ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 135

บทที่ 135 หลักฐานอยู่ที่นี่แล้ว!

“มีเรื่องอะไร?” ฮ่องเต้ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นว่าจางทุยเดินออกมายืนอยู่หน้าแถว

ขันทีหน้าบัลลังก์รับจดหมายมาจากมือของเสนาบดีกรมคลัง ก่อนจะหันมาประคองมอบให้แก่ฮ่องเต้ด้วยความนอบน้อม

“กระหม่อมต้องการร้องเรียนจ้าวอู่เจียงพ่ะย่ะค่ะ!” จางทุยพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน

ฮ่องเต้รับจดหมายร้องเรียนไปเปิดอ่าน พบว่าจ้าวอู่เจียงมีชื่อเกี่ยวพันกับอาชญากรรมหลายคดี นางยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“จ้าวอู่เจียงเป็นบุคคลที่ปราศจากจิตสำนึก นอกจากจะทำการดูหมิ่นฮ่องเต้แล้ว เขายังคิดครอบครองจวนซิงชิงหยวนนี่คือความผิดกระทงแรก!” จางทุยพูดออกมาเสียงดัง

“ร่างกายพิกลพิการของเขาก็ขัดต่อธรรมเนียมในการแต่งตั้งขุนนางของแคว้นต้าเซี่ย นี่คือความผิดกระทงที่สอง! และด้วยความที่มีตำแหน่งเป็นเพียงขุนนางขั้นหก แต่กลับรับภารกิจเข้าตรวจค้นจวนที่พักของเสนาบดีกรมกลาโหม ซึ่งเป็นขุนนางที่มีลำดับยศสูงมากกว่าตนเอง นี่ก็คือความผิดกระทงที่สาม!…”

จางทุยยิ่งพูดก็ยิ่งตื่นเต้น ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าฮ่องเต้มีสีหน้าเย็นชามากเพียงใด

ภายในท้องพระโรงเริ่มเกิดเสียงอุทานฮือฮา

“ถ้าอย่างนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนที่แต่งตั้งจ้าวอู่เจียงขึ้นมาเป็นข้าเอง และคนที่มอบจวนซิงชิงหยวนให้กับเขาก็เป็นข้าอีกเช่นกัน” ฮ่องเต้ถามด้วยสีหน้าเย็นชาปานน้ำแข็ง

จางทุยประสานมือคำนับ

“กระหม่อมทราบดีพ่ะย่ะค่ะ แต่ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นความผิดของจ้าวอู่เจียง ต้องโทษว่าเขาประจบสอพลอผู้คนเก่งกาจมากเกินไป และเป็นเพราะเขา ฝ่าบาทจึงได้เกิดความสับสนเช่นนี้!”

จ้าวอู่เจียงซ่อนมืออยู่ในแขนเสื้อ และยังคงมีสีหน้าสงบสุขุม

“เจ้ามีหลักฐานหรือไม่?” ฮ่องเต้นั่งแผ่นหลังเหยียดตรง ใบหน้าถมึงทึง

จางทุยโค้งตัวลง

“ไม่ใช่กระหม่อมเพียงผู้เดียวที่ค้นพบความจริงเรื่องนี้ แต่ขุนนางอีกหลายท่านก็พบเห็นข้อเท็จจริงเช่นกัน พวกเขามีหลักฐานว่าจ้าวอู่เจียงเป็นผู้ทรยศ เป็นหลักฐานที่แน่นหนามากพ่ะย่ะค่ะ และสิ่งที่พวกเราต้องการก็คือจับตัวคนทรยศผู้นี้เข้าคุกเพียงสถานเดียว เพื่อไม่ให้ผู้อื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”

จางทุยรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

เขาหันไปมองหน้าจ้าวอู่เจียง เวลานี้เขาไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะเปิดโปงความผิดเรื่องการฉ้อโกงของตนเลยสักนิด เพราะจางทุยได้ร่วมมือกับบรรดาเพื่อนขุนนางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าจ้าวอู่เจียงเปิดโปงเขาเมื่อไหร่ ทุกคนก็พร้อมที่จะปกป้อง และปฏิเสธข้อกล่าวหาให้แก่จางทุยโดยทันที

หลังจากนั้น จางทุยก็เลื่อนสายตาจ้องมองไปที่ขุนนางเส้าชิง ส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายนำหลักฐานออกมาเล่นงานจ้าวอู่เจียงพร้อม ๆ กัน

ขุนนางเส้าชิงย่อมรับรู้ได้ถึงสายตาของเสนาบดีกรมคลัง เขาไอออกมาแห้ง ๆ ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าจ้าวอู่เจียงซึ่งยังคงมีความสงบเยือกเย็น หลังจากนั้นก็รีบถอนสายตากลับมา

ขุนนางเส้าชิงหลบสายตาเสนาบดีกรมคลัง และเงยหน้ามองเพดานเสียอย่างนั้น

เสนาบดีกรมคลังเงยหน้ามองตามสายตาของขุนนางเส้าชิง ก็พบเพียงเพดานของท้องพระโรงที่มีการตกแต่งอย่างสวยงาม แต่มันมีอะไรเกี่ยวข้องกับการเล่นงานจ้าวอู่เจียงด้วยหรือ?

ไม่เป็นไร ยังมีคนอื่นอยู่อีกตั้งเยอะ… จางทุยไอออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าไปที่ขุนนางต้าหลี่เจิ้ง

ขุนนางต้าหลี่เจิ้งก็พยักหน้าตอบกลับมา แต่ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรอีก

นี่หมายความว่าอย่างไร? ทำไมจึงไม่มีใครกล้าออกมาข้างหน้าเลย? ทุกคนจะปล่อยให้เขาเล่นงานจ้าวอู่เจียงแต่เพียงผู้เดียวหรือ? แต่เมื่อวานนี้ก็ตกลงกันเป็นอย่างดีแล้วไม่ใช่หรือ? ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เสนาบดีกรมคลังก็ยิ่งพิศวงมากเท่านั้น

การที่ผู้มีส่วนสำคัญในแผนการทั้งสองคนไม่ยอมลงมือ ทำให้จางทุยรับรู้ได้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน