ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1230

บทที่ 1230 แลกรางวัลกับกาลเวลา

หลินอวี้จ้องมองป้ายชื่อที่วางอยู่บนโต๊ะบูชาอย่างเหม่อลอย

ป้ายชื่อเหล่านั้นล้วนเป็นของสมาชิกตระกูลหลิน

แต่เขากลับไม่พบชื่อของท่านพ่อ

คงเป็นเพราะมีเพียงผู้ที่มีคุณูปการยิ่งใหญ่ต่อตระกูลหลิน และเป็นผู้ที่มีคุณธรรมสูงส่งเท่านั้น ที่จะมีสิทธิ์ให้ป้ายวิญญาณถูกวางบนโต๊ะนี้หลังจากสิ้นชีวิต

ท่านพ่อของเขาเป็นเพียงชาวนาธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

มือของหลินอวี้ในตอนนี้ถูกชายชราที่หรี่ตามองไม่ค่อยชัดคนหนึ่งจับไว้แน่น

ชายชราผู้นี้ดูเหมือนจะจำเขาได้

หากนับตามลำดับอาวุโสอย่างเคร่งครัดแล้ว เขาถือเป็นผู้อาวุโสของทั้งคนแก่และเด็ก ๆ ที่ยืนอยู่ทั้งในและนอกหอบรรพชนตระกูลหลินในปัจจุบัน

หลายร้อยปีผ่านไป

ตระกูลหลินยังคงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เรื่องราวมากมายในโลกนี้ ถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น

ความมั่งคั่งถูกสืบทอด ความยากจนถูกถ่ายทอด

คนส่วนใหญ่ใช้ชีวิตอย่างธรรมดาสามัญ ไม่สามารถก้าวข้ามชนชั้นที่ตนเองอยู่ได้

หลินอวี้ได้ทำภารกิจที่องค์ชายของเขามอบหมายเสร็จสิ้นแล้ว

เขารีบนำหยกจารึกไปมอบให้กับจูกัดเซี่ยวไป๋ด้วยตัวเอง

แต่เดิมเขาคิดว่าคงต้องใช้เวลาหลายวัน

เพราะการเดินทางจากดินแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ตอนกลางไปยังดินแดนเทียนเป่าในดินแดนน้ำศักดิ์สิทธิ์ทางใต้ต้องใช้เวลาเดินทางหลายวัน

แต่เขาไม่คิดว่าจูกัดเซี่ยวไป๋จะคาดการณ์เรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว

เขาเพิ่งเดินออกจากกู่หวงเทียน หนึ่งในเก้าสวรรค์ ก็ได้พบกับจูกัดเซี่ยวไป๋

หลังจากทำภารกิจเสร็จ เขาก็กลับไปยังบ้านเกิดในความทรงจำอันแสนไกล นั่นคือหมู่บ้านตระกูลหลิน

หมู่บ้านตระกูลหลินเป็นเพียงดินแดนของสามัญชนที่เล็กมากในพื่นที่กว้างใหญ่ไพศาลของมณฑลอู๋ถง ในอาณาเขตราชวงศ์เซียนต้าโจวแห่งกู่หวงเทียน หนึ่งในเก้าสวรรค์

ภูเขาในบ้านเกิดไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก แต่เนินดินเล็ก ๆ ที่เป็นที่ฝังศพของท่านพ่อท่านแม่ของเขากลับหาไม่พบ

เขาจึงมาที่ศาลบรรพชนเพื่อสอบถาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน