ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1056

บทที่ 1056 ฝึกฝนกระบี่

ความคิดอันบ้าคลั่งในสมองของเซี่ยวไป๋เหมือนจะถูกฝุ่นควันที่ค่อย ๆ ลอยขึ้นมาตรงหน้าฝังกลบไป

เขาหยุดครุ่นคิด

ไม่ว่าจะเป็นจ้าวอู่เจียงหรือจ้าวอู่หยาง เป็นเทพปีศาจ หรือจะเป็นตัวตนอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับเทพปีศาจก็ตาม

ล้วนไม่จำเป็นที่เขาจะต้องสืบค้นให้ละเอียดอีกต่อไปแล้ว

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือ ฟังคำสั่งและทำตามที่ได้รับมอบหมาย ความจริงเบื้องหลังเรื่องราวบางอย่า ยังไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถสัมผัสได้

เขาถอนหายใจ ค่อย ๆ หันหลังกลับ เบื้องหลังข้าในม่านควันพลันมีเปลวไฟลุกโชน สายลมยามราตรีพัดกระโชก เปลวเพลิงลุกลามตามแรงลม

จูกัดเจี่ยเว่ยยังไม่ทันตามทันฝีเท้าเขา ทั้งสองก็หายลับไปในความมืดมิดของราตรีกาลและกองเพลิงที่ลุกลามราวกับไฟป่า

ภายในกองเพลิงร่องรอยมากมายในอดีตถูกเผาผลาญรวมถึงความลับบางอย่าง

ทั้งหมดถูกฝังในทะเลเพลิงร่างของนักบวชชราค่อย ๆ บิดเบี้ยวราวกับปุยนุ่น เมื่อลิ้นไฟแลบเลีย เปลวเพลิงลามขึ้นร่าง ลุกโชนอย่างรุนแรง ร่างค่อย ๆ ไหม้เกรียมดำ

ขณะที่ร่างของนักบวชชราถูกเผาจนหมดสิ้น เสาและรูปปั้นพระพุทธรูปในวิหารก็เริ่มพังทลาย เสียงดังสนั่นและเสียงแตกปะทุของเปลวไฟดังไม่ขาดสาย ค่อย ๆ ย้อมด้วยสีของไฟ ค่อย ๆ กลายเป็นสีของราตรีกาล

ขณะที่เปลวไฟลุกโชนท่วมท้นบนกลีบดอกบัวแห่งหนึ่งของดินแดนลับเต๋อเหลีย ซึ่งมีวัดพัง ๆ ตั้งอยู่ ที่แห่งหนึ่งในดินแดนศักดิ์สิทธิ์อันห่างไกล ภายในสำนักเต๋าแห่งหนึ่ง ดวงตาของจางสวีคุน อาจารย์แห่งราชวงศ์ต้าโจวก็มีเปลวไฟท่วมท้น

เขาโยนเสื้อผ้าอาภรณ์และป้ายอาญาสิทธิ์ต่าง ๆ ลงในเตาหลอมยาตรงหน้า

เผาอดีตบางอย่างเผาร่องรอยบางอย่างด้วยเช่นกัน

เสือปลอมเป็นองค์ชาย เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังขออะไรอยู่

บางทีอาจเป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ของสำนักศรัทธาปฐพีกระมัง

เป็นความสบายใจ

เป็นผลลัพธ์ของการวางแผนมาอย่างยาวนาน

“วิถีสวรรค์ไม่แน่นอน วิถีมนุษย์สิ้นสูญ” จางสวีคุนหลุบตาลง เปลวไฟกระโดดระริกในดวงตา เขาพึมพำเบา ๆ “วิถีเซียนของข้าไร้ขอบเขต ไร้พรมแดน”

……

ความไร้ขอบเขตแทรกซึมเข้าสู่เส้นทางเล็ก ๆ โอบอุ้มหลินหลาง เขาฝึกฝนวิชากระบี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปราณกระบี่ของเขาไร้เทียมทาน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน