอ้วน

“บอกว่าไม่เป็นไรไง!” ผู้เป็นแม่แสดงท่าทีมีศักดิ์ศรี และจ้องมองไปที่ลูกอ้วนตัวน้อย

ทันทีหลังจากนั้นกู้เชวี่ยก็ดึงแขนเล็ก ๆ ของเด็กชายส่งสัญญาณให้เขาหยุดพูด

ใครจะรู้ว่ากู้โหลวจะเกาหัวของเขาด้วยความสับสน “แม่ ทำไมถึงจ้องผมแบบนั้น แล้วพี่สาวทำไมต้องดึงผม ก็ปากแม่แดง ผมก็เลยถาม ?”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา เด็กๆ ก็ยังไม่เข้าใจ แต่หลี่ชุนฮัวก็เข้าใจในทันที

เธอมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำของเฉียวเหลียนเหลียนจากนั้นมองไปจี้หยุนชูซึ่งแสร้งทำเป็นสงบ เธอยิ้มพร้อมกับปิดปาก "ฉันพอจะเข้าใจได้"

จากนั้นปล่อยเสียงหัวเราะ "ทุกคนเข้าใจได้อย่างรวดเร็ว"