ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 69

หลังจากตกลงที่จะไม่ส่งอาหารให้ลูกชายคนโต เฉียวเหลียนเหลียนก็ไม่ไปส่งอาหารจริงๆ

กู้เชวี่ยกังวลเล็กน้อย "แม่ ถ้าพี่ชายโกหกจะทำอย่างไร ถ้าเขายังกินแป้งราคาหนึ่งเหรียญเหมือนเดิม กลับบ้านแล้วบอกเราว่ากินแล้ว เราจะทำอย่างไร?"

เฉียวเหลียนเหลียนอบแป้งไปพูดไปว่า “งั้นก็ตรวจสอบกระเป๋าเงินของเขาสิ”

ให้เงินเขาวันละสิบเหรียญ ถ้าเขาใช้เงินสองเหรียญ แสดงว่าเขากินแป้ง ห้าเหรียญแสดงว่ากินซาลาเปา และสิบเหรียญแสดงว่ากินบะหมี่เนื้อ

กู้เชวี่ยพยักหน้าอย่างครุ่นคิด และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ยกนิ้วให้แม่เปรียบเทียบ

ขิงแก่จะเผ็ดกว่าขิงอ่อน

หลังจากนั้นสองวันเฉียวเหลียนเหลียนไม่ออกไปไหน เธอไปแค่ภัตตาคารซื่อสี่

เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มเสี่ยวเกอเอ๋อร์อยู่ที่บ้านดูบ้านร้างเก่าที่ค่อยๆ ถูกทำลาย จนก่อร่างสร้างฐาน และก่อกำแพง

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา กู้เส้าขยันขันแข็งมาก เขาช่วยช่างจางสร้างบ้านและเขาไม่เคยบ่นเลย

ไม่กี่วันต่อมา เจ้าของภัตตาคารซื่อสี่ก็ส่งข่าวว่าหุ้นส่วนจากอำเภอเซี่ยหยางมาหาและต้องการคุยกับเฉียวเหลียนเหลียนเป็นการส่วนตัว

เฉียวเหลียนเหลียนตอบตกลง

เธอนำผงอร่อยที่สะสมในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาออกมา จากนั้นก็ทำความสะอาดร่างกาย เธอไม่ได้ปรุงแต่งตัวเองมาก

“วันนี้สถานการณ์ค่อนข้างพิเศษ แม่ไม่พาลูกๆไปด้วยนะ” ก่อนจะออกไปเธอลูบหัวเด็กๆเบาๆ

กู้โหลวไม่อาจออกไปได้ ได้แต่นอนอยู่บนเตียง

ส่วนกู้จงเม้มปาก ไม่ได้พูดอะไร

กู้เชวี่ยและกู้เกอต่างก็มองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสี่ยวเกอเอ๋อร์จับจ้องเธอเป็นพิเศษ

“เกอเอ๋อร์อย่าดื้อนะ เดี๋ยวแม่กลับมาจะเอาของอร่อยๆมาฝาก ดีไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนพูดกับเด็กหญิงตัวน้อยอย่าอดทน

กู้เกอร์โผลเข้าหาเฉียวเหลียนเหลียน มองแม่ด้วยสายตาไม่อยากห่างแม่ไปไหน

แต่เธอมีเหตุมีผลมาก เมื่อรู้ว่าการเดินทางของแม่สำคัญมาก เธอก็ปล่อยมือลงและกระซิบเบาๆว่า "เกอเอ๋อร์รู้ว่าแม่ยุ่ง เกอเอ๋อร์จะไม่กวนแม่ แต่แม่ต้องกลับมาเร็วๆ เกอเอ๋อร์อยู่บ้านคนเดียวคิดถึงแม่”

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกไม่สบายใจเป็นพิเศษ

เฉียวเหลียนเหลียนลูบหัวเกอเอ๋อร์และจูบลงบนหน้าผากเธออีกครั้งและสัญญาว่า "แม่จะกลับมาเร็ว ๆ"

กู้เกอร์กระโดดกอดพี่สาว เอาปิดตาแล้วพูดว่า "แม่ ไปเร็วๆ อย่าให้เกอเอ๋อร์เห็น เกอเอ๋อร์จะได้ไม่เศร้า"

กู้เชวี่ยพูด "ปิดหูระวังเสียงระฆัง"

เฉียวเหลียนเหลียนอยากจะหัวเราะ แต่เธอทำไม่ได้ เธอจึงทำได้เพียงยกตะกร้าไม้ไผ่ไว้บนหลังแล้วเดินออกไป

เธอถึงภัตตาคารซื่อสี่ประมาณตอนเที่ยง เวลานี้เป็นเวลาที่คนออกมากินข้าวจึงทำให้มีคนเยอะเป็นพิเศษ

โชคดีที่เฉียวเหลียนเหลียนเป็นคนคุ้นเคย พนักงานจึงพาเธอเข้าไปในห้องส่วนตัว

คุณหูและพ่อครัวโจวต่างก็อยู่ที่นั่น เขาสองคนนั่งอยู่ทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตกตามลำดับ จากนั้นพูดคุยอย่างระมัดระวังกับชายหนุ่มหน้าขาววัยสามสิบต้นๆ

เมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียนมาถึง คุณหูเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นและโบกมือให้เธอ "คุณเฉียว มานั่งนี่สิ"

เขาเชิญเฉียวเหลียนเหลียนนั่งในตำแหน่งถัดไป เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้วและไม่นั่งลง

เธอวางตะกร้าไม้ไผ่ลงบนโต๊ะและน้ำหนักที่มากกว่าห้ากิโลของสิ่งของที่เธอขนมาทำให้โต๊ะยุบ “คุณหูคะ นี่คือผงอร่อยประมาณเจ็ดกิโล คุณนำไปใช้เถอะ”

“ได้ เดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้นะ” เจ้าของร้านหยิบลูกคิดมาคิดเงิน

เฉียวเหลียนเหลียนโบกมือ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ชายหน้าขาว "มาคุยเรื่องไส้กรอกกันก่อน?"