ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1280

บทที่ 1280 ข้าไม่บอกว่าเป็นใคร

“พี่เขย ท่านต้องการข้า…”

ในที่สุดชิงเอ๋อร์ก็พูดออกมาจนได้ ใบหน้างามแดงเหมือนลูกท้อในฤดูใบไม้ผลิ นางหน้าแดงหันหน้าหนีไป

แต่ไม่นาน ใบหน้างามของนางก็ถูกจ้าวอู่เจียงใช้มือบังคับให้หันกลับมา

ทั้งสองสบตากัน ดวงตางามของชิงเอ๋อร์เป็นประกายวาววับ

จ้าวอู่เจียงยิ้มอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็จูบริมฝีปากของชิงเอ๋อร์อย่างนุ่มนวล ความชื้นและร้อนแทรกซึมเข้าไป

“อื้อ ๆ ๆ” ชิงเอ๋อร์ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ส่งเสียงอื้ออึง นางตอบสนองอย่างเก้อเขิน

จ้าวอู่เจียงใช้มือใหญ่โอบผ่านไหล่หอมของชิงเอ๋อร์ลูบไล้ไปถึงเชือกของเอี๊ยมตามการเคลื่อนไหวของมือเขา เอี๊ยมสีชมพูขาวก็หย่อนลงมาอยู่ตรงหน้าของชิงเอ๋อร์ ปกคลุมผิวขาวนุ่มเพียงบาง ๆ

“อื้อ ๆ ๆ…” ชิงเอ๋อร์รู้สึกถึงการกระทำนี้ นางอยากจะดิ้นรน แต่ในชั่วขณะถัดมา นางก็รู้สึกเย็นวาบที่ด้านล่าง

ฝึ่บ!

กางเกงชั้นในถูกโยนออกจากผ้าห่ม ตกลงบนพื้น

จ้าวอู่เจียงเป่าดับแสงไฟที่หัวเตียง

“พี่เขย อย่า…” ชิงเอ๋อร์ผลักจ้าวอู่เจียงออก ริมฝีปากเล็กรู้สึกได้ถึงความบวม นางรีบเช็ดอย่างลนลาน ก่อนจะได้กลิ่นเหม็นอับแปลกประหลาด เป็นกลิ่นที่ทำให้นางรู้สึกมึนงง

แต่ในชั่วขณะถัดมา นางก็ถูกปิดปาก

“อื้อ ๆ ๆ ๆ ๆ…”

ทั้งสองคนส่งเสียงครางอู้อี้อยู่ใต้ผ้าห่ม

ชิงเอ๋อร์รับหน้าที่ส่งเสียงอื้ออา ส่วนจ้าวอู่เจียงรับหน้าที่ขยับ

“ชิงเอ๋อร์” ทั้งสองผละริมฝีปากออกจากกัน จ้าวอู่เจียงเอ่ยเรียกเบา ๆ โดยไม่มีการเคลื่อนไหวต่อ ดวงตาในความมืดลึกล้ำราวกับท้องฟ้ายามราตรี มีประกายแสงระยิบระยับ

“อื้ม” ชิงเอ๋อร์ตอบรับเบา ๆ ราวกับย้อนกลับไปยังช่วงเวลาที่ไร้กังวลใจ นางกอดจ้าวอู่เจียงแน่นขึ้นอีกหลายส่วน

“คราวนี้ข้าต้องการมองมันตอนที่เข้าไป” ชิงเอ๋อร์พูดเสียงหวาน

พูดจบ ใบหน้างามของนางก็แดงขึ้นทันที นางรู้สึกว่าแก้มของตนร้อนจนน่าตกใจ นางถ่มน้ำลายเบา ๆ สงสัยว่าตนเองทำไมถึงพูดคำที่น่าอายเช่นนี้ออกมาได้

“หา?” จ้าวอู่เจียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ เขาพยักหน้าเบา ๆ ในความมืด

ในความมืด ดวงตาของชิงเอ๋อร์เป็นประกาย นางปิดปาก หัวใจเต้นตึกตัก ค่อย ๆ มองเห็นการเคลื่อนไหวที่ทำให้หัวใจนางเต้นรัว

นางครางเบา ๆ ก่อนจะกอดจ้าวอู่เจียงแน่นขึ้นเรื่อย ๆ

ด้านนอกยังคงมีหิมะตก แต่ชิงเอ๋อร์กลับรู้สึกถึงความร้อนที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน