ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 126

บทที่ 126 ไม่ควรมาเกี่ยวข้องกัน!

ฉีหลินมีระดับฝีมือแข็งแกร่งยิ่ง เขาฝังตัวอยู่ในนครหลวงมานานหลายปี ศัตรูมากมายต้องตกตายด้วยน้ำมือของเขา แม้แต่บรรดามือสังหารก็ไม่มีผู้ใดสามารถทำอะไรคนผู้นี้ได้ ในยามที่ฉีหลินยังมีความแข็งแกร่งอยู่เช่นนี้ ก็เป็นช่วงเวลาเหมาะสมยิ่งที่คิดจะวางมือจากอำนาจ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาเก็บสะสมเงินทองไว้มากมายมหาศาล อาจจะแต่งงานกับอนุภรรยาอีกสักคน… ฉีหลินยกมือลูบหนวดเคราที่ปลายคางของตนเองขณะครุ่นคิด เพียงแค่นึกภาพก็มีความสุขแล้ว

แต่เมื่อชำเลืองมองภรรยา ก็เห็นฮั่วหรูอี้จ้องมองตอบกลับมาด้วยดวงตารื้นน้ำ เห็นได้ชัดว่านางก็เห็นด้วยกับความคิดของเขา

ฉีหลินไอออกมาฉับพลัน ความคิดเรื่องการมีอนุภรรยาสมควรล้มเลิกไปดีหรือไม่?

“นี่ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน เราไว้คุยกันวันหลังเถอะขอรับ…” จ้าวอู่เจียงพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง

“ข้าจะเขียนเทียบยาให้พี่ฉีกับพี่สะใภ้นะขอรับ”

ฮั่วหรูอี้มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า นางซาบซึ้งใจมากที่สามีคิดถึงตนเอง และนึกขอบคุณสามีเช่นกันที่มีมิตรสหายอย่างจ้าวอู่เจียง

นางรีบจัดแต่งเสื้อผ้าของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง

“น้องจ้าว ไม่ทราบว่าการใช้เครื่องประทินโฉมจะมีผลต่อการตั้งครรภ์หรือไม่?”

“ย่อมไม่มีผลขอรับ” จ้าวอู่เจียงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เฮอะ แต่พี่เขยของเจ้าไม่ได้พูดเช่นนั้น เขาบอกว่าการแต่งเครื่องประทินโฉมมากเกินไปจะทำให้เป็นอันตราย” ฮั่วหรูอี้หัวเราะในลำคอ และหันไปมองฉีหลินด้วยสายตาคาดโทษ

“เขาปรารถนาที่จะซื้อแต่กระบี่ ไม่ยอมซื้อเครื่องประทินโฉมให้ข้าบ้างเลย…”

ฉีหลินยิ้มออกมาด้วยความอึดอัดใจ

“เพียงเท่านี้เจ้าก็งดงามมากแล้ว ยังจะต้องแต่งเติมสิ่งของแปลกปลอมพวกนั้นไปทำไมอีกเล่า?”

จ้าวอู่เจียงส่ายหน้าและยิ้มกว้าง บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

…

จ้าวอู่เจียงกับฮั่วหรูอี้โดยสารรถม้ามาด้วยกันเพื่อเดินทางไปยังหอการค้าเจียงตู่ ฮั่วหรูอี้ต้องการจะไปซื้อเครื่องประทินโฉม ในขณะที่ชายหนุ่มต้องการไปซื้อสมุนไพร ผงแร่ทองคำสำหรับห้ามเลือดของเขาหมดแล้ว และบัดนี้ เจียงเมิ่งลี่ศิษย์น้องหญิงของหลี่หยวนเจิ่งก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ จำเป็นต้องใช้ผงแร่ทองคำสำหรับห้ามเลือดอย่างต่อเนื่อง

ในเวลาเดียวกันนี้ รถม้าคันหนึ่งก็วิ่งสวนรถม้าของพวกเขาไป รถม้าคันนั้นกำลังวิ่งไปยังตึกที่ทำการของสำนักมังกรเกล็ดศิลา และคนขับรถม้าก็เป็นข้ารับใช้ที่สวมใส่ชุดสีน้ำเงินหน้าตาธรรมดาผู้หนึ่ง

เขาย่อมต้องเป็นหนึ่งในสององครักษ์ข้างกายเซียวเหยาอ๋องผู้มีนามว่าอันผิงนั่นเอง

…

ทางฝั่งตะวันตกของย่านเจียงตู่มีความแห้งแล้งมากกว่าฝั่งตะวันออกหลายเท่า

แม้ว่านครหลวงจะได้รับการพัฒนาพื้นที่และมีความเจริญรุ่งเรืองมากแล้ว แต่ที่ใดมีแสงสว่าง ที่นั้นย่อมมีเงามืด ต่อให้นครหลวงพัฒนาไปไกลเพียงใด ก็ยังคงมีพื้นที่บางส่วนที่ความเจริญเข้าไปไม่ถึง

ทางฝั่งตะวันตกของนครหลวงเป็นพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยคนยากจนและขอทาน

บางคนเกิดมาในครอบครัวยากจน บางคนพ่อแม่ถูกจับตัวไปขายเป็นแรงงาน ลูก ๆ จึงต้องอยู่ดูแลกันตามลำพัง

บางคนก็ถูกขับไล่ออกมาจากตระกูลขุนนางและตระกูลคหบดี ต้องมาใช้ชีวิตเป็นขอทานอยู่ข้างถนน

บางคนก็มาจากที่อื่น แต่ก็ถูกเจ้าหน้าที่ผู้มีอำนาจขับไล่ออกมา สุดท้าย พวกเขาก็ถูกบีบบังคับให้มาอาศัยอยู่ที่นี่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน