ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1039

บทที่ 1039 ข้าควรหรือไม่?

กู้เหนียนหยวนโกรธเล็กน้อย นางจ้องตาจ้าวอู่เจียงด้วยท่าทางประท้วง

จ้าวอู่เจียงสบตานางครู่หนึ่งแล้วดันนางล้มลงบนเตียง

แผ่นหลังของกู้เหนียนหยวนสัมผัสเตียงนุ่ม อกกระเพื่อมไหวไม่หยุด ราวกับจะทะลักออกมาได้ทุกเมื่อ

ยามนี้นางราวกับกระต่ายหิมะที่ตกใจกลัว ทั่วร่างงดงามดั่งดอกไม้ผลิบานยามฤดูใบไม้ร่วง

นางหุบขาขาวเนียนแน่น เส้นสายบริเวณเอวและสะโพกไม่ได้เว้าโค้งมากนัก แต่ก็งดงามจนน่าตะลึงนางยิ้มแย้มมองไปที่จ้าวอู่เจียง ดวงตาและคิ้วเผยความอ่อนเยาว์ของสาวน้อย

จ้าวอู่เจียงพลิกร่างของนางแล้วกล่าวยิ้ม ๆ ว่า “บางทีวันนี้อาการบาดเจ็บภายในอาจยังไม่หาย ข้าจะช่วยเจ้าบำบัดเส้นและกระดูกสักหน่อย”

กู้เหนียนหยวนจึงนอนลงอย่างเกียจคร้าน ไหล่กลมนุ่มหอมกรุ่น แผ่นหลังขาวเนียน สัดส่วนงดงามลงตัว

จ้าวอู่เจียงนั่งลงข้างกายนาง เริ่มนวดคลึงเบา ๆ จากบริเวณไหล่ นิ้วมือที่มีข้อนิ้วชัดเจนของเขาแผ่รังสีอ่อนโยนออกมาเป็นสายแสงนุ่มนวลแผ่ซ่านบนผิวกาย ราวกับชั้นน้ำนมที่เคลือบอยู่ เพียงเป่าเบา ๆ ก็สามารถลบมันออกไปได้

จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ ดึงเชือกผูก เชือกก็หย่อนลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ เสน่ห์ยวนใจแกว่งไกวอยู่อย่างคลุมเครือ

กู้เหนียนหยวนเอาคางวางบนหลังมือที่ไขว้กัน หลับตาลง ขนตาสั่นระริกเบา ๆ

นิ้วมือของจ้าวอู่เจียงนวดคลึงจุดสำคัญที่ปลายคอของนางอย่างคล่องแคล่ว พอถึงหลาย ๆ จุดก็กำมือหลวม ๆ ใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือออกแรงกด

เมื่อนวดถึงจุดที่รู้สึกสบาย กู้เหนียนหยวนอดไม่ได้ที่จะครางออกมา กล้ามเนื้อหลังบางครั้งก็เกร็ง บางครั้งก็ผ่อนคลายเล็กน้อย เสียงครางแผ่วเบาดังระลอกคลื่นตามการนวดคลึงของจ้าวอู่เจียง กู้เหนียนหยวนค่อย ๆ ผ่อนคลายทั่วร่าง ราวกับเหยียบอยู่บนก้อนเมฆอุ่น ๆ ความเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียทั่วร่างค่อย ๆ จางหายไปตามการนวดของจ้าวอู่เจียง

จ้าวอู่เจียงค่อย ๆ นวดจากไหล่เรื่อยลงไป นิ้วมือกดลงบนแผ่นหลังนุ่มนิ่มเบา ๆ บางครั้งออกแรงเล็กน้อยจนทำให้สาวงามใต้ร่างต้องครางหอบ

นวดจากไหลลงมาถึงสองข้างเอว ค่อย ๆ เลื่อนลงมาเรื่อย ๆ จนนิ้วมือแตะลงบนรอยต่อระหว่างเอวและสะโพก แล้วค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำไปอีก

กู้เหนียนหยวนสะดุ้งเล็กน้อย นึกในใจว่าสะโพกมีอะไรให้นวดกัน ชัดเจนว่าต้องการลวนลามนางแน่แล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน