ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 112

บทที่ 112 ไว้ชีวิต

จ้าวอู่เจียงเดินออกมาจากห้องลับ ในแขนเสื้อของเขาขณะนี้มีเพียงป้ายปริศนาสลักตัวอักษรเฉียน หลง ไจ้ หย่วน และจดหมายจากเฉินอันปังซ่อนอยู่เท่านั้น

หลังกลับขึ้นมาจากห้องลับเข้าสู่ห้องตำรา จ้าวอู่เจียงก็จัดการปิดพื้นไม้กระดานให้กลับลงไปเรียบร้อยดังเดิม

“ใต้เท้าจ้าวขอรับ การตรวจค้นด้านนอกเสร็จสิ้นแล้ว ขอเชิญใต้เท้าออกไปตรวจสอบ” ผู้ที่เข้ามารายงานคือหลิ่วว่านซานขุนนางจากกรมคลัง ซึ่งมีความเคารพต่อจ้าวอู่เจียงเป็นอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มพยักหน้า และเดินตามหลิ่วว่านซานออกไปด้านนอก

“พวกเรานับทรัพย์สินที่ตรวจยึดได้จากจวนที่พักของเฉินอันปังเรียบร้อยแล้วขอรับ เรายึดเบี้ยเงินมาได้ทั้งหมดหนึ่งแสนเจ็ดหมื่นสองพันตำลึง…” หลิ่วว่านซานเดินนำทางพร้อมกับรายงานจ้าวอู่เจียงไปพลาง

“นอกจากนี้ยังมีทรัพย์สินอีกสามหมื่นหกพันห้าร้อยสิบสามตำลึงทอง ภาพวาดและแผ่นอักษรอีกห้าสิบสามฉบับ ไข่มุกระดับสูงอีกหนึ่งร้อยสามสิบสามเม็ด เสื้อคลุมแพรไหมอีกสามพันสองร้อยตัว…”

พวกเขาเดินออกมาถึงลานด้านหน้าจวนที่พัก ซึ่งมีข้าวของถูกนำมากองรวมกันเอาไว้เหมือนภูเขาขนาดย่อม ๆ หลิ่วว่านซานมีดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ แต่ก็รีบเก็บอาการอย่างรวดเร็วพลางถามว่า

“ใต้เท้าจ้าว ไม่ทราบว่าทรัพย์สินเหล่านี้ เราจะนำกลับไปที่ท้องพระคลัง หรือว่า…”

“นำไปส่งมอบให้แก่ท้องพระคลังทั้งหมด” จ้าวอู่เจียงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“รับทราบขอรับ” หลิ่วว่านซานถอนหายใจด้วยความเสียดาย ข้าวของมีค่ามากมายถึงเพียงนี้ ถ้าได้เก็บเอาไว้กับตัวบ้างสักหน่อยก็คงดี

แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็อดชื่นชมจ้าวอู่เจียงในหัวใจไม่ได้จริง ๆ แม้จะมีทรัพย์สินมีค่ามากองอยู่เบื้องหน้ามากมายขนาดไหน แต่จ้าวอู่เจียงก็ยังไม่หวั่นไหวไปกับความโลภแม้แต่น้อย …ทำไมเขาถึงได้เป็นคนดีมากขนาดนี้นะ?

หลิ่วว่านซานส่งสัญญาณบอกให้กลุ่มเจ้าหน้าที่เริ่มต้นการขนย้ายกองภูเขาทองคำ

จ้าวอู่เจียงหันมองไปยังด้านข้าง ข้ารับใช้ในตระกูลเฉิน รวมไปถึงภรรยาและอนุภรรยาของเฉินอันปัง ต่างก็มานั่งคุกเข่ารวมตัวกันด้วยความหวาดกลัว

ทุกคนได้แต่จ้องมองมาที่จ้าวอู่เจียงด้วยสายตาแห่งความตื่นตระหนก รอรับการลงโทษจากชายหนุ่มอย่างไม่อาจหลีกหนี

ผู้ที่เป็นอนุภรรยาถึงกับร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

มีเพียงบุตรชายของเฉินอันปังเท่านั้นที่กำลังปลอบโยนมารดาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

จ้าวอู่เจียงเดินตรงเข้าไปหาพวกเขาอย่างแช่มช้า ข้ารับใช้ตระกูลเฉินส่งเสียงตะโกนเรียกหาด้วยความเคารพตลอดทาง

“คารวะใต้เท้าจ้าว”

จ้าวอู่เจียงเห็นถึงความปรารถนาในแววตาของพวกเขา ความปรารถนาที่จะได้รับการปล่อยตัว ความปรารถนาที่จะรอดชีวิต

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน