ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 103

บทที่ 103 จิตใจของฮ่องเต้หญิงยุ่งเหยิง

ตำหนักฉีเฟิง

เมื่อเซวียนหยวนจิ้งก้าวเข้าไปในห้องชั้นใน นางก็เห็นตู๋กูหมิงเยว่กำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จึงรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

ในความคิดของนาง ความสง่างามและหรูหราของตู๋กูหมิงเยว่ลดหายไปไม่น้อย แต่สิ่งเหล่านั้นก็ถูกแทนที่ด้วยรัศมีแห่งความเมตตาอารีที่แผ่ออกมาจากร่างกาย

“ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ”

ตู๋กูหมิงเยว่กลับมาได้สติและเมื่อเห็นว่าเซวียนหยวนจิ้งเดินเข้ามา หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนทำความเคารพอย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม และในแววตาก็ทอประกายแห่งความสุข

ฮ่องเต้พยักหน้ารับ สังเกตเห็นว่าตู๋กูหมิงเยว่ไม่ได้ประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางตามปกติ แม้ว่าใบหน้าจะดูงดงามเหมือนเคย แต่ก็มีสีสันฉูดฉาดน้อยลงนัก

เซวียนหยวนจิ้งถึงกับสังเกตเห็นว่าใบหน้าของตู๋กูหมิงเยว่ออกจะเป็นสีขาวซีดอยู่เล็กน้อยด้วยซ้ำไป

ถ้อยคำที่นางเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้กระจุกอยู่ในลำคอ เซวียนหยวนจิ้งคิดว่าควรเอ่ยถึงเรื่องอื่นเสียก่อน แล้วค่อยเข้าประเด็นสำคัญทีหลัง นางจึงถามด้วยเสียงอันแผ่วเบา

“เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วหรือ?”

“หม่อมฉันไม่เป็นกระไรแล้วเพคะฝ่าบาท” ตู๋กูหมิงเยว่จ้องมองกลับไปด้วยความซาบซึ้งใจ ยกมือลูบหน้าท้องแผ่วเบา พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน

“หม่อมฉันโชคดีได้รับการประทานพรจากสวรรค์ หม่อมฉันหวาดกลัวจริง ๆ เพคะ หม่อมฉันไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน”

แววตาของฮ่องเต้สั่นไหวเล็กน้อย สัมผัสได้ว่าตู๋กูหมิงเยว่เติบโตเป็นผู้ใหญ่โดยสมบูรณ์แล้ว

เซวียนหยวนจิ้งกระแอมไอออกมาเบา ๆ รู้สึกว่าเวลานี้ไม่เหมาะสำหรับการชวนพูดคุยถึงประเด็นเรื่องการทำลายทารกในครรภ์ ดังนั้นนางจึงเปลี่ยนเรื่องพูดเสีย

“ตอนที่เราเข้ามาเมื่อสักครู่ เราเห็นเจ้านั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ไม่ทราบว่าเจ้ากำลังคิดสิ่งใด? เจ้าไม่ชอบเครื่องประทินโฉมเหล่านี้หรือ?”

“ฝ่าบาท ได้โปรดประทานอภัยให้แก่หม่อมฉันด้วย”

ตู๋กูหมิงเยว่นึกว่าฮ่องเต้จะกล่าวโทษนางที่ไม่ได้แต่งแต้มใบหน้ารอรับเสด็จ ริมฝีปากแดงเรื่อเม้มแน่น พยายามครุ่นคิดหาคำตอบที่เหมาะสม

“หม่อมฉันเพียงแค่…”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมืาอเห็นท่าทางอึกอักของฮองเฮา

“หม่อมฉันเพียงแค่… กังวลว่าองค์ประกอบที่อยู่ในเครื่องประทินโฉมจะเป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์เพคะ หม่อมฉันจึงไม่ได้แต่งหน้ารอรับพระองค์ ได้โปรดให้อภัยหม่อมฉันด้วยเพคะ!” ตู๋กูหมิงเยว่โค้งคำนับด้วยความนอบน้อม

ฮ่องเต้หัวใจกระตุกวูบ นับตั้งแต่ตู๋กูหมิงเยว่ตั้งครรภ์ นางก็ไม่ได้มีความหยิ่งผยองเช่นเดิมอีกแล้ว นางกลายเป็นสตรีที่อ่อนไหวง่าย และมีจิตใจอ่อนโยนเหลือเกิน

เซวียนหยวนจิ้งอดนึกถึงมารดาของตนขึ้นมาไม่ได้

แต่นั่นมันก็ผ่านมานานมากแล้ว นางจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่ามารดามีหน้าตาเป็นอย่างไร

ถึงอย่างนั้น ความอ่อนโยนจากความรักของมารดาก็ยังคงประทับอยู่ในหัวใจของเซวียนหยวนจิ้งไม่เสื่อมคลาย

เซวียนหยวนจิ้งจำได้ว่าครั้งเมื่อตนยังเล็ก นางมีนิสัยเหมือนเด็กผู้ชาย เที่ยวไล่ทุบตีบรรดานางกำนัลและขันทีระดับล่างไปทั่ว เสด็จพ่อมักจะเรียกไปดุอยู่บ่อย ๆ แต่เสด็จแม่ก็จะออกมาปกป้องนางเสมอ และนั่นก็จะทำให้เสด็จพ่อรู้สึกไม่พอพระทัยเป็นประจำ

เมื่อนึกถึงมารดา… ใบหน้าของเซวียนหยวนจิ้งก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความเย็นชาสลายหายไปหลายส่วน ใบหน้าอันสง่างามนั้นพลันปรากฏความอบอุ่นขึ้นมาเช่นกัน

“ไม่สำคัญหรอก” ฮ่องเต้ตอบกลับอย่างไม่ถือสา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน