ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1335

บทที่ 1335 หน้าตางุนงง

“ท่านนี่มันฉวยโอกาสคนตกทุกข์ได้ยาก” ชิงเอ๋อร์ดิ้นไม่หลุด เมื่อรู้สึกถึงกลิ่นอายความเป็นชายอันแข็งแกร่งของจ้าวอู่เจียง หัวใจนางเต้นระรัวราวกับกวางน้อย ความอายแล่นปราดขึ้นมาไม่หยุด

ในขณะเดียวกัน ในใจก็แอบมีความคาดหวังเล็ก ๆ แฝงอยู่

“มาถึงแล้วนี่” จ้าวอู่เจียงโอบเอวบางของชิงเอ๋อร์

“อาบด้วยกันเถอะ”

“การประหยัดน้ำเป็นคุณธรรมอันดีงามตามประเพณี”

ชิงเอ๋อร์ไม่ส่งเสียง เพราะอายจนไม่กล้าสบตากับจ้าวอู่เจียง นางพูดเสียงอู้อี้

“อาบกันสองคนคงใช้เวลานานมาก…”

“เสื้อผ้าเปียกติดตัวถ้าไม่รีบถอดออก จะทำให้เป็นหวัดได้ง่าย” จ้าวอู่เจียงหาข้ออ้างอันสง่างาม แล้วเริ่มไล่ตามมือเรียวงามของชิงเอ๋อร์เข้าไปในเสื้อผ้า ช่วยนางถอดอาภรณ์

เพราะนางอาย เขาเลยช่วยถอดเสื้อผ้านาง

จ้าวอู่เจียงผู้ชำนาญการถอดเสื้อผ้าคนอื่น ถอดกระโปรงยาวเปียกชื้นของชิงเอ๋อร์ออกอย่างรวดเร็ว

ระหว่างนั้น ชิงเอ๋อร์เพียงแค่ดิ้นขัดขืนเล็กน้อยเป็นพิธี

จนกระทั่งเหลือเพียงเอี๊ยมผ้าโปร่งสีเขียวบางราวกับปีกจักจั่น ชิงเอ๋อร์หน้าแดงก่ำด้วยความอาย กุมมือของจ้าวอู่เจียงไว้

“ห้ามได้ใจเกินไปอีกแล้ว!”

ฮวบ! เสียงน้ำดังซ่า

จ้าวอู่เจียงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ชิงเอ๋อร์ร้องด้วยความตกใจ มือเรียวบางรีบเกี่ยวคอเขาไว้ ขายาวทั้งสองข้างก็รัดเอวของจ้าวอู่เจียง

“ท่านลุกขึ้นกะทันหันทำไม?” ชิงเอ๋อร์ถามอย่างเขินอาย การเคลื่อนไหวของจ้าวอู่เจียงรุนแรงมาก นางคิดว่าเขากำลังจะปล่อยสัญชาตญาณดิบและทำอะไรรุนแรงกับนาง

จ้าวอู่เจียงปล่อยให้ชิงเอ๋อร์เกาะอยู่บนตัวเขาในท่านี้ เขาไม่ได้เช็ดน้ำบนตัว แต่เดินตรงไปที่เตียง เขาก้มตัวลง ร่างเปียกชุ่มของชิงเอ๋อร์ก็ล้มลงบนเตียง

เขาพูดอย่างจริงจัง

“ก็แน่นอนว่าต้องแบ่งน้ำค้างให้ทั่วถึง และรังแกเจ้าบ้างสิ”

“ข้า… ข้าแค่พูดเล่น…” ชิงเอ๋อร์เม้มปาก หันหน้าไปทางอื่น ใบหน้าแดงระเรื่อ เปียกชุ่ม เส้นผมติดอยู่ที่ใบหน้าด้านข้าง ดูบริสุทธิ์แต่แฝงไว้ด้วยเสน่ห์

“ข้าจริงใจกับเจ้าขนาดนี้ เจ้ากลับแค่พูดเล่น?” จ้าวอู่เจียงแกล้งโกรธ

“เจ้าต้องขอโทษข้า”

ชิงเอ๋อร์ไม่มองหน้าจ้าวอู่เจียง ดวงตากลอกไปมา มือและขาทั้งสองยังคงเกี่ยวรัดจ้าวอู่เจียงไว้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน