ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1094

บทที่ 1094 การเฝ้าระวัง

ดวงตาของจ้าวอู่เจียงเย็นชา ตั้งแต่ก้าวเข้าสู่วังหนิงอันจนถึงเมื่อครู่นี้เขายังคงอ่อนโยนและมีไมตรี

แต่ครั้งนี้หลังจากถูกนางกำนัลขัดจังหวะการสนทนา ทั้งร่างของเขาพลันเย็นชาขึ้นมาราวกับน้ำแข็งที่ไม่ละลายนับหมื่นปี

เขาคว้าข้อมือของนางกำนัลที่มีรูปโฉมน่ารักเอาไว้ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า

“ท่านแม่ นี่เป็นนางกำนัลใหม่ของวังหนิงอันหรือ? ข้าจำไม่ได้ว่าเคยเห็นนางมาก่อน”

แม้จ้าวอู่เจียงจะไม่ใช่จีปอฉาง แต่หลังจากที่จางซวีคุนมอบลูกแก้วแสงให้เมื่อคืน เรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ มากมายก็กระจ่างแจ้งในใจเขา เช่น นางกำนัลตรงหน้านี้ เขามั่นใจว่าจีป๋อฉางไม่เคยพบมาก่อน

“ท่านพ่อของเจ้ารักและห่วงใย กังวลว่าคนในวังหนิงอันของข้าจะไม่พอ จึงส่งคนมาจากวังอื่นมาเป็นพิเศษ” อันเฟยอธิบายพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านแม่ ในจวนของลูก คนรับใช้ยังขาดแคลนอยู่บ้าง นางกำนัลคนนี้ดูฉลาดและว่องไว ไม่ทราบว่าจะพระราชทานให้ลูกได้หรือไม่” จ้าวอู่เจียงกุมมือนางกำนัลแน่น แล้วยิ่งบีบแรงขึ้นเรื่อย ๆ

เขารู้สึกได้ว่า ทุกครั้งที่เขาออกแรงมากขึ้น สีหน้าของนางกำนัลก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น แววตาที่มองมาทางนี้ก็ยิ่งเพิ่มความหวาดกลัวมากขึ้น และสีหน้าของอันเฟยก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น

“ช่างเถิด ลูกก็รู้ว่าท่านแม่คงเสียดาย”เด็กรับใช้ในวังที่น่ารักและฉลาดเช่นนี้ คงเป็นที่โปรดปรานของพระมารดาอย่างมาก ลูกคงไม่แย่งชิงสิ่งที่พระมารดาชื่นชอบ”

จ้าวอู่เจียงพลันหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ ปล่อยมือใหญ่ที่กำแน่นจากเด็กรับใช้ในวัง แล้วพยุงอันเฟยขึ้น ประคองมือของนาง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“เช้านี้มีคนจากกรมพิธีการมาพร้อมจดหมายฉบับหนึ่ง เชิญให้ลูกไปหารือเรื่องสำคัญที่กรมพิธีการ ลูกคงไม่รบกวนนานนัก พรุ่งนี้จะมาเข้าเฝ้าพระมารดาใหม่”

อันเฟยยิ้มเกร็งสีหน้าวิตกกังวล เดินเคียงข้างบุตรชายของนางออกไปนอกวัง

ขณะเดินผ่านนางกำนัล จ้าวอู่เจียงลูบก้นเล็ก ๆ ที่กลมกลึงของหญิงสาวน้อยอย่างอ่อนโยน แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย

นางกำนัลเม้มปากไม่กล้ามององค์ชายสี่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน