ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 121

บทที่ 121 เซียวเหยาอ๋อง เซวียนหยวนอวี้เหิง!

จ้าวอู่เจียงจ้องมองเซียวเหยาอ๋องผู้นั่งอยู่บนหลังม้า ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็นว่า

“ใต้เท้าหลิว ท่านก็มารอรับเสด็จเซียวเหยาอ๋องเช่นกันหรือ?”

หลิวเจ๋อสั่นศีรษะ และระบายยิ้มตอบกลับมา

“ข้ามาดูว่าเซียวเหยาอ๋องทรงเปลี่ยนไปมากเพียงใด…”

“แม้ว่าข้าเพิ่งจะได้เข้ามาสู่แวดวงขุนนางได้ไม่นาน แต่ข้าก็ได้ยินชื่อเสียงในด้านดีของพระองค์มามากมายทีเดียว” ดวงตาของจ้าวอู่เจียงทอประกายลึกล้ำ

“ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น…” หลิวเจ๋อยิ้มแย้มอย่างแฝงความหมายบางอย่าง

เซียวเหยาอ๋องผู้อยู่บนหลังม้าเคลื่อนผ่านมาบริเวณนี้พอดี หลิวเจ๋อจึงก้มศีรษะลง และประสานมือทำความเคารพ

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวอู่เจียงก็ประสานมือคำนับเช่นกัน

“ใต้เท้าหลิวอุทิศชีวิตให้แก่แคว้นต้าเซี่ย ทำงานรับใช้บ้านเมืองยาวนานหลายสิบปี ท่านคือขุนนางน้ำดีอย่างแท้จริง” เซียวเหยาอ๋องผู้นั่งอยู่บนหลังม้าเอื้อมมือลงมาประคองหลิวเจ๋อให้กลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง

“ข้าออกท่องโลกกว้างไม่สนใจเรื่องราวการเมือง เมื่อเห็นท่านมีผมหงอกขาวเต็มศีรษะเช่นนี้ ก็ทำให้ข้ารู้สึกละอายใจยิ่งนัก ได้โปรดอย่าถือโทษโกรธเคืองข้าเลย”

เซียวเหยาอ๋องทักทายพูดคุยกับหลิวเจ๋ออยู่ครู่ใหญ่ แต่กับจ้าวอู่เจียงที่อยู่ข้าง ๆ กลับไม่ได้ชำเลืองหางตามองเลยแม้แต่น้อย

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” หลิวเจ๋อตอบรับด้วยรอยยิ้ม และยังคงประสานมือคำนับต่อไป

“เรียนท่านอ๋อง ฮ่องเต้กำลังรอพระองค์อยู่พ่ะย่ะค่ะ”

ดวงตาของเซียวเหยาอ๋องเป็นประกายระยิบระยับขึ้นมาทันที ก่อนที่จะกล่าวโทษตนเองออกมา “ข้านี่มันไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ…”

สิ้นเสียงพูด เขาก็ใช้เท้ากระทุ้งสีข้างม้า อาชาตัวสูงใหญ่จึงเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าตรงไปยังตึกที่ทำการของกรมพิธีการอย่างรวดเร็วมากขึ้น

กลุ่มขุนนางที่มารอรับเสด็จเซียวเหยาอ๋องรีบติดตามไปเป็นขบวน

จ้าวอู่เจียงรู้สึกชื่นชมหลิวเจ๋ออย่างแท้จริง หลิวเจ๋อทำในสิ่งที่สมควรกระทำ

คนผู้นี้เป็นขุนนางที่รับใช้มาถึงสามแผ่นดิน ตำแหน่งปัจจุบันเป็นขุนนางขั้นสาม*[1] แม้ว่าจะมีตำแหน่งเทียบเท่ากับเสนาบดีทั้งหกกรมใหญ่ แต่อำนาจที่มีอยู่ในมือกลับมากกว่าเสนาบดีเหล่านั้นประมาณครึ่งก้าว

หลิวเจ๋อแจ้งให้เซียวเหยาอ๋องทราบว่าฮ่องเต้กำลังรออยู่ นี่เป็นการเร่งเซียวเหยาอ๋องว่าอย่ามัวอืดอาดเกินไปนัก

หลิวเจ๋อไม่กลัวที่จะล่วงเกินเซียวเหยาอ๋องด้วยเรื่องนี้ เหตุผลแรก เป็นเพราะเซียวเหยาอ๋องมีภาพลักษณ์ที่ดีงามในจิตใขของขุนนางน้อยใหญ่มากมาย และเหตุผลที่สอง หลิวเจ๋อยังคงมีความอาวุโสและมีตำแหน่งที่สูงส่งมากพอในการที่จะกล่าวตักเตือนเซียวเหยาอ๋องในเรื่องนี้ได้

และขณธเดียวกันนั้นเขาก็กำลังปกป้องจ้าวอู่เจียงอยู่ด้วย ยังคงมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่จ้าวอู่เจียงไม่รับทราบในขณะนี้

“ข้าเคยพบเจอผู้คนมามากมายในชีวิต” หลิวเจ๋อซ่อนมืออยู่ในแขนเสื้อ เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ใบหน้ายิ้มแย้ม

“ตัวข้าก็แก่ชรามากแล้ว ให้ก้มคำนับใครก็ลำบาก แต่ถึงกระนั้น เซียวเหยาอ๋อง เซวียนหยวนอวี้เหิงก็ยังไม่คิดที่จะลงจากหลังม้า… เขาออกเดินทางท่องเที่ยวโลกกว้าง แต่ก็อยากจะกลับมาแสดงความยินดีในวันอภิเษกสมรสของฮ่องเต้ แต่เขาก็มาในยามบ่าย มิหนำซ้ำ ยังขี่ม้าอย่างเชื่องช้ายิ่ง…”

จ้าวอู่เจียงเลิกคิ้วขึ้นสูงเล็กน้อย และเข้าใจความหมายในคำพูดของหลิวเจ๋อทันที

หากเซียวเหยาอ๋องเป็นคนที่มีจิตใจดีงามจริง ๆ เขาก็คงไม่นั่งอยู่บนหลังม้า และเฝ้ามองบรรดาขุนนางมารอต้อนรับตนเองอยู่บนนั้นเช่นนี้แน่

ดูเหมือนว่าเซียวเหยาอ๋องคนนี้กำลังพยายามเดินหมากทางการเมือง เขารู้ดีว่าขุนนางจำนวนไม่น้อยสนับสนุนตน จึงตัดสินใจมาที่ประตูเมืองฝั่งตะวันออกในวันที่มีพิธีเช่นนี้ เพื่อให้ขุนนางหลายร้อยคนมารอรับตน ทำให้ขุนนางเหล่านั้นพลาดพิธีอภิเษกสมรสของฮ่องเต้ ราวกับต้องการฉีกหน้าพระองค์

…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน