ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1040

บทที่ 1040 การหลอมกระบี่

ดินแดนลับเต๋อเหลียน ชั้นฟ้าที่สามสิบเอ็ด

ความรู้สึกอ่อนหวานละมุนละไม

จ้าวอู่เจียงถามด้วยรอยยิ้ม “เจ้ายังจำการหลอมกระบี่ได้หรือไม่?”

กู้เหนียนหยวนใบหน้างามแดงระเรื่อ แต่ก็ยอมพยักหน้าอย่างว่าง่าย

“อืม” จ้าวอู่เจียงดึงผ้าห่มมาคลุมร่างนาง ปกปิดร่างกายเย้ายวนใจที่มอมเมาผู้คน

เขายืนขึ้น ท่าทางเหมือนกำลังลุกออกไป

กู้เหนียนหยวนรีบเปลื่องผ้าห่มออก ลุกขึ้นนั่งตัวตรง แล้วถามอย่างร้อนรน “เจ้าจะไปที่ใดหรือ?”

จ้าวอู่เจียงมองนาง แล้วจู่ ๆ ก็ชะงักค้าง เมื่อครู่กู้เหนียนหยวนแอบแก้เชือกผูกเอี๊ยมไว้ ยามนี้เอี๊ยมจึงเลื่อนหลุด เผยผิวขาวนวล สีแดงระเรื่อปรากฏขึ้นท่ามกลางหิมะขาว

จ้าวอู่เจียงตาพร่ามัว หัวใจใจสั่นไหว สายตาถูกดึงดูดจนไม่อาจควบคุม อยากจะมองดูอยู่เช่นนี้

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงค่อย ๆ ละสายตา แล้วหัวเราะเบา ๆ พลางกล่าวว่า

“เจ้าพักฟื้นให้ดีเถิด วันนี้เพิ่งเป็นวันที่สองที่ข้าตั้งใจจะงดสุราและกายา”

กู้เหนียนหยวนน้ำตาคลอเบ้า “เจ้าไม่ชอบข้าแล้วใช่หรือไม่?”

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้า กล่าวว่า “ย่อมไม่ใช่”

กู้เหนียนหยวนถาม “ในเมื่อเจ้าก็ชอบ เหตุใดต้องงดด้วย?”

จ้าวอู่เจียงกล่าวเสียงนุ่มนวล “มีเจ้าอยู่ก็เต็มเปี่ยมด้วยความรัก ยังจำเป็นต้องอาศัยบรรยากาศอีกหรือ?”

กู้เหนียนหยวนกระโดดลงจากเตียง โอบกอดเอวของเขาไว้แน่น แล้วพูดอย่างดื้อรั้นว่า “วันนี้เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนทั้งนั้น”

จ้าวอู่เจียงทำหน้าเคร่งขรึมพลางกล่าวว่า “เหนียนหยวน เจ้าไม่เชื่อฟังข้าแล้วหรือ?”

กู้เหนียนหยวนขยับตัวเข้าใกล้เขามากขึ้น จ้าวอู่เจียงได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างของนาง

นางพูดอย่างดื้อรั้นว่า “หากต้องการให้ข้าเชื่อฟังคำของเจ้า เจ้าก็ต้องแสดงความสามารถออกมาให้เห็น!”

จ้าวอู่เจียงฟังแล้วทั้งโกรธทั้งขำ เขาหัวเราะพลางกล่างว่า “เจ้าโตแล้วสินะ?”

กู้เหนียนหยวนตอบอย่างแง่งอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน