ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1254

บทที่ 1254 อย่างน้อยก็ครั้งนี้

ตู๋กูหมิงเยว่และคนอื่นอีกสองคนรีบหันหลังวิ่งหนี แต่เพิ่งก้าวได้ไม่กี่ก้าวก็ชนเข้ากับกำแพงอากาศที่มองไม่เห็น ไม่สามารถขยับไปข้างหน้าได้แม้แต่ก้าวเดียว

“ข้าสายตาไม่ดี ไม่ทราบว่าท่านผู้สูงศักดิ์ท่านใดมาที่นี่ด้วยธุระอันใด” หลินอวี้ปล่อยพลังออกมาทั่วร่าง เขาประสานมือถามอย่างนอบน้อม

เขารู้ดีว่าผู้มาเยือนไม่ได้มาด้วยความหวังดี แต่ก็ยังคงมีความหวังเล็ก ๆ อยู่

เมื่อผู้สูงศักดิ์ลงมือ ถึงแม้พวกเขาจะมีปีกก็ไม่อาจหนีรอด

ชายชราในชุดแดงไม่ตอบคำถามของหลินอวี้ เพียงแต่มองดูเสี่ยวเนี่ยนเซี่ย พลางพูดอย่างใจดีว่า

“เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยมาหาท่านปู่ดีไหม?

“ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านก่อน แล้วท่านพ่อของเจ้าก็จะตามมาภายหลัง”

เสี่ยวเนี่ยนเซี่ยส่ายหัว นางกอดคอมารดาไว้ ดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ นางจะไปที่ไหนก็ต่อเมื่อมารดาไปด้วยเท่านั้น ไม่มีทางไปกับคนแปลกหน้าเด็ดขาด

“ที่แท้ท่านผู้อาวุโสก็เป็นคนของพวกเรานี่เอง” หลินอวี้แกล้งถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมยิ้มเขิน ๆ

“หากเป็นเช่นนั้น ขอท่านผู้อาวุโสได้โปรดปลดปล่อยพวกข้าน้อยด้วย”

“เจ้าคือหลินอวี้สินะ?” ชายชราในชุดแดงมีใบหน้าเมตตา ยิ้มอย่างอ่อนโยน

หลินอวี้แสดงสีหน้าตื่นเต้นดีใจ แต่ในใจกลับกำลังตกใจจนแทบคลั่ง แต่เขาก็คิดหาทางออกไม่ได้ ถึงเขาจะไม่โง่ แต่ก็ไม่ได้ฉลาดพอ

“ไม่คิดว่าท่านผู้อาวุโสจะรู้จักชื่อของข้าน้อย”

ชายชราในชุดแดงยิ้มอย่างเย้ยหยัน ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาตู๋กูหมิงเยว่และคนอื่นอีกสองคน

“องค์ชายจีปอฉางของเจ้าตายไปแล้ว ตอนนี้จีปอฉางคนนี้คือจ้าวอู่เจียงปลอมตัวมา”

“ฮ่า ๆ…” หลินอวี้แสดงรอยยิ้มเคอะเขินบนใบหน้า ในใจของเขาปั่นป่วนไม่หยุด

ที่จริงเขาเดาได้ตั้งนานแล้วว่าคงเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นกับองค์ชายของ

เขา และองค์ชายในตอนนี้เป็นคนอื่นปลอมตัวมา

ไม่เช่นนั้นทำไมองค์ชายที่อยู่ในดินแดนลับเต๋อเหลียนถึงได้โดดเด่นสะดุดตาเช่นนี้

แต่ตอนนี้องค์ชายปฏิบัติต่อเขาอย่างเท่าเทียม พูดจาให้เกียรติ รวมถึงคำสั่งสอนประจำวันล้วนจริงใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน