ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1048

บทที่ 1048 เขาปรับทิศได้

จูกัดเซี่ยวไป๋และจูกัดเจี่ยเว่ยมองดูอย่างละเอียด พวกเขาถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก

หัวเหล่านี้ไม่ใช่ศีรษะของพระรูปใดรูปหนึ่ง แต่เป็นรูปแกะสลักไม้

แสงจันทร์เย็นเยียบ วัดโบราณไม่มีแสงสว่างมากนัก รูปแกะสลักไม้เหล่านี้ลอยอยู่ในโอ่งใหญ่ ส่ายไปมาอย่างเลือนรางในความมืดราวกับกำลังจะพูด

จูกัดเจี่ยเว่ยสะท้านเล็กน้อย รูปแกะสลักไม้เหล่านี้ทั้งหมดหันหน้ามาทางพวกเขา มีจมูกมีหูสมจริง แต่กลับไม่มีการแกะสลักดวงตา น่าขนลุกเป็นพิเศษ

“อย่ากลัวไป เมื่อเผชิญหน้ากับภูตผีปีศาจ อสูรร้าย ตราบใดที่ตัวเรามีความถูกต้อง มีความชอบธรรม พวกมันก็จะเกรงกลัวเราบ้าง”

จูกัดเซี่ยวไป๋ยิ้มอย่างอ่อนโยน “หากยังคงหวาดกลัว เจ้าสามารถท่องบทสวดแสงทองศักดิ์สิทธิ์หรือบทสวดชำระจิตได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว นายน้อย ในบทสวดแสงทองศักดิ์สิทธิ์มีประโยคหนึ่งว่า ‘ปีศาจและภูตผีสิ้นความกล้า วิญญาณและสิ่งประหลาดสูญสลาย’ พวกมันย่อมหวาดกลัวบทสวด”

จูกัดเจี่ยเว่ยคว้ามือใหญ่ของจูกัดเซี่ยวไป๋

จูกัดเซี่ยวไป๋ส่ายหน้าพลางยิ้ม

“แสงทองศักดิ์สิทธิ์ ผู้ที่ไม่ได้บำเพ็ญเพียรแค่ท่องบทสวดแสงทองศักดิ์สิทธิ์เป็นประจำ แม้จะไม่สามารถฝึกฝนให้มีแสงทองในร่างกายได้ ก็ยังสามารถฝึกฝนให้มีจิตใจเที่ยงตรงได้ พลังแห่งความชอบธรรมอยู่ภายใน ความชั่วร้ายได้ยากจะรุกราน”

“นายน้อยนี่คือความหมายของรากฐานแห่งพลังทั้งปวงใช่หรือไม่?” จูกัดเจี่ยเว่ยถาม เขาชอบซักไซ้ไล่เลียงคำถามมากมาย อยากเข้าใจให้ถ่องแท้

จูกัดเซี่ยวไป๋ครุ่นคิด แล้วกล่าวช้า ๆ

“อาจเข้าใจเช่นนั้นได้ แต่ไม่ถูกต้องทั้งหมด”

“ขอรับ” จูกัดเจี่ยเว่ยพึมพำ ปากเริ่มพึมพำท่องบทสวดแสงทองอันศักดิ์สิทธิ์นายบ่าวทั้งสองเดินจากระเบียงไม้มาถึงห้องโถงด้านข้างอย่างรวดเร็ว

ห้องโถงด้านข้างมีทั้งหมดแปดห้อง ห้องริมสุด ผนังด้านข้างทั้งหมดพังทลายเป็นช่องใหญ่ ภายในมีแสงเทียนสีเหลืองวูบไหว

จูกัดเจี่ยเว่ยกำมือใหญ่อบอุ่นของนายน้อยแน่นขึ้น ทั้งห้องพังขนาดนี้ทำไมถึงไม่ซ่อมแซมเล่า?

ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่

จูกัดเซี่ยวไป๋จูงจูกัดเจี่ยเว่ยมาที่ช่องใหญ่ ภายในห้องโถงมีเตียงไม้หนึ่งหลัง ม้านั่งหนึ่งตัว ที่แขวนตะเกียงหนึ่งอัน และโต๊ะหนึ่งตัว เตียงว่างเปล่า เทียนลุกไหม้ บนโต๊ะมีคัมภีร์วางอยู่เล่มหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน