ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 104

บทที่ 104 ความเศร้าโศก

เซวียนหยวนจิ้งหัวใจกระตุกวูบอีกครั้ง ยามตู๋กูหมิงเยว่พูด ดวงตาที่มีน้ำตาคลอของนางก็จะก้มมองที่หน้าท้องของตนเองเสมอ พร้อมกับยกมือลูบหน้าท้องโดยไม่รู้ตัว

ในเวลาเดียวกันนั้น การกระทำของฮองเฮาก็ทำให้เซวียนหยวนจิ้งรู้สึกอึดอัดอยู่ในหัวใจ ความคิดทางด้านเหตุผลกับความรู้สึกกำลังตีกันจนปั่นป่วนวุ่นวายอยู่ในสมอง ทำให้นางรู้สึกหนักอกหนักใจไม่ต่างจากมีหินก้อนใหญ่ถมอยู่ในนั้น

“ฮองเฮาไม่อยากออกไปเดินเล่นบ้างหรือเพคะ?” ชิงเอ๋อร์ถามด้วยดวงตาแดงก่ำ ริมฝีปากเม้มแน่น

“ฮองเฮาไม่ได้ออกจากตำหนักมาหลายวันแล้ว หม่อมฉันรู้สึกเป็นห่วงเพคะ…”

ชิงเอ๋อร์อดพูดออกมาไม่ได้ นางมีความซื่อสัตย์ภักดีต่อตู๋กูหมิงเยว่ เมื่อเห็นว่านายหญิงเก็บเนื้อเก็บตัวอยู่ในตำหนักฉีเฟิงตลอดเวลา ทั้งวันได้แต่ฝืนยิ้มด้วยความวิตกกังวล นางก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก

บัดนี้ เมื่อฮ่องเต้เสด็จมาที่นี่ นางก็หวังว่าฝ่าบาทจะทรงโน้มน้าวฮองเฮาให้ออกไปเดินเล่นได้บ้าง

“ชิงเอ๋อร์คือว่า…” ตู๋กูหมิงเยว่เสียงสั่นเล็กน้อย นางต้องการจะบอกว่าตนเองไม่เป็นไร

“ฮองเฮา พวกเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

จิตใจของเซวียนหยวนจิ้งก็กำลังว้าวุ่นเช่นกัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่วางแผนเอาไว้พลิกกลับตาลปัตรหมดสิ้น เวลานี้นางเองก็อยากจะออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายจิตใจอยู่ไม่น้อย

ดวงตางดงามของตู๋กูหมิงเยว่เกิดความสั่นไหว น้ำตายังคงคลออยู่ในสองตาขณะรับคำ

“ไปเดินเล่นกันเพคะ…”

หลังจากตั้งครรภ์ ตู๋กูหมิงเยว่ก็กลายเป็นคนที่มีอารมณ์ความรู้สึกอ่อนไหวยิ่ง

…

สวนชิวซุย

เป็นสวนดอกไม้ที่โด่งดังมากที่สุดแห่งหนึ่งในอาณาเขตวังหลัง ผิวน้ำของทะเลสาบภายในสวนดอกไม้สะท้อนประกายกับแสงตะวันระยิบระยับ ทุกครั้งที่มีผู้คนเดินไปริมน้ำ สายลมบางเบาก็จะโชยพัด ทำให้บรรดาต้นอ้อและต้นกกที่ลอยอยู่บนผิวน้ำเคลื่อนไหวไปมา

บรรยากาศสงบสุขเหล่านี้คือสิ่งที่ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลาย และมีความสุข ช่วยคลายอารมณ์ที่เคยหมองเศร้าให้ดีขึ้นมาหลายเท่า

เซวียนหยวนจิ้งและตู๋กูหมิงเยว่เดินเคียงข้างกัน จนมาหยุดยืนอยู่ริมทะเลสาบ พวกนางไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก บางโอกาสก็จะซักถามกันบ้างพอเป็นพิธี

จ้าวอู่เจียงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เขาและชิงเอ๋อร์เดินตามทั้งสองคนไม่ห่าง

ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าความเย็นชาของเซวียนหยวนจิ้งค่อย ๆ ละลายลงไปอย่างช้า ๆ นี่คือหลักฐานที่พิสูจน์ว่าฮ่องเต้หญิงเริ่มมีความคิดที่เปลี่ยนไปแล้ว

แต่ฉับพลัน จ้าวอู่เจียงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เบาราวกับเสียงแมลงกระพือปีก ใบหูของเขากระดิกเล็กน้อย เนื่องจากฝึกฝนเคล็ดวิชาทองคำไร้พ่าย จุดลมปราณในร่างกายถูกปลดผนึกหมดสิ้น และวิญญาณทั้งเจ็ดก็ถูกเปิดใช้งานอย่างเต็มรูปแบบ นี่จึงเป็นเหตุผลที่ประสาทสัมผัสของจ้าวอู่เจียงสามารถตอบสนองได้รวดเร็วมากกว่าผู้คนทั่วไป

เขาเหลือบมองไปตามเสียงฝีเท้า และเห็นเงาร่างของใครบางคนกระโดดออกมาจากกอต้นกกที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล มันผู้นั้นยกมือขึ้นและสะบัดวัตถุแหลมคมสองชิ้นไปทางฮ่องเต้กับตู๋กูหมิงเยว่

“อันตราย!”

จ้าวอู่เจียงร้องคำรามเสียงดัง พลันพลิกฝ่ามือเรียกเข็มเงินออกมา เข็มเงินที่ปกติมักจะใช้ในการรักษาผู้คนพุ่งเข้าใส่ร่างที่กระโดดออกมาจากกอต้นกกในทะเลสาบทันที

เมื่อเซวียนหยวนจิ้งกับตู๋กูหมิงเยว่ได้ยินเสียงตะโกน พวกนางก็หยุดชะงักด้วยความตกใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน