บทที่ 133 สายลมพัดแรง ก้อนเมฆปลิวกระจาย
“เจ้าเป็นอะไรของเจ้า?” ขุนนางต้าหลี่เจิ้งยิ่งหงุดหงิดใจมากขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายก็ต้องระเบิดเสียงคำราม
“เอามานี่!”
ข้ารับใช้ยื่นจดหมายให้นายท่านด้วยมือที่สั่นระริก ก่อนจะรีบก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าสบตานายท่านอีกต่อไป
ขุนนางต้าหลี่เจิ้งรับจดหมายมาสะบัดเล็กน้อย แล้วจึงอ่านเนื้อหา
จากนั้นดวงตาของเขาก็ต้องเบิกโตขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุด เขาก็ต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดอย่างฝืดคอ รู้สึกริมฝีปากแห้งผากขึ้นมาทันที
เข้าใจแล้วว่าเหตุใดข้ารับใช้ถึงไม่กล้าอ่าน
จดหมายฉบับนี้เป็นหลักฐานการฉ้อโกงและทุจริตตลอดการรับราชการหลายปีของเขา…
“จ้าว…” ขุนนางต้าหลี่เจิ้งพูดได้เพียงเท่านั้น ก็รู้สึกเหมือนทุกถ้อยคำอัดแน่นอยู่ที่ลำคอ
เขาพยายามสงบจิตใจ รีบนึกทบทวนว่าตนเองไปล่วงเกินขุนนางใหญ่แซ่จ้าวตั้งแต่เมื่อไหร่
ในไม่ช้า นัยน์ตาของเขาก็ไหวระริก เพราะชื่อเดียวที่นึกออกมีเพียงจ้าวอู่เจียง!
จ้าวอู่เจียงคงรวบรวมหลักฐานเสร็จเรียบร้อยแล้วก่อนจะส่งจดหมายฉบับนี้มา… ขุนนางต้าหลี่เจิ้งนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ได้แต่นึกสงสัยอยู่ในใจว่าตนเป็นเพียงผู้เดียวหรือไม่ที่ได้รับจดหมายเช่นนี้?
หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเขาพูดในงานเลี้ยง จะล่วงรู้ไปถึงหูคนผู้นั้นแล้ว?
หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ จ้าวอู่เจียงผู้นี้ก็น่ากลัวมากเกินไปแล้ว… เพียงแค่คิด ขุนนางต้าหลี่เจิ้งก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว
…
ในเวลาเดียวกันนี้
ขุนนางจำนวนมากที่เข้าร่วมงานเลี้ยง ณ จวนของท่านเสนาบดีกรมคลังต่างก็ได้รับจดหมายจากจ้าวอู่เจียง จดหมายเหล่านั้นล้วนบรรจุหลักฐานเกี่ยวกับการฉ้อโกง และการกระทำผิดกฎหมายของพวกเขาเอาไว้อย่างครบถ้วนทุกประการ
ทุกคนต่างก็รู้สึกหวาดกลัวที่มาของหลักฐานเหล่านี้
ได้แต่สงสัยว่าผู้ใดเป็นคนปล่อยข้อมูล จ้าวอู่เจียงค้นพบข้อมูลเหล่านี้ได้อย่างไร แล้วพวกเขาจะโต้กลับได้หรือไม่…
บางคนถึงกับคิดซับซ้อนหลายตลบ หรือว่าเสนาบดีกรมคลังตั้งใจหลอกให้พวกตนไปตายด้วยน้ำมือของจ้าวอู่เจียง?
ดูเหมือนการเข้าเฝ้าฮ่องเต้พรุ่งนี้เช้า พวกเขาคงต้องระมัดระวังคำพูดสักหน่อยแล้ว… บรรดาขุนนางเริ่มวางแผนการในใจ วันพรุ่งนี้พวกเขายังล่วงเกินจ้าวอู่เจียงไม่ได้ สิ่งสำคัญคือต้องปกป้องตนเองก่อน
…
จวนที่พักของเสนาบดีกรมคลัง
จางทุยเรียกข้ารับใช้เข้ามาปรนนิบัติ เพื่อเริ่มต้นพักผ่อน
ความเศร้าในหัวใจสลายหายไปหลายส่วน
ถ้าจ้าวอู่เจียงมีหลักฐานการทุจริตของบรรดาขุนนางอยู่ในมือจริง ๆ ก็คงนำออกมาใช้งานไปนานแล้ว แต่นี่ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ แสดงว่าคงไม่ได้หลักฐานใด ๆ จากจวนที่พักของเฉินอันปังเป็นแน่แท้… จางทุยนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ ให้ข้ารับใช้นวดเท้าอย่างสบายอารมณ์
วันพรุ่งนี้จ้าวอู่เจียงต้องตายแน่นอน! เมื่อกลุ่มขุนนางพร้อมใจกันยื่นจดหมายร้องเรียนต่อฮ่องเต้ ก็มาดูกันเถอะว่าเจ้าเด็กนั่นจะสามารถรอดพ้นโทษทัณฑ์นี้ได้อย่างไร? ต่อให้มันอยากจะแก้แค้นเขา จ้าวอู่เจียงยังจะมีปัญญาทำอะไรได้อีก? ฝันไปเถอะ!


ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า