ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 117

บทที่ 117 บุรุษไร้หน้า มือกระบี่อันดับหนึ่งแห่งยุทธจักร

หลี่หยวนเจิ่งปรากฏตัวขึ้น เจียงเมิ่งลี่ตะโกนสวนกลับไปทันที “ศิษย์พี่อย่าเข้ามา!”

หลี่หยวนเจิ่งชะงักด้วยความพิศวง

จ้าวอู่เจียงหันกลับไปมองที่หน้าอกเปลือยเปล่าของเจียงเมิ่งลี่ เขาโรยผงทองคำลงไปบนบาดแผลและเริ่มต้นนวดคลึงอีกครั้ง

“นางได้รับบาดเจ็บขอรับ”

หลี่หยวนเจิ่งกะพริบตาปริบ ๆ แม้ว่าสายตาของเขาจะถูกบดบังโดยจ้าวอู่เจียง แต่ชายหนุ่มก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น จึงรีบหันหลังกลับไป

“ต้องขอบคุณน้องจ้าวมาก ที่ช่วยรักษาศิษย์น้องหญิงของข้า”

จ้าวอู่เจียงระบายยิ้มเล็กน้อยออกมา พร้อมกับส่ายศีรษะ

“ศิษย์พี่ พวกท่านรู้จักกันหรือ?” เจียงเมิ่งลี่เบิกตากว้าง แววตาเป็นประกายสั่นไหว

“ย่อมรู้จัก” หลี่หยวนเจิ่งตอบกลับทันที

“คุณชายท่านนี้เป็นผู้มีพระคุณที่ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟังอย่างไรเล่า และจวนหลังนี้ก็เป็นจวนของเขาด้วย”

“แต่ท่านบอกว่า…”

เจียงเมิ่งลี่เกิดความสับสนขึ้นมาในทันใด นางไม่คิดเลยว่าจ้าวอู่เจียงจะเป็นเจ้าของจวนใหญ่หลังนี้จริง ๆ เมื่อสักครู่ นางยังเหยียดหยามเขาอยู่เลย ทำให้บัดนี้ เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของคนตรงหน้าอีกครั้ง เจียงเมิ่งลี่ก็รู้สึกอับอายจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียเดี๋ยวนี้

“น้องจ้าวเป็นบุรุษที่เที่ยงธรรมและใจดีมากทั้งยังมีทักษะทางการแพทย์เป็นเลิศ เมื่อเจ้าได้รับการรักษาจากเขา เจ้าจะต้องหายดีอย่างแน่นอน” หลี่หยวนเจิ่งพูดด้วยความตื่นเต้น

“และน้องจ้าวก็ยังเป็นหมอผู้รักษาฮ่องเต้อีกด้วย”

เจียงเมิ่งลี่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาด้วยความลังเล แต่นั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่จ้าวอู่เจียงใส่ยารักษาแผลให้นางเสร็จเรียบร้อยพอดี เขาสวมใส่เสื้อชั้นในกลับคืนให้ดังเดิม และพูดด้วยความเยือกเย็นว่า

“ท่านพี่หลี่ ท่านช่วยไปหยิบเสื้อผ้าที่ห้องของข้ามาให้ทีเถิด”

“อ้อ ไปเดี๋ยวนี้” หลี่หยวนเจิ่งรับคำด้วยความกระตือรือร้น คิดว่าจ้าวอู่เจียงรักษาบาดแผลเสร็จสิ้นแล้ว จึงเร่งรีบเดินตรงไปยังห้องของจ้าวอู่เจียง ซึ่งเป็นที่เก็บเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายซื้อหามาเป็นจำนวนมาก

หลังจากหลี่หยวนเจิ่งเดินออกไปจากห้องแล้ว เจียงเมิ่งลี่ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น นางเอนหลังพิงหมอนอิง ดวงตางดงามคู่นั้นปรากฏประกายสั่นไหว และพูดออกมาเสียงแผ่ว

“ข้าขอโทษ…”

“หืม?” จ้าวอู่เจียงหยุดชะงักด้วยความพิศวง ไม่ทันได้ยินว่านางกล่าวอะไรออกมา

เจียงเมิ่งลี่สูดหายใจเข้าลึก บอกตนเองให้ใจเย็นลงหน่อย เนื่องจากนางเป็นฝ่ายเข้าใจชายหนุ่มตรงหน้าผิดไปตั้งแต่แรก นางก็สมควรต้องยอมรับผิด เมื่อคิดเช่นนั้น นางจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังมากขึ้นกว่าเดิม

“ข้าขอโทษ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน