ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 119

บทที่ 119 เรือนร่างของนางช่างอ่อนนุ่ม

[ในยุคสมัยแห่งความปั่นป่วนเช่นนี้ ตำแหน่งเสนาบดีกรมกลาโหมอย่างข้ากลายเป็นสิ่งที่ไร้ความหมาย ถึงข้าจะลุ่มหลงในเงินทองและลาภยศสรรเสริญซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าการเป็นกบฏต่อชาติบ้านเมืองหลายเท่านัก…]

จ้าวอู่เจียงระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ เขายังไม่ปักใจเชื่อข้อมูลในจดหมายของเฉินอันปังที่ว่าเซวียนหยวนจิ้งเป็นกบฏ

เพราะข้อมูลน้อยเกินไป… ชายหนุ่มยกมือนวดคิ้วของตนเอง

…

จ้าวอู่เจียงพับจดหมายและซ่อนไว้ในแขนเสื้อดังเดิม

ฮ่องเต้หญิงกำลังนั่งอ่านตำราอยู่ด้านข้าง ดวงตางดงามเห็นสีหน้าผิดปกติของจ้าวอู่เจียงจึงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“จดหมายฉบับนั้นมีความลับใดซ่อนอยู่หรือ?”

“เป็นจดหมายรัก” จ้าวอู่เจียงตอบกลับยิ้ม ๆ

“นางกำนัลผู้หนึ่งส่งมาให้กระหม่อม นางเชิญให้กระหม่อมไปหา”

ฮ่องเต้หญิงเลิกคิ้วสูง และกลอกตาใส่ไปหนึ่งที

“แล้วเจ้าจะไปหรือไม่?”

“ไปพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีหนุ่มลุกขึ้นยืนอย่างสดใส เขาแค่อยากจะออกไปสูดอากาศข้างนอก ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาได้รับข้อมูลมากมายเกินไป จำเป็นต้องใช้เวลาทบทวนดูให้ถี่ถ้วนเสียก่อน

…

ทางเดินในวังหลวงเงียบสงบ จ้าวอู่เจียงซ่อนมือไว้ในแขนเสื้อ เดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า

จ้าวอู่เจียงเดินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงตำหนักฉีเฟิงโดยไม่รู้ตัว

ขันทีหนุ่มตัดสินใจจะเข้าไปตรวจร่างกายของตู๋กูหมิงเยว่สักหน่อย จึงเดินผ่านประตูของตำหนักฉีเฟิงเข้าไปด้านในทันที

ยามราตรี ภายในตำหนักฉีเฟิงจุดตะเกียงไว้ไม่กี่ดวง ทำให้เกิดบรรยากาศมืดสลัว มีการปลูกดอกไม้และต้นไม้ไว้มากมาย แมลงกลางคืนส่งเสียงกรีดร้องผ่านบรรยากาศที่เงียบสงบ

เมื่อไปถึงห้องบรรทมของฮองเฮา เขาก็พบว่าประตูปิดสนิท และชิงเอ๋อร์ก็กำลังนั่งใจลอยอยู่บนขั้นบันไดหน้าประตู

“กำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่หรือ?” จ้าวอู่เจียงเดินไปนั่งข้าง ๆ

ชิงเอ๋อร์กลับมาได้สติอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ฉลาดเฉลียวของนางจ้องมองจ้าวอู่เจียง แล้วใบหน้าก็กลายเป็นจริงจังมากขึ้น

“ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

“ข้ามาหาเจ้าและมาหาฮองเฮา” จ้าวอู่เจียงยิ้มเล็กน้อย ไม่เข้าใจความขุ่นเคืองของชิงเอ๋อร์

แต่อย่างไรก็ตาม หญิงสาวกลับยิ่งดูมีเสน่ห์มากขึ้นเมื่อแง่งอนเช่นนี้

ชิงเอ๋อร์ขยับตัวหนีห่างท่าทางฮึดฮัด หันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่มองมาที่ขันทีหนุ่มเลยแม้แต่หางตา พลางพูดว่า

“ท่านร่วมรักกับนางกำนัลอวี้เอ๋อร์ของพระสนมเซียวแล้วใช่หรือไม่?”

“หา?” จ้าวอู่เจียงเบิกตาโตด้วยความมึนงง

“เจ้าพูดเหลวไหลอันใด?”

“ไม่ยอมรับอย่างนั้นหรือ?” ชิงเอ๋อร์หันกลับมามองหน้าจ้าวอู่เจียงด้วยความสงสัย ก่อนจะเชิดจมูกใส่อย่างน่าเอ็นดู

“อวี้เอ๋อร์ร่วมเตียงกับท่านแล้ว พี่น้องของเราในตำหนักล้วนทราบเรื่องนี้กันทั่ว…”

จ้าวอู่เจียงเอื้อมมือออกไปรวบเอวของชิงเอ๋อร์ นางพยายามขัดขืนและใช้กำปั้นทุบหน้าอกกำยำ ขันทีหนุ่มแย้มยิ้มเล็กน้อย และไม่สนใจการดิ้นรนของโฉมงามในอ้อมแขน

“นี่เองสินะที่ทำให้เจ้าขุ่นเคืองใจ?”

“เปล่าสักหน่อย” ชิงเอ๋อร์เขินอายจนสองแก้มร้อนผ่าว นับตั้งแต่วันที่นางรู้ข่าว นางก็รู้สึกไม่มีความสุขในหัวใจเลยสักนิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน