ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 132

บทที่ 132 หลักฐาน

ตรงหน้าของจ้าวอู่เจียงเป็นกล่องไม้ขนาดเท่ากับศีรษะมนุษย์แปดใบ

กล่องไม้ทั้งหมดเหล่านี้ต่างก็ถูกเคลื่อนย้ายออกมาจากจวนที่พักของเฉินอันปังด้วยฝีมือเจี๋ยเอ้อร์ซาน สิ่งที่บรรจุอยู่ด้านในเป็นเอกสารที่ระบุถึงความผิดของเหล่าบรรดาขุนนางในแคว้นต้าเซี่ยตลอดห้าปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นการทุจริตต่อหน้าที่ การโกงกินทรัพย์สินของบ้านเมือง…

ขุนนางที่จะต้องถูกเอาผิดมีถึงหกในสิบของขุนนางทั้งหมด!

จ้าวอู่เจียงได้แต่หวังว่าตนเองจะสามารถหาคนที่เชื่อใจได้… เขานำรายชื่อทั้งหมดมาเทียบเคียงกับรายชื่อในจดหมายจากตู๋กูอี้เหอ

หลังจากนั้นจึงสั่งให้เจี๋ยเอ้อร์ซานนำเอกสารที่ได้รับการคัดแยกแล้วส่งไปที่หอคัมภีร์หลวง และกำชับให้เหล่าเสมียนในหอคัมภีร์ทำการคัดลอกเอกสารเหล่านี้ขึ้นมา

จ้าวอู่เจียงไม่ห่วงว่าความลับจะถูกเปิดเผยออกไป เพราะบรรดาเจ้าหน้าที่ของหอคัมภีร์หลวงต่างก็ยึดมั่นในกฎระเบียบยิ่งชีวิต ต่อให้พบเห็นเอกสารสำคัญอย่างไร พวกเขาก็ไม่มีทางเปิดเผยให้บุคคลอื่นรู้อย่างเด็ดขาด เนื่องจากผู้ที่กระทำผิดกฎจะถูกสั่งประหารชีวิตทั้งตระกูลเก้าชั่วโคตรเลยทีเดียว

และอีกหนึ่งเหตุผลก็คือ ต่อให้มีข้อมูลหลุดรั่วออกไป แต่มันก็เป็นเพียงข้อมูลปากเปล่า ไม่ใช่หลักฐานสำคัญ

ครึ่งชั่วยามให้หลัง เจี๋ยเอ้อร์ซานก็กลับมาพร้อมเอกสารฉบับคัดลอกเหล่านั้นในสภาพสมบูรณ์พร้อมใช้งาน

“เจี๋ยเอ้อร์ซาน ท่านมีวิชาตัวเบาเป็นเลิศ ช่วยนำจดหมายเหล่านี้ไปส่งให้ข้าหน่อยเถอะ”

จ้าวอู่เจียงนำเอกสารเหล่านั้นพับใส่ซองจดหมาย หน้าซองแต่ละซองต่างก็เขียนชื่อและตำแหน่งของขุนนางเอาไว้อย่างชัดเจน

เจี๋ยเอ้อร์ซานรับคำด้วยความเคารพ เมื่อเทียบกับผู้คนในหน่วยองครักษ์มังกรคนอื่น ๆ ที่ต้องทำภารกิจฆ่าคนตลอดทั้งวัน การมารับใช้จ้าวอู่เจียงจึงกลายเป็นงานที่สะดวกสบายยิ่ง

และเขาก็รู้ดีว่าจ้าวอู่เจียงมีความเชื่อใจตนเองเป็นอย่างสูง ถึงได้กล้าให้นำจดหมายเหล่านี้ไปส่งมอบ

เจี๋ยเอ้อร์ซานพอจะคาดเดาได้ว่าเนื้อหาในจดหมายเหล่านี้คือสิ่งใด พวกมันย่อมต้องเป็นหลักฐานการฉ้อราษฎร์บังหลวงของเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ หากจ้าวอู่เจียงไม่เชื่อใจเขา ก็คงไม่เรียกให้มารับหน้าที่นี้อย่างแน่นอน

…

ย่านเจียงตู่ จวนที่พักของขุนนางเส้าชิง

เส้าชิงเป็นขุนนางขั้นสี่ถือเป็นหนึ่งในยศขุนนางระดับสูง

เขาเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงที่จวนของเสนาบดีกรมคลัง ในขณะนี้กำลังนั่งอยู่ในห้องตำรา เตรียมตัวที่จะเขียนจดหมายร้องเรียนจ้าวอู่เจียง

ได้เวลาที่เขาจะแสดงพรสวรรค์ด้านการแต่งวรรณกรรมแล้ว… ขุนนางเส้าชิงฝนหมึกด้วยตนเอง ก่อนจะเริ่มใช้พู่กันตวัดตัวอักษรอย่างรวดเร็ว

“นายท่านขอรับ มีจดหมาย…” ได้ยินเสียงพ่อบ้านร้องเรียกจากหน้าประตูห้อง

ความคิดสร้างสรรค์ของขุนนางเส้าชิงถูกขัดจังหวะ หัวสมองว่างเปล่า พูดอย่างไม่พอใจ

“จดหมายของผู้ใด?”

“ข้าน้อยไม่ทราบขอรับ แต่บ่าวที่มาส่งแก่ชรามากแล้ว เขาบอกว่านายของตนแซ่จ้าว ต้องการให้นายท่านอ่านจดหมายฉบับนี้โดยละเอียด มิฉะนั้นแล้ว… มิฉะนั้น…” พ่อบ้านเกิดอาการลังเล

ขุนนางเส้าชิงวางพู่กันลงบนแท่นฝนหมึก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องด้วยความเกรี้ยวกราด

“มิฉะนั้นจะทำไม?”

เขาแย่งจดหมายมาจากมือของพ่อบ้าน พบว่าหน้าซองจดหมายมีชื่อและตำแหน่งของตนเขียนอยู่อย่างชัดเจน ในใจพลันรู้สึกโกรธแค้น ผู้ใดกันที่กล้าเขียนจดหมายหยาบคายถึงเพียงนี้!

“บ่าวชราคนนั้นพูดว่า มิฉะนั้นแล้ว นายท่านจะรับผลที่ตามมาไม่ไหวขอรับ…” พ่อบ้านก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดออกมาเสียงดัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน