ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1368

บทที่ 1368 โลกไม่หยุดนิ่ง

ทุกคนล้วนมีทางเลือกของตัวเอง

หัวหน้าสำนักศรัทธาปฐพี จางซวีคุนที่เดิมทีมีชีวิตอยู่ได้อีกเกือบพันวันหรือสองปีครึ่ง กลับเลือกที่จะเดินสู่ความตายเร็วขึ้น

ในวันนี้เขาได้ตัดสินใจว่า

“ข้าไม่อยู่แล้ว!”

เขาทำนายด้วยกระดองเต่าครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งกระดองแตกร้าว ผมบนศีรษะของเขากลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด

แม้แต่ก่อนจางซวีคุนจะเป็นแค่ตาเฒ่า แต่ก็ดูแก่กว่าคนวัยกลางคนทั่วไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ทว่าตอนนี้ เขานั่งหลังค่อมอยู่ข้างเตาหลอมยา ผมขาวแห้งกรังกระจายไม่เป็นระเบียบ ดูเหมือนคนชราที่อยู่ในวัยใกล้ตายอย่างแท้จริง

“บัดซบ…” จางซวีคุนจ้องเปลวไฟที่ลอยวนในเตาหลอมด้วยดวงตาที่ไม่มีจุดรวมแสง

ตึง! ตึง! ตึง!

มีคนเคาะประตูสามครั้ง แล้วผลักประตูเข้ามา

“ข้าเพิ่งกลับมา เจ้าก็ตามหาข้าแล้ว มีเรื่องใหญ่…” ชายที่เปิดประตูเข้ามาเดิมทีมีสีหน้าเรียบเฉย เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

แต่เมื่อเขาเห็นตาเฒ่าที่นั่งอยู่ข้างเตาหลอมยา เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวเข้าไปถามอย่างสงสัย

“เจ้าเป็นอะไรไป?”

“หืม?” จางซวีคุนเหลือบมองด้วยดวงตาที่หรี่ลง บนใบหน้ามีจุดกระสีน้ำตาลประปราย และมุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ทั้งดูใจดีและอบอุ่น

“รู้ธรรมะยามเช้า ตายยามเย็นก็ไม่เสียดาย”

จ้าวอู่เจียงมองจางซวีคุนอย่างลึกซึ้ง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นจากหิมะและลม เขานั่งลงบนเบาะข้างจางซวีคุน

เขาพาหลินหลางกลับมายังต้าโจว และยังไม่ทันได้พักผ่อน แต่ก็ได้รับข่าวว่าจางซวีคุนกำลังตามหาตัวเขา จึงรีบมาอย่างเร่งรีบ

ทันทีที่เข้าประตูมา ก็เห็นจางซวีคุนผมขาวโพลนดูราวกับตะเกียงที่น้ำมันหมด

เขาออกจากราชสำนักเซียนต้าโจวไปเพียงหกวัน จางซวีคุนเป็นอะไรไปถึงได้กลายเป็นเช่นนี้?

“อันที่จริงเจ้าควรไปที่สำนักเติมฟ้าก่อน แล้วค่อยกลับมาที่ราชสำนักเซียนต้าโจว” ร่างจางซวีคุนแทบจะแนบติดกับเตาหลอมยา เขาหลับตาลงราวกับง่วงนอน พลางพูดช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

“งานประชุมเก้าสวรรค์แห่งดินแดนเทพศักดิ์สิทธิ์ตอนกลางกำลังจะจัดขึ้นไม่ใช่หรือ? ถึงเวลานั้นข้าก็จะไปเอง” จ้าวอู่เจียงยื่นมือออกไปจับข้อมือของจางซวีคุน

ทว่าข้อมือของจางซวีคุนผอมแห้ง เหมือนกับท่อนไม้ไผ่แห้งเหี่ยวสีเหลืองซีด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน