ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1019

บทที่ 1019 การพิสูจน์

“ข้าแตกต่าง!”

เสี่ยวไป๋เชิดหน้าหมาป่าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิ ราวกับกำลังเล่าเรื่องน่าภูมิใจบางอย่าง

ดอกบัวสีชมพูที่อุ้งเท้าของมันส่ายไปมาตามการเคลื่อนไหวของอุ้งเท้า แล้วจู่ ๆ ก็หยุดชะงัก

เสี่ยวไป๋เงียบลง

รอยยิ้มอันภาคภูมิใจบนใบหน้าแข็งค้าง มันเอ่ยเสียงแผ่วโดยไม่รู้ตัว

“พี่ใหญ่ ข้าขอโทษ”

จ้าวอู่เจียงยิ้มบาง ๆ พลางลูบศีรษะของเสี่ยวไป๋

เขาคาดเดาคำตอบบางอย่างได้แล้ว

……

ทางใต้ของดินแดนน้ำศักดิ์สิทธิ์ เกาะหลิงซี ทางเหนือของทะเลชิงชิว ตระกูลจิ้งจอกข้างแผ่นดินบรรพบุรุษด้านหลังศาลบรรพชน มีกิเลนตัวหนึ่งกำลังวาดภาพอยู่บนพื้น

กิเลนถือกิ่งไม้ ขีดเขียนไปมาบนพื้นดิน

ข้างกายมันมีม้วนภาพลอยอยู่กลางอากาศ

ม้วนภาพเหลืองซีดดูเก่าแก่โบราณ

ภาพวาดเป็นรูปบุรุษรูปงามสง่าผ่าเผย กิเลนหนึ่งตัว และหมาป่าสวรรค์หนึ่งตัว ชายหนุ่ม กิเลนและหมาป่ากำลังเดินห่างออกไป เห็นเพียงเงาร่างด้านหลัง

เขาสวมเสื้อคลุมสีดำสนิทดั่งหมึก ผมยาวสลวยดุจน้ำตกทิ้งตัวลงมาถึงเอว เส้นผมสีดำขลับแซมด้วยสีเงินและสีม่วงเทา

แม้จะมองผ่านม้วนภาพก็ยังสัมผัสได้ถึงบุคลิกอันสุขุมและพลังอำนาจที่ครอบงำโลกของชายผู้นี้

ด้านล่างของภาพ มีลายเซ็นของจิตรกร หลู่จง

ภาพนี้เป็นภาพล้ำค่าที่เก็บรักษาไว้ในหอบรรพชนของเผ่าจิ้งจอกชิงชิว ชายในภาพคือเทพปีศาจผู้ทรงอำนาจที่ครอบงำโลกในยุคโบราณ กิเลนคือมัน ส่วนหมาป่าสวรรค์คือตัวร้ายที่น่ารังเกียจ

มันคิดถึงเทพปีศาจและคิดถึงหมาป่าสวรรค์ที่น่ารังเกียจนั่นเสียแล้ว

มันวาดภาพไปมาบนพื้นตามภาพวาดที่วาดด้วยลายพู่กันของจิตรกรผู้ศักดิ์สิทธิ์หลู่จง

แต่มันไม่ได้วาดเงาด้านหลังของเทพปีศาจ ไม่ได้วาดเงาด้านหลังของหมาป่าตัวร้ายที่น่ารังเกียจนั่น

มันกำลังวาดด้านหน้า มันวาดภาพที่เป็นนามธรรมบนกิ่งไม้ที่มีเพียงมันเท่านั้นที่มองเห็น ในภาพบนหัวหมาป่ามันใช้กิ่งไม้จุดสองจุด

นั่นคือดวงตาทั้งสองข้าง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน