ข้านี่แหละขันทีอันดับหนึ่งในใต้หล้า นิยาย บท 1370

บทที่ 1370 เจ้าจะยอมประนีประนอมหรือไม่?

“พลังของเต่าศักดิ์สิทธิ์ไม่เป็นที่ทราบแน่ชัด แต่อย่างน้อยก็อยู่ในระดับสูงสุด”

ภายในอารามอู๋เหวย จ้าวอู่เจียงนั่งอยู่ข้างกายจางซวีคุนราวกับเป็นคู่ปู่หลานที่กำลังพูดคุยกันอย่างสบาย ๆ ท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่น และกำลังอาศัยไออุ่นจากเตาไฟแผ่ซ่าน

จางซวีคุนมีรูปลักษณ์ชราภาพ ซึ่งดูเหมือนบรรพบุรุษของจ้าวอู่เจียง

แม้จ้าวอู่เจียงจะยังหนุ่ม แต่ในทางกลับกัน เขาก็เป็นหนึ่งในอาจารย์ใหญ่ของจางซวีคุนเช่นกัน

“ภัยพิบัติตื่นขึ้นแล้ว และบางทีพลังของมันอาจยังไม่ฟื้นคืนทั้งหมด มันต้องการรวบรวมผู้ติดตามให้มากขึ้น…”

“และผู้ที่อยู่ในระดับสูงสุดหรือเหนือกว่านั้น หรืออาจจะเป็นผู้ที่มีน้ำหนักแห่งโชคชะตาสูง ก็จะถูกจับตามอง…”

จ้าวอู่เจียงอดไม่ได้ที่จะขยับนิ้วมือเป็นจังหวะ อีกทั้งดวงตาเปล่งประกายไม่หยุด

“ผู้แข็งแกร่งอย่างเต่าศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่เคยปรากฏตัวในโลก ไม่เคยปรากฏในแผนการใด ๆ ก่อนหน้านี้ ส่วนใหญ่คงเป็นฝ่ายวางตัวเป็นกลางและคอยสังเกตการณ์กระมัง?”

“ภัยพิบัติต้องการดึงเต่าศักดิ์สิทธิ์มาเป็นพวก จึงส่งคนไปตามหาหรือ?”

“ถ้าเช่นนั้น นอกจากเต่าศักดิ์สิทธิ์แล้ว ในโลกนี้ต้องมีผู้อยู่ในระดับสูงสุดที่จำศีลอยู่หรือไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวในโลกอีกแน่ พวกเขาคงต้องเผชิญกับการเลือกในอนาคตใช่หรือไม่?”

จางซวีคุนค่อย ๆ พยักหน้า โดยพื้นฐานแล้วเห็นด้วยกับความคิดของจ้าวอู่เจียง

“ตลอดหลายหมื่นปีที่ผ่านมา มีผู้แข็งแกร่งมากมายที่ได้ทำการเลือกแล้ว”

“หลังจากสงครามครั้งนั้น ผู้คนที่หันไปเข้าร่วมกับภัยพิบัติก็มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ”

“นี่ก็เป็นเรื่องปกติ เพราะในเมื่อเทพปีศาจสิ้นชีพแล้ว ในโลกนี้ก็ไม่มีเทพปีศาจคนที่สองที่จะนำทุกคนต่อต้านภัยพิบัตินี้อีกแล้ว”

“เมื่อภัยพิบัติได้ตื่นขึ้นมา แล้วหากฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ คงไม่มีใครในโลกนี้จะสามารถต้านทานได้”

“บางทีผู้อาวุโสท่านนั้นจากสำนักเติมฟ้าอาจจะต้านทานได้สักหนึ่งหรือสองครั้ง แต่ก็มิอาจช่วยทุกคนไว้ได้”

“จ้าวอู่เจียงในยุคโบราณของข้าได้สั่งการหลายเรื่องเอาไว้” จ้าวอู่เจียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาด้วยสีหน้าแน่วแน่อย่างที่สุด

“ข้าต้องวางแผนไว้มากมาย”

“ข้าต้องเอาชนะภัยพิบัตินี้ได้อย่างแน่นอน”

“ข้าต้องสามารถ…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน