ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 118

บทที่ 118 การสมคบคิด!

“บุรุษไร้หน้ามีลักษณะเป็นเช่นไร?” จ้าวอู่เจียงสอบถาม

หลี่หยวนเจิ่งก็ถามเช่นกัน “ศิษย์น้อง ยามเจ้าเผชิญหน้ากับเขาเจ้ารู้สึกอย่างไร?”

“ไร้เทียมทาน!” เจียงเมิ่งลี่เกริ่นตอบเพียงสั้น ๆ ด้วยสีหน้าจริงจังยิ่ง ก่อนบอกกล่าวถึงสิ่งที่รู้สึกทั้งหมด

“บุคคลผู้นี้มีปริศนามากเกินไป ไม่มีผู้ใดทราบมี่มาที่ไปของเขา เพียงจ้องมองจากระยะไกล ก็ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกประหลาดแล้ว เขาเหมือนคนที่เดินผ่านภูเขาแห่งซากศพและมหาสมุทรโลหิตมาอย่างยาวนาน แต่กลับมีความสง่างามไม่ต่างจากบัณฑิตผู้สูงส่ง แม้ว่าความรู้สึกนั้นจะขัดแย้งกันมากเกินไป แต่มันกลับหลอมรวมอยู่ในตัวเขาได้อย่างลงตัวจริง ๆ”

จ้าวอู่เจียงพยายามนึกถึงคนที่ตนเองเคยพบเจอมาในอดีต แต่ก็ไม่พบว่ามีผู้ใดบุคลิกลักษณะตรงตามที่เจียงเมิ่งลี่อธิบายเลยสักคน

เจียงเมิ่งลี่หันกลับมามองหน้าจ้าวอู่เจียงด้วยดวงตาคู่งาม แววตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย นางไม่ได้บอกให้จ้าวอู่เจียงกับหลี่หยวนเจิ่งฟังว่านางเกิดความรู้สึกบางอย่างกับบุรุษไร้หน้า เช่นเดียวกับที่มีความรู้สึกกับจ้าวอู่เจียง

ซึ่งนั่นก็คือความรู้สึกอันหลากหลายที่หลอมรวมอยู่ในตัวคน ๆ เดียว

จ้าวอู่เจียงก็มอบความรู้สึกที่แปลกประหลาดให้นางเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และกะล่อน แต่เพียงพริบตาเดียว เขาก็กลายเป็นคนที่จริงจังหนักแน่นมั่นคงดั่งปฐพี

เวลาที่เขายิ้ม เจียงเมิ่งลี่ก็รู้สึกเหมือนเขากำลังแยกเขี้ยว

“มีอะไรอีกหรือไม่?” จ้าวอู่เจียงถาม หลี่หยวนเจิ่งก็ยังคงมีสีหน้าพิศวงอยู่เช่นกัน

เจียงเมิ่งลี่พยายามทบทวนความทรงจำ แล้วดวงตางามก็วาวโรจน์ขึ้นด้วยความโกรธแค้น

“ความสง่างาม! แม้ว่าบุรุษไร้หน้าจะใช้ผ้าคลุมหน้าปิดบังโฉมหน้าที่แท้จริง แต่ข้าก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขาเป็นคนที่มีความสง่างาม และไม่ใช่ความเพียงสง่างามแบบผู้คนทั่วไป แต่เป็นความสง่างามของผู้ที่มีอำนาจ ความสง่างามของผู้ที่กุมชะตาชีวิตของคนอื่น ๆ ไว้ในมือของตนเอง!”

“เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงต้องฆ่าอาจารย์ของเจ้าด้วย?” จ้าวอู่เจียงถามเข้าประเด็นสำคัญ

เจียงเมิ่งลี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ

“น่าจะเป็นเพราะกระบี่มังกรฟ้า”

“กระบี่มังกรฟ้า?” จ้าวอู่เจียงขมวดคิ้ว เขาจำได้ หลี่หยวนเจิ่งเคยบอกเขาว่ากระบี่เล่มนั้นมีความลับสำคัญซ่อนอยู่

“กระบี่มังกรฟ้าเก็บซ่อนความลับใดเอาไว้กันแน่?” หลี่หยวนเจิ่งถามอย่างตรงไปตรงมา

เจียงเมิ่งลี่หันกลับมามองหน้าจ้าวอู่เจียง นางเพิ่งพบเจอกับชายผู้นี้เป็นครั้งแรก และนางก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร แม้เขาจะเคยช่วยเหลือศิษย์พี่หลี่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจ้าวอู่เจียงจะเป็นคนดี ไม่มีเจตนาแอบแฝง

เจียงเมิ่งลี่ลังเลอยู่นานก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ศิษย์พี่เจ้าคะ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากจะบอกความลับของกระบี่เล่มนั้นให้ท่านรู้ แต่หากข้าบอกท่านเมื่อไหร่ ท่านก็คงไม่อาจหนีพ้นวังวนอันชั่วร้ายนี้ได้อีกแล้ว มีแต่ไม่รู้เท่านั้นท่านถึงจะปลอดภัย!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน