ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1165

บทที่ 1165 เจ้าอย่าได้ร้องโวยวายใส่ข้า

“เฮ้อ…” จางซวีคุนถอนหายใจ มองไปทางจีทังที่ใบหน้าบูดบึ้งบิดเบี้ยวมากขึ้นเรื่อย ๆ

“จีทัง เจ้าก็รู้ว่าที่นี่คือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลจี การกระทำเช่นนี้ของเจ้า มิใช่เป็นการทำลายกฎเกณฑ์หรอกหรือ?”

หางตาของจีทังกระตุก เขาไม่ตอบคำถาม แต่กลับจ้องมองทั้งสองคนด้วยสายตาอำมหิต

“เจ้าอยากตายนัก ข้าจะช่วยให้สมปรารถนา! ให้เจ้าได้ฝังร่างอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์พร้อมกับพวกมัน!”

ในชั่วขณะถัดมา พลังมหาศาลที่น่าตกตะลึงก็ปะทุขึ้นภายในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ราวกับเป็นอำนาจสวรรค์อันยิ่งใหญ่ พลังอันทรงอานุภาพนี้สามารถบดขยี้ผู้แข็งแกร่งขั้นจักรพรรดิที่จ้าวอู่เจียงเคยพบมาทั้งหมด

“ท่านราชครู ท่านคงวางแผนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่?” จ้าวอู่เจียงรู้สึกราวกับตนเองเป็นเรือใบเล็ก ๆ กลางทะเลคลั่ง อ๊ะไม่สิ… เป็นแค่แผ่นไม้ที่ถูกพายุฝนโหมกระหน่ำไม่หยุด

“วางใจเถิด” จางซวีคุนพูดอย่างใจเย็น

“ข้ามีวิธี… เอ๊ะ…”

“โครม!”

จางซวีคุนถูกจีทังที่กำลังโกรธจัดตบฝ่ามือใส่จากระยะไกล ร่างลอยกระเด็นไปกระแทกพื้น กลิ้งไปหลายตลบก่อนจะชนเสาทองสัมฤธิ์แล้วหยุดนิ่งไป ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด ชุดคลุมสีเทาอ่อนถูกย้อมด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดงคล้ำเป็นหย่อม ๆ

“!!!”

จ้าวอู่เจียงมองจางซวีคุนที่สลบไปแล้วแวบหนึ่ง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“???”

“บำเพ็ญเพียรทางเต๋าไปมีประโยชน์อันใด?” จีทังผมเผ้ารุงรัง ท่าทางคลุ้มคลั่ง ตบฝ่ามือใส่อีกครั้ง

ครั้งนี้จ้าวอู่เจียงไม่ได้ทำท่าโอ้อวดอีกต่อไป รีบหลบหลีกอย่างรวดเร็ว

แม้เขาจะเป็นผู้ไม่ตายไม่ดับในด้านเหตุและผล แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะไม่บาดเจ็บสาหัสหรือไม่รู้สึกเจ็บปวด

เมื่อเขาหลบหลีก จึงสังเกตเห็นว่าฝ่ามือที่จีทังเพิ่งจะใช้นั้นยังไม่ทันได้ปล่อยออกมา แต่กลับถูกตรึงอยู่กลางอากาศ

ส่วนจางซวีคุนที่เดิมนอนจมกองเลือดอยู่ไกล ๆ นั้นได้หายตัวไปแล้ว มีเพียงยันต์สีเทาอมเขียวเปื้อนเลือดลอยอยู่กลางอากาศ

ทันใดนั้น ยันต์สีเทาอมเขียวก็แตกกระจายออกราวกับดอกไม้ไฟ แยกออกเป็นเศษกระดาษชิ้นเล็ก ๆ พุ่งเข้าใส่จีทัง

จีทังพยายามจะเคลื่อนไหว แต่มือขวากลับเหมือนถูกฝังอยู่กลางอากาศ ไม่สามารถขยับได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน