บทที่ 1093 ร่างอมตะ
“ฉางเอ๋อร์ เจ้ากลับมาแล้ว”
อันเฟยทรงฉลองพระองค์ชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อน งดงามสง่า พระพักตร์และดวงเนตรเปี่ยมด้วยความเมตตาอ่อนโยน
จ้าวอู่เจียงเดินเข้าไปใกล้ ประสานมือคำนับ กิริยาสุภาพนอบน้อม
“ข้าตั้งใจจะมาเข้าเฝ้าพระมารดาตั้งแต่เมื่อคืน แต่เนื่องจากสนทนากับราชครูจนดึกเกรงว่าจะรบกวนการบรรทมของจึงมิได้มาเข้าเฝ้า”
“การได้สนทนากับราชครูอย่างสนุกสนานเป็นเรื่องน่ายินดี ไม่ต้องกังวล แม่สบายดีทุกประการ”
อันเฟยมีดวงตาและคิ้วอ่อนโยน นางจับข้อมือของเด็กน้อยอย่างนุ่มนวล พินิจพิเคราะห์เด็กที่ไม่ได้พบกันมาระยะหนึ่ง ลูกที่จากไปไกลกลับมาปลอดภัย นางปลาบปลื้มยินดียิ่งนัก
จ้าวอู่เจียงก็พินิจมองอันเฟยเช่นกัน เขาสังเกตเห็นว่าหลังใบหูและข้างหน้าผากของอันเฟยมีรอยช้ำเล็กน้อย แม้จะแต่งหน้าบาง ๆ ก็ไม่อาจปิดบังได้
เขานึกถึงเรื่องราวบางอย่างที่หลินอวี้เล่าให้ฟัง ระหว่างเดินทางมาว่ากุ้ยเฟยในวังหลังสิ้นพระชนม์อย่างกะทันหัน และมีข่าวลือชี้นำไปที่อันเฟย พระมารดาของจีปอฉาง
นี่ก็เป็นจุดประสงค์ที่เขามาที่วังหนิงอัน หนึ่งคือเพื่อทำตามธรรมเนียมปฏิบัติที่จีปอฉางเคยทำในอดีต ไม่ให้ตนเองถูกสงสัย สองคือต้องการสืบหาความจริงในเรื่องนี้
นับตั้งแต่ที่ริมฝั่งแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ จูกัดเซี่ยวไป๋ได้เตือนสติเขาก่อนจากไปว่า “หากไม่ทำลายร่างกายก็ไม่สามารถบำเพ็ญเพียรได้”
เขาก็ไม่เคยลดความระแวดระวังต่อราชวงศ์โจวลงเลย เขารู้ดีว่าการเดินทางไปยังราชสำนักเซียนต้าโจว แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นอมตะไม่มีวันตาย แต่ก็ไม่อาจประมาทได้เด็ดขาด
การเป็นอมตะไม่ได้หมายความว่าจะไม่พ่ายแพ้ ไม่ถูกวางแผน ไม่ถูกจองจำ หรือไม่ถูกลอบทำร้าย
หากเขาไม่ระมัดระวัง เขาอาจจะพลาดพลั้งและต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมานบางอย่างได้
เมื่อครั้งที่เขาดำรงตำแหน่งขันทีในวังหลังของราชวงค์ต้าเซี่ย เขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเรื่องราวในวังหลวง แม้บางครั้งอาจไม่เกี่ยวข้องกับเจ้า แต่เจ้าก็อาจได้รับผลกระทบ ถูกใช้ประโยชน์ หรือกระทั่งถูกใช้เป็นแพะรับบาป
ขณะนี้จีปอฉางโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้ โกรธจนเกือบคลุ้มคลั่ง พยายามพุ่งชนสายฟ้าที่กักขังตัวเองอย่างต่อเนื่อง หวังจะทำลายพันธนาการและหลบหนีออกจากร่างของจ้าวอู่เจียงเพื่อช่วยเหลือพระมารดาของตนเพราะเขารู้สึกถึงกลิ่นอายของพระมารดาที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งทั้งสองคนเหมือนจะมีการสัมผัสทางร่างกาย



ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า