ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 55

เฉียวเหลียนเหลียนหัวเราะขึ้นมาในทันใด “พวกคุณบอกว่าไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันก็ตามนั้น แต่ครอบครัวนี้ก็ยังไม่ได้แยกกันนี่ ผู้อาวุโสของหมู่บ้านก็ยังไม่รับรู้”

“บอกว่าแยกก็แยกสิ” เมื่อเห็นเคราแพะพุ่งเข้ามาอย่างดุดัน จากนั้นกู้เหว่ยดึงโฉนดออกมาจากอ้อมแขนของหญิงชรา จากนั้นก็โยนไปที่เฉียวเหลียนเหลียน “เอาไปสิ นี่เป็นโฉนดบ้านเก่า แต่ฉันยังคงต้องทำตามที่คุยกันไว้เมื่อวาน เธอเอาที่ดินไปแล้ว เธอไม่มีความเกี่ยวข้องกับเราอีก"

กระดาษโฉนดลอยไปทางเฉียวเหลียนเหลียนและตกลงที่พื้น

บ้านนั้นเก่ามากแล้ว ราคาจะได้ซักเท่าไหร่กัน ถือโฉนดต่อไปก็เสียเวลา

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจพร้อมกับก้มลงหยิบโฉนด และมองออกไปนอกประตู

ผู้อาวุโสของหมู่บ้านที่ถูกป้าหลิวเรียกให้มาก็เดินเข้ามาด้วยความสั่นเทา

“ผู้อาวุโส พวกท่านได้ยินใช่ไหม? ได้ยินที่พี่ชายฉันพูดใช่ไหม? ” เฉียวเหลียนเหลียนถามด้วยรอยยิ้ม

ผู้อาวุโสของหมู่บ้านตระกูลกู้ต่างได้รับเนื้อหมูป่าชิ้นใหญ่ก็ค่อยๆทยอยพยักหน้า

“งั้นก็ตามนั้น เรารับรองเรื่องนี้ให้ กู้เหล่าซานแยกไปอยู่ข้างนอก” ผู้อาวุโสท่านหนึ่งหยิบพู่กันมาบันทึกรับรอง

กู้เหว่ยและสะไภ้คนโตตระกูลกู้ต่างพากันถอนหายใจ

สะไภ้คนรองที่นิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก็ชี้ไปที่ชายเคราแพะผู้นั้น “ทำไมเขาถึงหยุดหล่ะ?”

ทุกคนมองไปทางเดียวกันและพบว่า ชายเคราแพะเอามือลูบเคราไม่พูดอะไรต่อ

ไม่มีความก้าวร้าว กล่าวหาและเรียกร้องเงินใดๆเหมือนก่อนหน้านี้

ใจของกู้เหว่ยและสะไภ้คนโตเต้นรัว

แย่แล้ว เราโดนหลอก!

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน คนหนึ่งต้องการคว้าโฉนดในมือของเฉียวเหลียนเหลียน แต่เฉียวเหลียนเหลียนรีบออกไปเสียก่อน

อีกคนต้องการหยุดการรับรองเรื่องจากผู้อาวุโส แต่ถูกกู้เส้ารั้งไว้

เมื่อผู้อาวุโสดำเนินการถึงขั้นตอนสุดท้าย กู้เส้าจึงก้าวออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม "พี่ใหญ่ ทำไมถึงรีบประทับนิ้วลงไปล่ะ แต่ก็ชั่งเถอะ ผมไม่อาจขัดขวางพี่ได้"

กู้เหว่ยเกือบอาเจียนออกมาเป็นเลือด

“เรียบร้อยแล้ว” ผู้อาวุโสนำกระดาษรับรองเรื่องออกมา แล้วกดลายนิ้วมือของฝ่ามือ พร้อมกับประทับตราอย่างเป็นทางการ

ท้ายที่สุดเหลือเพียงผู้เกี่ยวข้องประทับนิ้วมือ

เฉียวเหลียนเหลียนไม่จำเป็นต้องพูดอะไร แต่กู้เหว่ยไม่เต็มใจที่จะกด

คำพูดบางคำผู้อาวุโสได้ยิน

บางเรื่องก็อยู่ในสายตาของคนในหมู่บ้าน

ท้ายที่สุด แม้ว่าจะพิมพ์ลายนิ้วมือหรือไม่ ครอบครัวนี้ไม่แยกก็ต้องเยก

เหลือเพียงแค่ส่งโฉนดนี้ไปที่หน่วยงานราชการ

หลังจากขอบคุณผู้อาวุโสของตระกูลและส่งพวกเขาไป เฉียวเหลียนเหลียนก็อุ้มกู้เกอและเดินออกไปพร้อมกับสามีและลูกๆ

“เดี๋ยวก่อน” หญิงชราที่ไม่ได้พูดอะไรก็เริ่มปริปาก

เฉียวเหลียนเหลียนหยุดก่อน

“หญิงตระกูลเฉียว เธอนี่ร้ายกาจนะ ทำให้ครอบครัวเราต้องแยกกัน แต่ถึงยังไงเส้าเอ๋อร์ก็เป็นลูกชายของฉัน อย่าริอาจมาแยกเราสองแม่ลูก” สายตาของหญิงชราเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและเกลียนชัง

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม

เธอไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ เธอหันหลังให้แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เหรอ? แต่เขาสนับสนุนฉันในการแยกครอบครัว”

ประโยคเพียงหนึ่งประโยคราวกับหอกที่แหลมคมแทงทะลุผ่านความแข็งแกร่งที่หญิงชรามีอยู่

เธอถึงกับนั่งลงบนเก้าอี้และจ้องที่ปที่กู้เส้า “ซานเอ๋อร์ เส้าเอ๋อร์ กลับมาหาแม่เถอะ ลูกไม่รักแม่แล้วเหรอ? ลูกแต่งเมียแล้วลืมแม่อย่างนั้นเหรอ”

กู้เส้ารู้สึกเขินอาย