ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 115

บทที่ 115 ศิษย์น้องหญิงผู้พุ่งลงมาจากกลางอากาศ

สำนักมังกรเงินมีแนวคิดให้ผู้คนทำตัวเป็นมังกรซ่อนเล็บรอคอยเวลาสำแดงฤทธิ์ หรือว่าพวกเขากำลังคิดก่อกบฏ? นายท่านที่ซุนอี้ขู่เอ่ยถึงในจดหมายใช่เจ้าสำนักมังกรเงินหรือไม่? หรือข้อความภายในจดหมายของซุนอี้ขู่จะหมายถึงคนอื่นที่ไม่ได้มีอันใดเกี่ยวข้องกับสำนักมังกรเงินเลย?

จ้าวอู่เจียงคิดด้วยความสับสน แค่สถานการณ์คลื่นใต้น้ำในปัจจุบัน ราชบัลลังก์ก็สั่นคลอนมากแล้ว แต่ดูเหมือนว่านับจากนี้ไปโลกคงไม่สงบสุขอีกต่อไป…

“ใต้เท้าจ้าว พวกเรากลับกันก่อนดีกว่า ไฟเริ่มลุกลามออกมาแล้ว…” เซียวเฟิงมีแววตาเคร่งเครียด เขาเองก็กำลังนึกถึงความเป็นไปได้หลาย ๆ อย่างเช่นกัน

“ดูเหมือนซุนอี้ขู่คงจะรู้ตัวเพราะได้รับการแจ้งข่าวจากใครบางคน… ข้าก็ได้แต่หวังว่าพี่น้องของเราที่ปิดล้อมอยู่นอกวังหลวงจะสามารถจับตัวเขาเอาไว้ได้…”

จ้าวอู่เจียงพยักหน้า พับเศษกระดาษที่ไหม้ไฟและนำป้ายมังกรซ่อนเล็บเก็บไว้กับตัว บรรดาเด็กรับใช้ในโรงหมอหลวงที่เหลืออยู่ช่วยกันนำน้ำมาดับไฟ เพื่อป้องกันไม่ให้สมุนไพรล้ำค่าที่เก็บรักษาไว้ในโรงหมอหลวงต้องถูกเปลวเพลิงเผาไหม้ไปหมดสิ้น

…

ประมาณครึ่งชั่วยามให้หลัง จ้าวอู่เจียงกับเซียวเฟิงก็ทำการตรวจค้นทั่วโรงหมอหลวงเสร็จสิ้น แต่พวกเขาก็ไม่พบร่องรอยของซุนอี้ขู่เลยแม้แต่น้อย ในเวลาเดียวกันนี้ บรรดานายทหารที่คุมกันอยู่นอกวังหลวงก็ไม่พบเจอผู้ต้องสงสัยเช่นกัน

สิ่งที่มีประโยชน์ต่อการสืบสวนมีสิ่งที่ได้มาจากห้องลับของซุนอี้ขู่ซึ่งก็คือ เศษจดหมายฉบับนั้นกับป้ายมังกรซ่อนเล็บ เช่นเดียวกับกล่องไม้อีกแปดใบที่บรรจุกู่พิษแห่งโหลวหลานซึ่งก็ถูกพบอยู่ในโรงหมอหลวงเช่นกัน

“พวกมันช่างหลบหนีได้ว่องไวจริง ๆ!”

เซียวเฟิงมีสีหน้าโกรธแค้น การกวาดล้างโรงหมอหลวงไม่ได้ยากลำบากอย่างที่คิด ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น

ซุนอี้ขู่ไม่ต่างไปจากจิ้งจกที่ยอมสลัดหางของตัวเองทิ้ง เขายินดีเผาหลักฐานและเลือกที่จะหลบหนีเอาชีวิตรอดก่อนเป็นลำดับแรก

“ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรหรอกขอรับ” จ้าวอู่เจียงเข้าใจความรู้สึกของเซียวเฟิงในขณะนี้ เซียวเฟิงคงตั้งใจที่จะมาจับตัวซุนอี้ขู่ แต่อีกฝ่ายกลับหลบหนีไปได้สำเร็จอย่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก

จ้าวอู่เจียงพูดต่อไปด้วยเสียงเยือกเย็น

“เมื่อไม่มีการต่อต้านขัดขืน กำลังพลของพวกเราก็ไม่ต้องบาดเจ็บล้มตาย ทรัพย์สินของโรงหมอหลวงก็ไม่ได้รับความเสียหาย นี่ถือเป็นผลดีต่อพวกเรามากแล้วขอรับ”

“ที่ท่านพูดมาก็มีเหตุผล เพียงแต่ว่าน่าเสียดายเหลือเกิน…” เซียวเฟิงยกมือตบศีรษะตนเองเบา ๆ ยังคงรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่เล็กน้อย

จ้าวอู่เจียงส่ายศีรษะ พูดยิ้ม ๆ ว่า

“พวกเรากลับกันก่อนเถอะ”

…

หลังจากรายงานสถานการณ์เสร็จสิ้น จ้าวอู่เจียงก็กำลังจะบอกให้ฮ่องเต้หญิงรับทราบเกี่ยวกับจดหมายที่พบในจวนที่พักของเฉินอันปัง แต่เขาก็ถูกนางไล่ออกมาเสียก่อน

ฮ่องเต้หญิงบอกว่านางมีเรื่องให้คิดมากและจำเป็นต้องไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า นางจึงออกคำสั่งขับไล่จ้าวอู่เจียงให้ออกไปจากวังหลวงและห้ามกลับมาเด็ดขาดจนกว่าตะวันจะตกดิน

ฮ่องเต้หญิงกังวลว่าจ้าวอู่เจียงจะมาเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า ดังนั้น นางจึงมีแต่ต้องไล่เขาออกไปให้ไกล

นางก็แค่อาบน้ำไปเฉย ๆ ไม่ได้หรือ? ทำไมต้องไล่เขาออกมาด้วย? ทำเหมือนกับว่าเขาไม่เคยเห็นของนางอย่างนั้นแหละ…จ้าวอู่เจียงได้แต่บ่นคร่ำครวญอยู่ในใจขณะเดินออกมาจากวังหลวง และมุ่งหน้ากลับไปยังจวนหลังใหญ่ของตนเอง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน