ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 27

“แม่ เรากลับบ้านกันเลยไหม?” กู้เชวี่ยเก็บชามและตะเกียบเสร็จก็ถามขึ้นมา

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า

วันนี้พวกเขาซื้อของมากมายและไม่สามารถนั่งรถลุงหนิวได้แล้ว พวกเขาทำได้แค่เหมารถกลับบ้าน

โชคดีที่ค่าใช้จ่ายเหล่านี้ไม่มีผลต่อรายได้ในแต่ละวันไม่ได้มากนัก

ในไม่ช้า เฉียวเหลียนเหลียนก็หาเกวียนวัวได้หนึ่งเกวียน เพียงสิบห้าเหรียญก็ถึงบ้าน

เธอไม่ต่อรองราคารเลย เธอและกู้เฉิงช่วยกันขนของ จากนั้นอุ้มเด็กสองสามคนเข้าไปในรถ และขอให้เด็กๆ รออยู่ในรถสักครู่ เธอต้องไปซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารวันพรุ่งนี้

“แม่ ผมไปด้วย” กู้เฉิงหยุดเธอ

เด็กคนนี้กลัวว่าเธอจะถูกรังแก ไม่รู้ว่าไปเอาความรู้สึกนี้มาจากไหน

เฉียวเหลียนเหลียนแตะคางและไม่ได้พูดอะไรต่อ

แม่ลูกสองคนไปซื้อขาหมูที่ร้านขายหมู และซื้อแป้งสองสามกิโล หัวหอมม่วงนิดหน่อย และเครื่องปรุงบางอย่างที่ใช้ในบ้าน

เธอคิดถึงเด็กๆที่ต้องหิวระหว่างทางกลับบ้าน เธอจึงซื้อเค้กที่เด็กๆชอบมาให้กินระหว่างทาง

ขณะที่จ่ายเงินสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีห่อกระดาษตกลงมาจากแขนเสื้อของเฉียวเหลียนเหลียน

กู้เฉิงต้องการหยิบมาดู แต่ถูกเฉียวเหลียนเหลียนจับไว้อย่างแน่น

นิ้วของแม่เลี้ยงนั้นเรียวยาว แต่แรงเยอะ กู้เฉิงไม่อาจทนแรงของเฉียวเหลียนเหลียนได้ก็เลยถูกเธอโอบไหล่และผลักไปออกข้างนอก

ถ้าเป็นคนอื่นกู้เฉิงอาจจะต้องจ่ายค่าเสียหายแน่

แต่นี่เป็นแม่เลี้ยง กู้เฉิงเลยไม่ลังเลที่จะให้ความร่วมมือกับเธอ

แม่ลูกเดินออกมาไม่กี่ก้าว เฉียวเหลียนเหลียนค่อยๆปล่อยแขนเธอ “อย่ากังวลกับห่อกระดาษนั้น และอย่าหันกลับไป”

กู้เฉิงเข้าใจในทันที

แม่เลี้ยงอาจตั้งใจทำห่อกระดาษหล่น

ความตั้งใจนี้มีเพียงเฉียวเหลียนเหลียนเท่านั้นที่รู้

แม่ลูกนั่งเกวียนกลับบ้าน เพราะเธอแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆทำให้ชาวบ้านต่างให้ความสนใจและมองด้วยสายตาแปลกใจ

“เสี่ยวเฉียว เธอกำลังทำอะไร ทำไมซื้อโต๊ะและเก้าอี้มาด้วย ซื้อไปใช้ในบ้านเหรอ?” ป้าหลิวเห็นจากระยะไกลก็อดถามไม่ได้

เกวียนจอดอยู่หน้าประตูบ้านร้างเก่า และเฉียวเหลียนเหลียนขนของลงไปด้วยรอยยิ้ม "ทั้งหมดนี่เป็นของที่ใช้ในการค้าขาย"

“เฮ้...” ป้าหลิวรู้ด้วยว่าเธอนั้นถูกบังคับเรื่องขายเนื้อพะโล้และมองเธอด้วยความเข้าใจ “มาเถอะ ป้าช่วยขนของ”

ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จ

เฉียวเหลียนเหลียนจ่ายค่ารถเสร็จ จากนั้นก็เริ่มขนของเข้าไปในบ้าน

ป้าหลิวอยากจะช่วยต่อ แต่เธอแก่แล้ว และตอนนี้เธอก็หมดแรง เหนื่อยจนไม่มีเรี่ยวแรงจริงๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงตะโกนไปที่สวนของเธอว่า “พ่อ มาช่วยหน่อยเร็ว ออกมา”

ในไม่ช้าลุงหลิวก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินออกจากบ้าน

“พ่อ เสี่ยวเฉียวย้ายคนเดียวไม่ง่ายเลย ช่วยเธอหน่อย” ป้าหลิวสั่งลุงหลิว

เดิมทีของที่บ้านก็ยังไม่อยากจะทำ แต่ใครจะรู้ว่าลุงหลิวใช้แรงเพียงอึดใจยกเตาอันหนักที่สุดเข้าบ้าน

จากนั้นลุงหลิวก็ช่วยยกโต๊ะ หม้อเหล็ก และทุกอย่างเข้าบ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนจัดเครื่องปรุงในครัวเสร็จ เดินออกมาทุกอย่างก็ย้ายเข้ามาหมดแล้ว เธอแปลกใจเล็กน้อย