ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 131

บทที่ 131 รายชื่อ

ณ ย่านเจียงตู่ จวนซิงชิงหยวน

เจียงเมิ่งลี่หัวใจเต้นระรัวเร็ว แต่สุดท้ายนางก็ถอนหายใจ และไม่ได้พูดอะไรอีก

กระบี่มังกรฟ้ามีความลับความใหญ่หลวงและหนักหนามากเกินไป อีกทั้งความลับนั้นยังเกี่ยวพันถึงตระกูลเจียงอีกด้วย

มีคนไม่มากที่รู้เกี่ยวกับความลับของกระบี่มังกรฟ้า และยิ่งมีคนรู้ความลับน้อยเท่าไหร่ เจียงเมิ่งลี่ก็ยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น ทั้งศิษย์พี่ของนางอย่างหลี่หยวนเจิ่ง คนในตระกูลของนาง หรือแม้แต่บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าผู้ใดก็จะให้ล่วงรู้ความลับในเรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ท่านอาจารย์ของนางอย่างหลี่ชางเฟิง ผู้เป็นถึงมือกระบี่อันดับสองของยุทธจักร ก็ต้องตายจากไป นั่นก็เพราะท่านล่วงรู้ความลับที่ทั้งหนักหนาและใหญ่หลวงของกระบี่มังกรฟ้าเข้านั่นแหละ

“ข้าจะซ่อนกระบี่มังกรฟ้าไว้ในวังหลวง จะได้ไม่มีผู้ใดแย่งชิงมันไปได้!” นั่นคือคำพูดประโยคสุดท้ายของจ้าวอู่เจียง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกไปจากจวนซิงชิงหยวน

เจียงเมิ่งลี่มองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มไปจนลับสายตา พลันนางทอดถอนหายใจออกมาแผ่วเบา รู้สึกโล่งอกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

…

ขณะนี้ในสำนักมังกรเกล็ดศิลามีผู้คนเดินเข้าออกกันให้วุ่นวาย และคนเหล่านี้ต่างก็เป็นสมาชิกของสำนักมังกรเงินทั้งสิ้น พวกเขาได้รับมอบหมายหน้าที่สำคัญมา นั่นคือการค้นหากระบี่มังกรฟ้าที่ซ่อนอยู่ในสำนักมังกรเกล็ดศิลาแห่งนี้

ส่วนสมาชิกทุกคนของสำนักมังกรเกล็ดศิลาต่างก็ถูกสังหารตายกันไปหมดสิ้นแล้ว มีเพียงผู้ที่ออกไปปฏิบัติภารกิจเท่านั้นที่ยังรอดพ้นไปได้

เวลาผ่านไปหนึ่งถ้วยชา…

กระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วยาม…

และเมื่อเวลาผ่านไปได้หนึ่งชั่วยามครึ่ง สมาชิกของสำนักมังกรเงินก็รื้อค้นทุกซอกทุกมุมของสำนักมังกรเกล็ดศิลาจนหมดสิ้น แต่ไมว่าจะหาอย่างไรพวกเขาก็ไม่พบกระบี่มังกรฟ้าอยู่ที่ใดเลย

อันผิงผู้ได้รับบาดเจ็บยังไม่ฟื้นตัวดี การโจมตีของฉีหลินเกือบจะทำให้กระดูกหน้าอกของเขาแตกหักแล้ว เวลานี้ปราณกระบี่บางส่วนก็ยังฝังอยู่ในร่างกาย ทำให้บาดแผลไม่ยอมสมานตัว

หากเซวียนหยวนอวี้เหิงมิได้ช่วยขจัดปราณกระบี่ส่วนใหญ่ให้ ป่านนี้อันผิงก็คงจะยังลุกไม่ขึ้นเสียด้วยซ้ำ

เมื่อได้รับทราบข่าวจากบรรดาบริวาร อันผิงผู้ยังคงติดอยู่ในอาการตื่นกลัวก็รีบลากสังขารไปรายงานนายท่านทันที

…

“นายท่านขอรับ ไม่พบกระบี่มังกรฟ้าในสำนักมังกรเกล็ดศิลา!”

อันผิงโค้งตัวประสานมือ การเคลื่อนไหวทำให้บาดแผลขยับ ส่งผลให้เกิดความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วกาย

“กระบี่ไม่ได้อยู่ในห้องลับ แล้วก็ไม่ได้อยู่กับตัวเขา…” เซวียนหยวนอวี้เหิงพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ไปหาดูอีกครั้ง! ตรวจสอบดูว่าฉีหลินได้คบหาบุคคลใดที่น่าสงสัยบ้างหรือไม่! เมื่อพบแล้ว ก็จัดการสังหารทิ้งเสียอย่าได้มีความเมตตา!”

“รับทราบขอรับ!” อันผิงรับคำด้วยความเคารพ

…

จ้าวอู่เจียงกลับเข้าสู่วังหลวง ซ่อนมืออยู่ในแขนเสื้อ แววตาเย็นชาเล็กน้อย เขารู้สึกสังหรณ์ใจเหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไรกันแน่

หลังจากเดินลัดเลี้ยวไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวอยู่หลายครั้ง ชายหนุ่มก็เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตำหนักหย่างซินในที่สุด

บรรดาขันทีและนางกำนัลต่างก็โค้งตัวคำนับเขาตลอดทาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน