ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1284

บทที่ 1284 ต้องก้มศีรษะ

จ้าวอู่เจียงหยุดฝีเท้า หันกลับไปมองชายชราในชุดนักพรต ชายชราแสดงรอยยิ้มอันเปี่ยมด้วยความจริงใจ ชี้นิ้วไปอีกทิศทางหนึ่ง บ่งบอกว่าที่นั่นคือตำแหน่งของศาลเจ้าเมือง

จ้าวอู่เจียงยกเท้าขึ้นเล็กน้อย พยายามเดินไปทางศาลเจ้าเมือง แต่พบว่าพื้นที่เบื้องหน้าราวกับถูกผนึกไว้ ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าได้แม้แต่ครึ่งก้าว

“สหายโปรดอย่าเดินผิดทาง” ชายชราเตือนอย่างเป็นมิตร

จ้าวอู่เจียงมองด้วยดวงตาลึกล้ำ ก่อนจะยิ้มพลางกล่าวกับหลินอวี้ว่า

“ฟังคำแนะนำของผู้อื่น จะได้อิ่มท้อง พวกเราไปดูกันเถอะ”

หลินอวี้เกาศีรษะ เขาไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆ องค์ชายบอกให้ไปดู ก็ไปดูกันเถอะ

รูปปั้นดินเหนียวปิดทองของเทพอสูร ไปกราบไหว้ก็ดีเหมือนกัน

การบูชาเทพอสูรในอาณาเขตราชวงศ์เซียนต้าโจวหรือแม้แต่ในโลกภายนอก ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

ไม่ว่าจะเป็นในดินแดนของสามัญชนหรือในการบำเพ็ญ ล้วนมีผู้คนมากมายที่เคารพบูชาเทพอสูร

นายบ่าวทั้งสองเดินไปยังตำแหน่งของศาลเจ้าเมืองเทียนอู๋

ยิ่งเข้าใกล้ศาลเจ้าเมือง พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงบรรยากาศแห่งความศรัทธา

ระหว่างทาง มีชาวบ้านจำนวนไม่น้อยที่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็จะคุกเข่าลงกราบไหว้ไปทางศาลเจ้าเมืองหนึ่งครั้ง ใช้วิธีการเดินทางแบบนี้เข้าใกล้ศาลเจ้าเมือง

เมื่อมาถึงหน้าประตูศาลเจ้าเมือง ทั้งสองคนเห็นผู้คนมากมายเบียดเสียดกันอยู่

หน้าประตูศาลเจ้าเมืองดูคล้ายตลาดที่คึกคัก ผู้คนเดินเข้าออกกันขวักไขว่ บนใบหน้าแต่ละคนแสดงความรู้สึกทั้งยินดีและเศร้าโศก

จ้าวอู่เจียงก้าวข้ามธรณีประตูศาลเจ้าเมือง จิตใจของเขาพลันสงบลงอย่างประหลาด

ในใจของเขามีความรู้สึกแปลก ๆ ที่บอกไม่ถูก

เมื่อเห็นผู้บำเพ็ญและชาวบ้านธรรมดามากมายเดินเข้าวัดมากราบไหว้รูปปั้นทองของเทพอสูร เขารู้สึกเหมือนตัวเองเบาหวิว

ความเบาหวิวนี้ไม่ใช่ความพอใจในตนเอง ไม่ใช่ความหยิ่งยโส แต่เป็นความรู้สึกเลื่อนลอย

มันเป็นความรู้สึกเลื่อนลอยที่ไม่เหมือนจริง

เมื่อเข้ามาในวัด อากาศโดยรอบอบอวลไปด้วยกลิ่นธูปหนาแน่น

จ้าวอู่เจียงมองรูปปั้นทองที่ทำจากดินเหนียวสูงกว่าสามจั้งตรงหน้า นี่เป็นอีกครั้งที่เขาได้เห็นรูปปั้นเทพอสูร

เช่นเดียวกับครั้งก่อน รูปปั้นเทพอสูรนี้ไม่มีใบหน้า ยังคงไร้หน้าเหมือนเดิม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน