ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1240

บทที่ 1240 คนเสียสติ

“จ้าวเนี่ยนเซี่ย…” มู่เชียนเชียนแสดงสีหน้าแข็งทื่อ ในดวงตามีม่านน้ำเอ่อคลอ แฝงด้วยเส้นเลือดสีแดงฉานวูบไหว

นางเหลือบมองทั้งสามคนที่ถูกกักอยู่ในม่านแสงแก้ว ร่างกายแทบจะทรุดลงไป

ความเจ็บปวดรวดร้าวราวกับถูกฉีกกระชากแล่นผ่านหัวใจ แผ่ซ่านไปตามเส้นลมปราณทั่วร่าง

นางยกมือทั้งสองกุมหน้าอกแน่น ความเจ็บปวดทำให้ร่างของนางโค้งงอ ปิ่นที่รวบผมดำสลวยหล่นกระทบพื้นแตกเป็นชิ้น ๆ ผมของนางสยายออก ทั้งร่างสั่นระริก

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ… จ้าวเนี่ยนเซี่ย…”

นางหัวเราะ… หัวเราะอย่างเจ็บปวด

ไม่รู้ว่าหัวเราะอะไร

บางทีอาจมีเพียงนางเท่านั้นที่รู้

“มู่เชียนเชียนหยุดเถอะ” จูกัดเซี่ยวไป๋มองร่างของมู่เชียนเชียนที่งอตัวเป็นก้อน เขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของนาง ทำให้เขารู้สึกสงสัย

แต่เขาก็ไม่ได้ลดความระแวดระวังลง กลับเอ่ยเสียงทุ้มว่า

“ตราบใดที่เจ้าไม่ทำร้ายพวกนาง ข้าจะไม่ลงมือกับเจ้า”

“มิเช่นนั้นอย่าโทษว่าข้าไร้น้ำใจ”

“แม้เจ้าจะมีพลังสามกัลป์ และข้ามีเพียงหนึ่งกัลป์ เจ้าก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้ เจ้าก็รู้ดี”

“ตอนนี้ยังไม่สายเกินไปที่จะยอมแพ้ ไม่ต้องก่อความผิดพลาดที่ใหญ่กว่านี้…”

มู่เชียนเชียนนั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูเหมือนหญิงวิกลจริตที่มักพบเห็นได้ตามหมู่บ้านชาวบ้านทั่วไป

รอบกายนางเริ่มมีควันสีสันต่าง ๆ ลอยออกมา นั่นคือพิษ

“ระวัง!” จูกัดเซี่ยวไป๋โบกมือใหญ่ ร่างพุ่งทะยาน ไปยืนขวางหน้าตู๋กูหมิงเยว่และอีกสองคน

ในชั่วขณะถัดมา ร่างของเขาก็แข็งค้างอยู่กับที่

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด คมมีดอันเย็นเยียบได้แทงทะลุร่างเขาจากด้านหลัง ทะลุหัวใจ ปลายมีดโผล่ออกมาทางอกเสื้อ แสงวาบเย็นเยียบ

……

จ้าวอู่เจียงยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าเย็นชา

สายลมหนาวพัดพาเสื้อคลุมยาวของเขาพลิ้วไหว แขนเสื้อสะบัดพั่บ ๆ

ด้านหน้าข้างกายเขามีหลินอวี้ผู้มีสีหน้าเคร่งขรึม

และด้านหน้าของเขากับหลินอวี้มีบุรุษผู้มีอาภรณ์พลิ้วไหวงดงามดั่งหยกยืนอยู่ด้วย

บุรุษผู้นั้นสวมเสื้อคลุมสีฟ้าอ่อนแบบบัณฑิต รูปโฉมหล่อเหลาอ่อนโยน ทั่วร่างแผ่กลิ่นอายของนักปราชญ์ผู้คงแก่เรียน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน