ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 127

บทที่ 127 ปัญหาเรื่องจวนซิงชิงหยวน

รถม้ามีกลิ่นคาวเลือดเล็กน้อย ซึ่งกลิ่นคาวเลือดเหล่านั้นก็สลายหายไปเมื่อกระแสลมพัดผ่าน

อันผิงกระตุกสายบังเหียนเพื่อปรับเปลี่ยนทิศทางของรถม้า

ในขณะนี้ เขาและเซวียนหยวนอวี้เหิงกำลังเข้าสู่ถนนสายหลักของเขตเมืองฝั่งตะวันออกใกล้กับใจกลางนครหลวง เพื่อมุ่งหน้าไปยังทิศใต้ของตัวเมือง

เสียงกระดิ่งที่ผูกติดอยู่กับรถม้ายังคงดังอย่างต่อเนื่อง อันผิงกระตุกสายบังเหียนไปทางขวาเล็กน้อยเพื่อหลบหลีกรถม้าที่กำลังแล่นสวนมา

ข้ารับใช้หนุ่มหรี่ตาลง เพราะสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความแข็งแกร่งจากรถม้าที่แล่นผ่านไป เมื่อรู้สึกตัวอีกที รถม้าคันนั้นก็แล่นหายลับไปแล้ว

อันผิงชำเลืองมองด้วยหางตา รถม้าคันนั้นเลี้ยวตรงมุมถนนวิ่งไปทางทิศตะวันออก ซึ่งเป็นทิศทางที่ตั้งของหอการค้าเจียงตู่

“ไป!” อันผิงคำรามสั่งและควบคุมบังเหียนให้ม้าวิ่งไปทางทิศใต้ ในใจพิศวงเล็กน้อย ทำไมตนถึงต้องเบี่ยงหลบทางให้กับรถม้าคันนั้นด้วย เหตุใดจึงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความแข็งแกร่งจากรถม้าคันนั้นกัน?

ข้ารับใช้หนุ่มไม่รู้เลยว่าอาจเป็นเพราะในอนาคต เขาจะต้องเผชิญหน้ากับเจ้าของกลิ่นอายนั้น และถึงแก่ความตายในที่สุด

ม้าเทียมรถยังคงวิ่งห้อตะบึงต่อไป ผู้คนที่เดินอยู่บนถนนต่างก็ต้องหลบทาง เพียงชั่วพริบตา รถม้าก็แล่นมาจอดลงที่หน้าประตูทางเข้าสำนักมังกรเกล็ดศิลา

…

ย่านเจียงตู่ จวนที่พักของเสนาบดีกรมคลัง

ณ ห้องเลี้ยงรับรองของตระกูลจาง

จางทุยเชิญกลุ่มคนมากมายมารับประทานอาหารด้วยกันที่นี่

ช่วงหลังมานี้ จางทุยรู้สึกวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบไม่เป็นอันกินอันนอนทีเดียว

เขากำลังวิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องจ้าวอู่เจียง

ไม่รู้ขันทีผู้นั้นได้อะไรมาบ้างจากการตรวจค้นจวนของเฉินอันปัง

จางทุยกลัวเหลือเกินว่าจ้าวอู่เจียงจะค้นพบหลักฐานที่สืบสาวราวเรื่องกลับมาถึงตน และกำลังเตรียมการจับกุมโดยไม่ทันให้ตั้งตัว

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา จางทุยเป็นกังวลอยู่ตลอด ไม่มีเวลาไหนให้ได้ผ่อนคลายหรือสบายใจขึ้นบ้างเลย แม้ตอนนี้จ้าวอู่เจียงก็ยังไม่ได้ลงมือเคลื่อนไหวใด ๆ แต่นั่นก็ทำให้เขายิ่งกระสับกระส่ายและเป็นกังวล พอยิ่งเป็นกังวลมากเท่าเข้า จิตใจของเขาก็ยิ่งไม่สงบสุขมากขึ้นเรื่อย ๆ

บัดนี้ นายท่านกลับมาถึงนครหลวงแล้ว จางทุยจึงมีความมั่นใจมากกว่าเดิมเล็กน้อย

แต่เขาก็ยังไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากเซียวเหยาอ๋องเพราะเกรงว่าจะทำให้ตนดูไร้ประโยชน์ในสายตาของพระองค์

จางทุยผู้เป็นเสนาบดีหนึ่งในหกกรมใหญ่ แต่กลับหวาดกลัวขุนนางต่ำต้อยขั้นหกเช่นนี้ หากนายท่านมองเขาเป็นบุคคลไร้ความสามารถขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไร?

เมื่อความคิดดำเนินมาถึงตรงนี้ จางทุยก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา และดื่มสุราย้อมใจ

บัดนี้จางทุยตัดสินใจแล้วว่าจะชิงลงมือก่อน เขาเรียกระดมมิตรสหายมาเพื่อหาทางเล่นงานจ้าวอู่เจียง แน่นอนว่าย่อมหวังเล่นงานให้ถึงตาย

กลุ่มคนที่มาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ต่างก็ผ่านการคัดเลือกมาเป็นอย่างดี

นับตั้งแต่ที่เซียวเหยาอ๋องกลับมาถึงนครหลวงเมื่อวาน ผู้คนมากมายก็เข้ามาหาจางทุย เพราะจางทุยคือผู้คัดเลือกกลุ่มผู้ติดตามให้แก่เซียวเหยาอ๋องนั่นเอง

“ใต้เท้าเป็นกังวลอันใดหรือขอรับ?” รองเสนาบดีกรมคลังถามขึ้น เขาเป็นผู้ติดตามคนสนิทของจางทุยย่อมสังเกตเห็นสีหน้าผิดปกติของผู้เป็นเจ้านายได้ไม่ยาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน