ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1241

บทที่ 1241 ดุร้ายและบ้าคลั่ง

“หวังปิ่ง!”

จูกัดเซี่ยวไป๋อาเจียนเลือดออกมาพรวด

ใบมีดที่อกของเขาหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

ชายที่นั่งยอง ๆ อยู่บนกำแพงกระโดดลงมา รอยยิ้มเยาะหยัน ดวงตาเปล่งประกายตื่นเต้น แฝงไว้ด้วยความวิปลาสและชั่วร้าย

“จุ๊ ๆ หนึ่ง สอง สาม สตรีงามสามคน โอ้ไม่สิ ยังมีอีกคน สี่คน…

“แล้วยังมีเจ้าจูกัดบ้านนอกที่ผิวขาวเนียนละเอียด ก็ไม่เลวเหมือนกัน”

“หวังปิ่ง เจ้าออกมาได้อย่างไร! ตระกูลหวังของพวกเจ้ากำลังทำลายข้อตกลงในตอนนั้น!” จูกัดเซี่ยวไป๋บีบลูกเต๋าแก้วที่เหลืออยู่ในมือจนแตก

ของเหลวจากลูกเต๋าแก้วไหลผ่านฝ่ามือ ไต่ขึ้นหลังมือ ข้อมือ แขน และสุดท้ายก็ไหลไปทั่วร่าง

“หากเจ้าตายก็จะไม่มีใครรู้มิใช่หรือ?” หวังปิ่งจ้องมองหญิงสาวที่มีรูปร่างอวบอิ่มที่สุดในบรรดาสามสาวที่ถูกคุ้มครองด้วยสายตาเร่าร้อน พลางถูมือด้วยความตื่นเต้น

จูกัดเซี่ยวไป๋รอให้ของเหลวจากลูกเต๋าไหลไปทั่วร่าง สีหน้าของเขาหนักอึ้งยิ่งนัก

หวังปิ่งเป็นบุตรชายคนเล็กของหวังอ่าย ผู้อาวุโสตระกูลหวังและผู้เฒ่าแห่งสำนักเมตตาธรรม ได้รับความรักและตามใจมาตั้งแต่เด็ก

นิสัยเลวทรามและชั่วช้า รังแกคนอ่อนแอแต่กลัวคนแข็งแกร่ง ชอบย่ำยีผู้อ่อนแอ

เมื่อสิบปีก่อน หวังปิ่งได้ข่มขืนและสังหารธิดาเทพจากสำนักเล็ก ๆ สองคนในงานประชุมเก้าสวรรค์แห่งดินแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ตอนกลาง เรื่องนี้ถูกเปิดเผยและแพร่กระจายไปทั่วทุกสำนักที่เข้าร่วมงานประชุมเก้าสวรรค์

ผู้ฝึกบำเพ็ญมากมายต่างเรียกร้องให้ลงโทษหวังปิ่ง

แต่หวังอ่ายพยายามปกป้องหวังปิ่งผู้เป็นบุตรชายคนเล็กสุดอย่างสุดความสามารถ โดยยอมจ่ายค่าชดเชยมหาศาล และกำหนดข้อตกลงว่าหวังปิ่งจะไม่ออกจากตระกูลหวังตลอดชีวิต จึงทำให้ความโกรธแค้นของผู้คนสงบลงชั่วคราว

ตลอดสิบปีที่ผ่านมา ไม่มีใครพบเห็นหวังปิ่งภายนอกจริง ๆ

แต่วันนี้จูกัดเซี่ยวไป๋ได้พบเขาเข้าแล้ว

สิบปีก่อน หวังปิ่งอยู่ในระดับจักรพรรดิขั้นห้า แม้พื้นฐานจะไม่มั่นคงแต่ก็ถือว่าไม่ธรรมดา

บัดนี้เวลาผ่านไปสิบปี ด้วยทรัพยากรของตระกูลหวังและการบำเพ็ญอย่างหนักที่ถูกบังคับ เพียงแค่จูกัดเซี่ยวไป๋สัมผัสวรยุทธ์ของหวังปิ่งเบา ๆ ก็รู้ว่าไม่ด้อยไปกว่าขั้นหกแน่นอน

นี่เป็นระดับที่เขาไม่อาจต่อกรได้

แต่เขาก็จะไม่ถอยหนี

เขาได้รับปากพี่ชายร่วมตระกูลไว้แล้ว นี่คือภารกิจของเขา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน