ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 86

เมื่อเรื่องตลกจบลง ความสงบภายในโรงเรียนกลับคืนมา และสองแม่ลูกก็เดินออกไป

การที่พากู้เส้ามาในวันนี้ ก็เพื่อที่จะทำให้พี่สะไภ้คนโตตระกูลกู้มีอุปสรรคเพิ่มขึ้น แต่เมื่อกลับไป เฉียวเหลียนเหลียนก็พบว่าทั้งสองกลับบ้านตามลำพัง

ตลาดในเมืองซีหยางบรรยากาศคึกคัก

เฉียวเหลียนเหลียนเดินตรงไปเลือกของสดที่เหมาะสม

กู้เส้าเดินตามหลัง

เขาไม่ชอบความดุดันของคนตระกูลกู้ เขาคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนคงรำคาญ

นอกจากเธอเป็นคนดีแล้วเธอยังเป็นแม่ที่ดี เธอไม่ควรถูกรังแกเช่นนี้

กู้เส้าอยากชดเชยให้เธอ แต่เมื่อลูบกระเป๋ากางเกงเขาก็เกิดความเขินอายและเงียบไป

“ทำอะไร ไปเลือกของสดสิ” เฉียวเหลียนเหลียนโบกมือ

กู้เส้าเดินไปข้างหน้า และเลือกของสดที่เด็กๆชอบ

“จากนั้นก็ไปซื้อต้นหอมและกลับบ้าน เฉียวเหลียนเหลียน เดินไปบริเวณที่มีเกวียนลุงหนิวจอดเป็นประจำ และบอกให้ลุงหนิวรอซักครู่หนึ่ง” เฉียวเหลียนเหลียนกล่าว

กู้เส้าพยักหน้า

เมื่อเดินกลับมา เขาเห็นร้านเครื่องประดับเงิน

เป็นร้านเครื่องเงินคุณภาพดีของที่นี่ รูปแบบสวยงาม กู้เส้าพิจารณาอยู่นาน เขาพบว่าผมของเฉียวเหลียนเหลียนดูโล่งๆไม่มีอะไรประดับ เขาจึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

“ต้องการสินค้าชิ้นไหน?”ร้านเครื่องประดับเงินเป็นร้านเล็กๆ มีช่างเงินแค่คนเดียว เขามองกู้เส้าและถามว่า “คุณต้องการสร้อยข้อมือหรือปิ่นปักผม?”

กู้เส้าเหลือบมองเครื่องประดับบนตู้ “ขอผมดูปิ่นปักผมที่สวยที่สุดใสร้านได้ไหม?”

ช่างเงินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เขามองกู้เส้าและเกิดความลังเลในใจ

ชายคนนี้กำลังถือเนื้อและผัก เสื้อผ้าของเขาก็ธรรมดามาก เขาดูไม่รวย แต่ท่าทางและการกระทำของเขาดูสบายๆ ตัดสินฐานะได้ยาก

เอาเถอะ!

ช่างเงินกัดฟัน หยิบกล่องเครื่องประดับล้ำค่าออกมาจากตู้ เขาแกะออกและบอกว่า “นี่คือปิ่นเงินที่อาจารย์ของฉันทำไว้ในอดีต อาจจะไม่ใช่ปิ่นที่ดีที่สุด แต่เป็นแบบที่หาซื้อไม่ได้แล้วในเมืองซีหยาง ดูก่อนว่าชอบไหม?"

กู้เส้าหลับตาลง

ปิ่นปักผมชิ้นนี้เทียบไม่ได้กับปิ่นปักผมที่นิยมในเมืองหลวง แต่สวยกว่าปิ่นปักผมธรรมดามาก หัวปิ่นลักษณะคล้ายดอกเหมยบาน สดใส

เหมือนกับ... เฉียวเหลียนเหลียน

เหมือนดอกเหมยในฤดูหนาว แม้ลมหนาวจะหนาวเหน็บ แต่ดอกเหมยก็สวยงามและภูมิใจเสมอ

“ราคาเท่าไหร่?” กู้เส้ากล่าว

“อาจารย์บอกว่า ปิ่นนี้ใช้ค่าวัตถุดิบสองตำลึง แต่งานฝีมือนี้มีค่าถึงแปดตำลึง ราคาต่ำสุดอยู่ที่สิบตำลึง” ช่างเงินตอบอย่างจริงจัง

สิบตำลึง

หากเป็นในอดีต กู้เส้าสามารถควักเงินออกมาได้ในทันที แต่ตอนนี้เขาไม่มี

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาก็หยิบจี้หยกที่คอออกมา จากนั้นยื่นให้เขา

“จี้หยกนี้เป็นหยกน้ำดี มีมูลค่าพันตำลึง” เขากล่าว

ช่างเงินจับหยก พยักหน้า และส่ายหัว “เนื้อสัมผัสนั้นอบอุ่นจริง ๆ แต่ถ้าราคาพันตำลึง เครื่องเงินราคาสิบตำลึงสำคัญกว่า

กู้เส้ายิ้มเล็กน้อย “นำหยกชิ้นนี้ไปที่ตรอก32 หาคนชื่อปี้ซง บอกเขาว่าแลกเงินสิบตำลึง เขาจะเอาให้”

“นี่…” ช่างเงินอาวุโสลังเลใจ คิดอยู่นาน แต่จี้หยกนี้ราคาสูง หากเขาไม่สามารถแลกกับเครื่องเงินได้ นำไปขายก็ไม่ขาดทุน “เช่นนี้ ฉันจะเชื่อคุณซักครั้ง คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันจะขโมย ร้านนี้เปิดมาสิบปีแล้ว อนาคตจะยกให้ลูกหลาน เราไม่ทำลายชื่อเสียงตัวเองแน่นอน”

กู้เส้ายิ้มเล็กน้อย เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่หยิบปิ่นแล้วหันหลังกลับ

เขาใช้เวลาอยู่ในร้านนาน เมื่อเดินไปที่เกวียนลาลุงหนิว เฉียวเหลียนเหลียนก็รอเขาอยู่แล้ว